‘Ik ben elke dag blij dat ik niet meer naar de Kamer hoef’

Hoewel ik elke dag met plezier en strijdvaardigheid naar de Tweede Kamer ging, ben ik nu elke dag blij dat ik dat niet meer hoef. Stel je voor dat je er elke werkdag mee wordt geconfronteerd dat minimaal driekwart van je collega’s rabiaat racist en fervent zondebokpoliticus is.

Van de PvdA, langs de VVD, naar de hedendaagse extreem rechtse partijen in ons parlement; FvD, JA21 en natuurlijk hun voorloper PVV. Al twintig jaar wordt de Nederlandse politiek gegijzeld door een obsessie met migranten en hun kinderen. Aanjager PVV mocht als kers op die xenofobe taart voor het eerst kabinetsleden leveren en excelleerde in het vinden van de grootste xenofoben.

Tijdens de laatste verkiezingscampagne ging het vooral over de verzonnen onbeheerste instroom van migranten: ‘nareis op nareis’. In werkelijkheid is het een zelfgecreëerde opvangcrisis die aan de ‘bezorgde burger’ wordt verkocht als de Ander die verantwoordelijk zou zijn voor alles wat de rechtse politiek de laatste dertig jaar heeft afgebroken of weigerde te herstellen. Neem de huizenmarkt. Vriend en vijand zijn het erover eens dat het voormalig minister voor Wonen en Rijksdienst Stef Blok (VVD) was die de volkshuisvesting het laatste zetje richting de afgrond heeft gegeven. Hij stelde dat de woningmarkt ‘af was’ en verkocht onze woonvoorraad vrolijk aan Amerikaanse investeerders. Toch lukt het de rechtse krachten al jaren te roepen dat het gebrek aan betaalbare woningen door je nieuwe Syrische buurvrouw komt.

Dat de onderwijskwaliteit is afgenomen en kinderen nauwelijks nog behoorlijk leren lezen, schrijven en rekenen zou alles te maken hebben met migrantenkinderen die het niveau naar beneden halen. Dat de meeste migrantenkinderen van huis uit meerdere talen spreken en dus per definitie taalvaardig zijn, wordt maar weer eens vergeten. Of dat het huidige, eerste extreemrechtse kabinet, stevig met de bezuinigingsbijl hakt in het onderwijs. De toekomstige problemen die daaruit voortvloeien, zullen met verve worden toegeschreven aan bruine mensen, maar u en ik weten beter.

Hoelang hebben ongedocumenteerde Surinamers moeten wachten op officieel herstel van hun recht op Nederlanderschap nadat ze tussen wal en schip vielen bij de onafhankelijkheid van Suriname in 1975? Te lang. Velen van hen leven al jaren in armoede en sociale onzichtbaarheid. Amper bij machte te overleven, wordt hun door xenofoob rechts de kracht toegeschreven het Nederlandse zorgstelsel te ondermijnen. Terwijl we allemaal weten dat die eer ex-minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport Edith Schippers (VVD) toekomt. Ik ben blij dat ik geen Kamerlid meer ben onder het voorzitterschap van PVV’er Bosma of onder het ministerschap van zijn partijgenoten Klever (Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking) of Faber (Asiel en Migratie). Maar ik schaam me wel burger te zijn in een extreemrechts land.

Deze column verschijnt in oktober in OneWorld Magazine.