De dikke man fluistert iets in mijn oor, maar de monsterventilatoren op het gladgeschoren gazon maken zo veel herrie dat ik hem niet kan verstaan. Hij spreekt luider. Zijn stem piept verrassend, alsof iemand hem de keel dichtknijpt.
‘Ik kan je best helpen met de huur, weet je. Je hoeft echt niet op het Lagos Mainland te wonen.’
Ik schiet in de lach.
‘Maar ik vind het leuker op het vasteland, Sir. Ik hoef niet zo nodig op een van de eilanden van Lagos te wonen.’
Ik speur om me heen. De kennis die me tien minuten geleden voorstelde aan de man in zijn geborduurde agbada is verdwenen. De gasten op de cocktailparty van de Nederlandse ambassade verslinden de hapjes – alles wat in de frituur kan – die uit een schijnbaar eindeloze voorraad komen van ergens binnen in het gebouw, dat sinds de ambassade verhuisde naar Abuja nauwelijks wordt gebruikt. De man – iets industrieels, getrouwd en in de vijftig – herhaalt zijn aanbod. Hij grijpt naar mijn hand, wat ik net op tijd in de gaten heb, dus ik rijk naar mijn biertje om zijn aanraking te vermijden. In plaats daarvan leunt hij naar me toe.
‘Het leven voor een vrouw alleen is hard in deze stad. ik kan je helpen. En als je me op een gegeven moment aardig gaat vinden, dan zou me dat erg gelukkig maken.’
Daar is-ie, mijn verraderlijke kennis! Haastig excuseer ik mezelf om me bij hem te voegen. De rest van de avond mijd ik de getrouwde vijftiger angstvallig.
‘Dit is Miss van Zeijl. Mijn zakenpartner.’ Een week of wat later moet ik moeite doen om niet mijn verrassing te verbergen als een Nigeriaanse advocaat me voorstelt aan wat collega’s. Het is vrijdagmiddag in Ikoyi Club, een van mijn favoriete locaties in Lagos omdat het bier er goedkoop is en wordt geserveerd in gekoelde glazen. Enige probleem: je moet lid zijn om naar binnen te komen, of worden uitgenodigd door iemand die over zo’n lidmaatschap beschikt. Mijn advocatenvriend hoort bij de club. We ontmoetten elkaar de vorige keer toen ik in Lagos was en gaan af en toe wat drinken. Dat maakt ons wellicht vrienden, maar zakenpartners zijn we beslist niet. Als zijn collega’s van onze tafel zijn weggelopen, vraag ik het hem.
‘Waarom die leugen?’
‘Omdat ik getrouwd ben en niet wil dat ze de verkeerde indruk krijgen.’
‘Denk je dat ze je geloofden?’
‘Natuurlijk niet. Ze gaan er evengoed vanuit dat ik met je vrij.’
Een vrouw zijn in Nigeria houdt in dat je een groot deel van de tijd wordt beschouwd als seksobject. Tel daar een blanke huidskleur bij op, hoe je er ook uitziet, en je wordt ook nog eens een sekstrofee (en een mogelijk visum naar het Westen). Het levert je flink wat verwerpelijke voorstellen op. Inmiddels heb ik geleerd me beleefd uit het gros van deze situaties te wurmen. Meestal tenminste.
Ik blader door een tijdschrift dat ter inzage ligt op het Symposium voor Jonge en Opkomende Leiders op Victoria Island, Lagos. De conferentie is voorbij en de jonge leiders die Nigeria gaan veranderen, drinken roze bubbelwijn en verorberen snacks die lijken te zijn bereid door dezelfde catering als die van het ambassadefeestje. Van de andere kant van de hal komt een glimmend pak mijn kant op benen. Bij mij aangekomen, overhandigt hij me zijn visitekaartje. Hij is consultant duurzame ontwikkeling en maatschappelijk verantwoord ondernemen en belooft me een schat aan informatie over Nigeria als we contact houden. Mag hij misschien mijn kaartje? Ik pluk er een uit mijn portemonnee en geef het hem.
‘Kan ik je eens bellen?’
Zijn toon is veranderd. Hij schuift naar me toe, dichterbij dan aangenaam is. Dit heerschap heeft niets zakelijks in de zin. Ik voel een enorme moeheid opkomen. Ineens heb ik er genoeg van. Ik steek mijn hand uit om de zijne de schudden, en maak zo weer ruimte tussen onze lijven.
‘Natuurlijk kun je me bellen. Maar ik ga niet met je naar bed.’
Ik draai me om en loop terug het auditorium in. Ik kan heel lang het beleefde meisje spelen, maar af en toe behoud ik me het recht voor Hollands direct te zijn.
Volg Femke op Twitter: @femkevanzeijl
