De Palestijnse droom

Het leven bestaat uit een aaneenschakeling van verhalen. Hoofdstukken in je leven die je één voor één, bewust of onbewust, afsluit. Elke dag sla je een nieuwe bladzijde om. Dit verhaal begon tien jaar geleden, in Den Haag.

Daar, op het Malieveld, ontstond mijn droom om naar Palestina te gaan. Daar hield ik haar vlag in mijn handen, scandeerde haar leuzen en omringde mij met haar volk. Ik voelde mij verbonden. Het zou nog lang duren voordat ik voet zette in het beloofde land.

“Je gaat verliefd worden, ik weet het zeker”, zei een vriendin vlak voordat ik naar Israël vertrok. Ik keek haar sceptisch aan. Het zou mijn derde bezoek worden, weliswaar ging ik ditmaal voor een langere periode, maar ik was niet van plan iemand in dat land, waarvan ik nooit zeker ben of ik erin mag, mijn hart te geven. Aankomen op het Ben Gurionvliegveld gaat altijd gepaard met stress: de medewerkers zijn getraind om je zo ongemakkelijk mogelijk te laten voelen. “Wie ken je en waarom ben je hier?” Ik glimlach, maar mijn lach wordt nooit beantwoord. Toch blijf ik glimlachen, omdat ik het land in wil.

Bijna drie maanden heb ik rondgezworven langs allerlei Palestijnse gemeenschappen. Ik heb mijn leven gedeeld met de lichtelijk arrogante bewoners van Haifa, die veilig in hun co-existentiebubbel zitten. “Hier merken we problemen altijd pas twee weken later, het is veilig hier in het Noorden”, zei de medewerker van mijn lievelingscafé laatst.

Ik heb gezien hoe Palestijnen zich proberen aan te passen aan het leven in Israël. Ik heb gezien hoe zij meegaan met de dagelijkse sleur en hoe hun Palestijnse droom steeds verder vervaagt tot er weinig meer rest dan een sprookje. Zijn ze Israëlische Arabieren, of Palestijnen? Het voel aan als een conflict binnen het conflict. Integratie is voor elke minderheid onderdeel van het dagelijks leven, maar hier is het vooral een kwestie van politieke integriteit.

Met mijn vrienden heb ik hier lange gesprekken over gevoerd. Tijdens zo’n langeten, bedwelmd door allerlei soorten intoxicaties, zei iemand dat de politiek ons gevangen houdt zoals de series die we kijken op Netflix ons in de ban houden. Het voelt allemaal zo echt. We voelen ons machteloos, omdat we het alleen maar kunnen aanzien. Hij had gelijk.

Ik kende hem al een tijdje, maar had nog nooit naar hem gekeken zoals ik toen deed. Ik keek in zijn ogen en ik viel in een diepte waarop ik niet was voorbereid. Verliefd worden op hem doet pijn, want ik moet hem achterlaten. Verliefd worden op hem doet me goed, want hij heeft me veel geleerd over het conflict. Hij is een Israëliër op papier, een Arabier in zijn hart en een Palestijn die zijn verleden koestert. Hij belichaamt het conflict en omarmt het. Hij is kritisch over het regime, op zijn buurland en op de wereld. Hij werkt in een Israëlisch bedrijfje, spreekt vloeiend Hebreeuws en is zijn connectie met zijn land niet kwijt. Hij omarmt het en hij omarmt mij.

Mijn activistisch hart voelde zich verraden de afgelopen dagen: Amerika jaagt het conflict verder aan. Midden in de nacht las ik mijn Twitterfeed en vroeg me af of de derde Intifada tijdens mijn verblijf zou beginnen. Mijn vrienden op de Westbank stuurden foto’s en filmpjes van de protesten en mijn reisgenoot probeerde me over te halen het weekend naar Ramallah te gaan. Mijn Palestijnse droom is groter geworden dan ik ooit had verwacht. Mijn droom baart verantwoordelijkheid en meer angst dan ooit tevoren. Mijn droom is zijn droom en onze droom is ooit weer samen in het beloofde land te zijn.

De afgelopen dagen verliepen hier in het Noorden rustig. Ik liep op het strand en ademde de natuur in. Mijn Palestijnse droom verandert. Het land waar ik tien jaar geleden leuzen voor scandeerde, is niet het land waar ik nu ben. Het beweegt, verschuift en trekt aan alle kanten. Het trekt aan mij en naarmate ik verder in zijn ogen verdrink, weet ik dat mijn droom en zijn droom een aaneenschakeling vormen van het groter geheel. Een droom die nog vele nieuwe wendingen zal hebben.