Ze vond alles best, mailde ze. Klein, groot, sierlijk, grafisch. Sheila was van alle markten thuis. Zo lang we het maar geen probleem vonden om in haar studentenflat in Amsterdam-West langs te komen.
Het was dertig graden toen mijn zusje en ik bij de henna-artiest aanklopten. Op de deur hing een A4-tje: ‘schoenen uit a.u.b’. “Dat is vanwege mijn dochtertje”, zei Sheila toen ze ons binnenliet. “Die kruipt hier overal rond.”
Terwijl ik mijn sandalen uitdeed, keek ik de keuken rond die bezaaid was met kinderspullen. Bij het raam stond een kleine tafel met twee stoelen en een keukentrapje. “Ik heb niet zo veel meubels”, verontschuldigde ze zich. De henna lag al klaar. Het groene spul was in doorzichtige folie gewikkeld dat de vorm had van een kleine spuitzak. “Ik heb het niet met water aangelengd, maar met jagua. Dat wilde je toch?” Ik knikte.
“Ze vond alles best, mailde ze. Klein, groot, sierlijk, grafisch. Sheila was van alle markten thuis.
De voordeur ging weer open. Het was haar vriend met een gigantische kinderwagen. Sheila lachte en pakte de henna op. “We hebben twee kinderen, dus het is een beetje vol”, zei ze. En terwijl om ons heen kinderen kraaiden, boterhammen werden gesmeerd en de temperatuur almaar steeg, tekende Sheila onverstoord door en kletste honderduit.
Ze vertelde dat ze vanwege de kinderen was gestopt met studeren en een nieuwe opleiding zocht. Ik knikte beleefd, en terwijl er op mijn hand langzaam een bloementuin verscheen, dwaalde ik in gedachten af naar Marokko, liep ik weer naast mijn zusje door de stoffige straten en was alles goed.
