Beeld: Julia Rombout
Column

‘In de safe space tillen we het gewicht van elkaars schouders’

Safe spaces zijn controversieel. Ze zouden echokamers zijn voor zwakkelingen die geen tegenspraak dulden. Columnist Aisha Mansaray koestert ze juist. ‘Ik ben als jonge zwarte vrouw op zoek naar ‘veilige plekken’ in een witte wereld.’

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
“Kijk, dit gebruiken ze in India al duizenden jaren, voor de spijsvertering bijvoorbeeld.” De hand van mijn workshopdocent graaft een holletje in de losse aarde en plant er een bosje fenegriek in. Met een groep vrouwen van kleur sta ik om een moestuinbak. “Fantastisch in een cocktail”, fluistert een medecursist me toe. Ik besef hoe relaxed en licht ik me voel in deze natuurbubbel.

Als ik een collega later enthousiast vertel over deze magische middag, laat ze me de ‘herbal potion tutorials’ op TikTok zien. Vrouwelijke Afro-Amerikaanse kruidendeskundigen blijken op sociale media immens populair, met mengsels die geschikt zijn als cosmetica of medicijn. Ook andere (feministische) bewegingen specifiek voor zwarte vrouwen blijken zowel online als offline uit de grond te schieten.

Neem ‘rest is resistance’, het door Tricia Hersey opgezette manifest dat (zwarte) vrouwen aanmoedigt dutjes te doen en uit de witte, kapitalistische ratrace te stappen. En met de hashtag #softblackgirl eisen zwarte vrouwen als frêle en ontspannen wezens hun plek in de wereld op. Ik volg het allemaal met mateloze interesse, want ook ik ben als jonge zwarte vrouw op zoek naar ‘veilige plekken’ in een witte wereld die niet op mij is afgestemd.

Safe spaces zijn niet voor iedereen, maar dat is ook niet nodig

Maar die veiligheid is inmiddels een omstreden concept: ‘safe spaces’ zouden buitensluiten en de vrijheid van meningsuiting bedreigen. Spottend noemen (rechtse) opiniemakers deze plekken een uiting van de ‘wokementaliteit’; echokamers voor zwakkelingen die geen tegenspraak dulden. Safe spaces zijn inderdaad niet voor iedereen, maar dat is ook niet nodig. Want is de menselijke behoefte om zich ontspannen, verbonden en gezien te voelen niet lang genoeg voorbehouden geweest aan witte, heteroseksuele, cis mannen?

Dat ik niet voldoe aan westerse standaarden drukt sinds jongs af aan op mijn schouders. Vooral witte mannen werden gezien als slim, knap en succesvol. Zwarte vrouwen werden amper of eenzijdig (‘sterk en sassy’) gerepresenteerd. En daar zag ik mezelf – als gevoelig, bescheiden meisje – niet in terug. Ik voelde me grotesk, raar en onbegrepen. Ik kreeg pleinvrees en droomde van een eiland waar ik mezelf kon zijn in al mijn nuances: zacht én unapologetic, slim én naïef.

Dat metaforische eiland is nu die Instagram-pagina, literaire avond, moestuin of black girl brunch waar ik honderduit praat over de geneugten van een goede krulconditioner, maar net zo goed over trauma’s. Safe spaces zijn plekken waar we het gewicht van de wereld van elkaars schouders tillen. Dus dompel ik mezelf onder in deze oases van herkenning waar ik een ‘heel’ mens kan zijn. Want dat is alles wat we willen: gewoon zíjn.

'Diversiteit & inclusie'? Het is een industrie geworden

'Niemand protesteert namens uitgebuite arbeidsmigranten'

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons