Als dochter van de laatste gouverneur en eerste president van Suriname – Johan Ferrier – kreeg Joan van huis uit de opdracht mee op te komen voor gekleurde mensen. Oud-Tweede Kamerlid John Leerdam kende haar al van kinds af aan. Hun vaders waren bevriend en voor hem was zij als een zus. Hij zegt: “Ze had een ongelooflijke drive om problemen op te lossen. Ze heeft zich met hart en ziel ingezet voor gelijke rechten voor vrouwen en mannen en voor de herdenking van het slavernijverleden.”
Altijd respectvol
“Sommige mensen die zo doelgericht zijn, zijn niet hartelijk. Maar zij was erg toegewijd, een visionair en altijd respectvol”, aldus Leerdam. “Haar kritiek voelde nooit aan als iets negatiefs, maar als een leermoment.”
Ook oud-Journaallezer Noraly Beyer kende haar goed: “Ik werd vaak gevraagd als dagvoorzitter bij evenementen die zij organiseerde en bij het overlijden van haar vader sprak ik tijdens de dienst. Het is me altijd opgevallen hoe gedreven en enthousiasmerend zij was en hoe voortvarend ze dingen voor het voetlicht kon brengen. Telkens met een grote smile.”
Geschiedenisverhalen delen
In 1998 werd Joan Ferrier directeur van het nieuwe instituut voor gender en etniciteit, dat later omgedoopt werd tot E-Quality. Tien jaar later werd ze verkozen tot ‘zwarte vrouwelijke manager van het jaar’. In november vorig jaar werd Ferrier zestig. Ze gaf toen een groot feest met alle mensen die belangrijk voor haar waren. Beyer: “Met haar zus ging ze die ochtend nog een mooie rode jurk en rode schoenen kopen. Ze was toen al heel ernstig ziek, maar zag er pico bello uit. We hebben vanuit Stichting Julius Leeft nog stukjes opgevoerd uit ‘Hoe Duur was de Suiker’, een boek geschreven door haar zus. Bij dit feest hield ze een vlammend betoog over hoe belangrijk ze ons werk vindt en de gedachte achter de stichting: geschiedenisverhalen met elkaar delen en het onbekende bemind maken.”
Afscheid
Tijdens dit feest, dat eigenlijk een afscheid was, sprak ze met geen woord over haar ziekte. Beyer: “Dat heb ik heel inspirerend gevonden en zal me altijd bij blijven. Dat iemand juist kracht ontleent aan het feit dat het leven eindig is.” John Leerdam: “We wisten dat het einde zou komen, maar toch kwam het onverwacht. Ik maak een diepe buiging voor haar en vond het een grote rijkdom haar te mogen leren kennen.”
