Op bezoek bij We Are Here

WAH strijdt al sinds 2012 voor een beter beleid voor ongedocumenteerde vluchtelingen. Sommigen WAH-leden zijn afgewezen asielvragers, maar kunnen niet worden uitgezet naar hun land van herkomst. Dat land wil ze bijvoorbeeld niet terug, verstrekt hun geen terugkeerpapieren, of hun herkomstland bestaat niet meer. De afgelopen jaren hebben honderd mensen van WAH alsnog een verblijfsvergunning gekregen.

Voor het hoofdgebouw, oftewel ‘the office’, zitten drie mannen in de zon. Een politieauto rijdt langs en stopt even: “Alles rustig? Lekker weer he?”. Ze steken hun duim op. Kort daarna parkeert een busje van Dokters van Wereld. Eens per week komen ze langs om mensen met medische klachten te verzorgen. In het huis waar WAH-woordvoerder Khalid Jone (36) verblijft, is het druk. Zaterdagmiddag organiseert de groep een solidariteitsmars en Jone werkt met anderen aan een persbericht.

Hassan Sharif Abdo komt binnen. Zegeria springt op, de jongens omhelzen elkaar. Abdo verblijft in een AZC en heeft vanwege medische redenen momenteel ‘uitstel van vertrek’ gekregen. Maar hij komt zeker eens per week langs bij de WAH-groep. In 2013 leefde hij voornamelijk op straat, en was toen lid van de groep. “Vrienden? Welnee, ze zijn mijn familie! Ik voel mij thuis bij hen.” Zelf komt hij uit Jemen. Via het Rode Kruis probeert hij al maandenlang contact met zijn moeder te leggen. Tevergeefs. Bij WAH voelt hij zich op zijn gemak en wordt hij niet lastiggevallen met bezoekjes van het Centraal Orgaan Asielzoekers, VluchtelingenWerk, of de Dienst Terugkeer en Vertrek. “Al die vragen van hen, het bezorgt me stress. Iedereen wil iets van mij.” Hij vindt ons bezoek gezellig, maar is wel sceptisch over media. “Iedereen komt met mij praten en dan verdwijnen ze weer. Wat helpt het mij? Er verandert niks.”

Malabo is al zeventien jaar in Nederland en zat al vroeg bij WAH. Hoe de media WAH toen en nu beschrijven noemt hij niet al te best: dakloos, gevaarlijk en crimineel, die termen voeren de boventoon. Het doet hem pijn dat er zo weinig geschreven wordt over de vraag waarom ze in deze situatie zitten. “En tegelijkertijd zijn er zoveel mensen solidair met ons, ze schuiven hun eigen verplichtingen voor ons aan de kant en doen veel moeite om ons te steunen.” Als hij zich goed voelt, maakt Malabo zelf ook muziek, reggae natuurlijk. “Ik ben niet rijk, ik heb geen werk, geen vrouw en kinderen, toch zit ik hier te chillen met jullie, en ik lach. Zou jij blijven lachen als je in mijn situatie zat?”