““Did you dream about me…?” vraagt ze, terwijl ze voorover leunt, haar borsten tegen elkaar drukt en met haar roodgelakte nagels op het tafelblad tikt.
Vrouwen als zij zie ik in Cebu City regelmatig voorbij komen. Soms met een lichtgekleurd kindje aan de hand, meestal op de voet gevolgd door een dertig jaar oudere Amerikaanse man die haar vlotte tred amper weet bij te houden. Vooral Bo’s Coffee in het moderne winkelcentrum is een trekpleister voor bejaarde buitenlanders die elkaar vermaken, terwijl hun vrouwen zichzelf een deur verder mogen trakteren op een nieuwe garderobe. Op straat wordt vrijwel iedere witte man vergezeld door een knap Filipijns meisje.
Het is een open vraag of dit nu een vorm van uitbuiting is ten gevolge van economische ongelijkheid, of dat twee mensen bij elkaar vonden wat hen eerder ontbrak. De vrouwen krijgen luxe en zijn in staat hun kinderen een mooie toekomst te bieden. Eenzame mannen die in eigen land geen partner (meer) hebben, vinden weer gezelschap, al zullen ze vast wel eens twijfelen of de nieuwe dame oprecht om ze geeft. Het spel wordt door beide partijen gespeeld. Toen ik laatst neerstreek bij Bo’s Coffee, werd ik direct benaderd door een jonge vrouw die wilde weten of ik toevallig ook mijn vader had meegenomen naar de Filipijnen…?
“In termen van gendergelijkheid hebben de Filipino’s voor elkaar gekregen wat in Nederland nog nooit is voorgekomen: een vrouwelijke regeringsleider.
Maar niets is zwart-wit. In termen van gendergelijkheid hebben de Filipino’s voor elkaar gekregen wat in Nederland nog nooit is voorgekomen: een vrouwelijke regeringsleider. Al twee keer was een vrouw president van de tropische eilandstaat. Ook in het dagelijks leven in Cebu kom ik veel zelfredzame vrouwen tegen: werkend in de horeca, als Uber-chauffeur of op weg naar de universiteit. De overgrote meerderheid van de call-center agents, een goed betaalde middenklassebaan, is vrouw en al op jonge leeftijd financieel zelfstandig. Vaak hebben zij minstens een bachelordiploma. Toch blijft hoger onderwijs een voorrecht. Veel jonge vrouwen zoeken hun geluk daarom elders, als nanny of huishoudster in het buitenland, of als partner van een van de vele oudere buitenlanders die het warme land aantrekt. In de Filipijnen ben je als westerling al snel rijk.
Op het terras heeft de vrouw, na uitvoerig de nachtrust en het ontbijt van de man te hebben besproken, het gesprek beëindigd met de belofte ’s middags weer te bellen. Ze leunt achterover, wenkt de serveerster, bestelt een kop koffie, trekt haar shirtje iets omlaag en pakt opnieuw haar telefoon. “Hello, good morning my love” kirt ze ten tweede male. “How was your sleep?”
Dit bericht verscheen eerder op SDG Nederland, het platform voor de SDG´s.
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
