Dat de activisten in de bussen onder de elite van Nederland geschaard werden, zal ook nieuws zijn voor henzelf; er zat in ieder geval geen directeur van een groot bedrijf of een landelijke politicus tussen. De mensen die daadwerkelijk macht uitoefenen, getuigden van weinig affiniteit met de activisten. Ze steunden juist de illegale blokkade: de politie leidde de bus met demonstranten weg van Dokkum, de burgemeester verbood de demonstratie alsnog, en premier Mark Rutte en staatssecretaris Raymond Knops vielen na afloop de anti-Zwarte Piet-activisten aan.
Afwijzende en gekwetste media
Van zo’n tegenstelling tussen een zogenaamde Randstedelijke elite versus de provincie valt al evenmin iets te merken in de besprekingen van Gloria Wekkers werk. In de Nederlandstalige editie van Witte onschuld, die vorige week verscheen, is een nieuw hoofdstuk opgenomen over de ontvangst van haar boek, en vooral de afwijzende en gekwetste manier waarop Nederlandse media ermee omgingen. “Het meest algemene kenmerk is dat er aan de inhoud van en argumentatie in het boek in veruit de meeste reacties in veel dagbladen niet of nauwelijks aandacht besteed is”, schrijft Wekker.
“De witte redacteuren vonden het boek niets, maar durfden daar hun eigen vingers niet aan te branden
Het meest frappant was het besluit van de Buitenhofredactie om Wekker tegenover VVD-politica Dilan Yeşilgöz te zetten, een wetenschapper tegenover een politicus met weinig kennis van het onderwerp. Hetzelfde gebeurde vijfentwintig jaar geleden, toen Philomena Essed Inzichten in alledaags racisme publiceerde, en NRC besloot om Hans Moll haar boek te laten recenseren in wat een absurd denigrerend stuk werd. Moll, inmiddels vooral te vinden op hardrechtse platforms zoals Café Weltschmerz, vertelde later dat hij de taak kreeg toegeschoven vanwege zijn Indische achtergrond – de witte redacteuren vonden het boek niets, maar durfden daar hun eigen vingers niet aan te branden.
Antiracisme moet blijkbaar worden afgestraft zodra het te dichtbij komt
Een ding is wel veranderd: witte journalisten vertonen tegenwoordig amper nog terughoudendheid om antiracisme aan te vallen. NRC publiceerde een bewerkte versie van Wekkers nieuwe hoofdstuk, maar plaatste daarnaast twee stukken van Dirk Vlasblom, waarin hij racisme vooral in Amerika situeert, ‘nieuwkomers’ betuttelend toespreekt, en in één moeite door meteen ook islamofoben van racisme vrijspreekt op basis van een wel heel beperkte (en exclusief Amerikaanse) lezing van de wetenschappelijke literatuur. Zo ook Margriet Oostveen in De Volkskrant, die zo verbolgen was dat zwarte Nederlanders zoals Trouwredacteur Seada Nourhussen het voor elkaar kregen dat Margo Jeffersons Negroland níet vertaald werd met het n-woord in de titel, dat zij hun een lesje wilde leren door haar recensie vooral daarover te laten gaan – en daarbij meteen het n-woord acht keer gebruikte.
Daarmee staat de journalistieke, culturele elite toch verrassend dichtbij de snelweg-blokkeerders in Friesland. Provincie of Randstad, antiracisme moet blijkbaar worden afgestraft zodra het te dichtbij komt. Zoals Jerry Afriyie zegt: Nederland accepteert geen demonstratie van mondige zwarte mensen.
