Waarom Jenny hem heeft toegestaan haar wereld met zijn camera te volgen, weet filmmaker Håvard Bustnes niet. Wellicht omdat hij op zoek is naar de gewone mens achter de extreem-rechtse Gouden Dageraad en omdat hij wil laten zien dat het gewone mensen met families zijn. Bustnes is verbaasd over de snelle ontwikkelingen van deze partij in Griekenland. Het land wat voor hem altijd bekend stond vanwege de zonnige stranden en vriendelijke mensen. Nu wordt het overschaduwd door nieuws over rechts-nationalisme en vreemdelingenhaat.
Via de echtgenote van een van de belangrijkste figuren in de Gouden Dageraad, komt de filmmaker ook in contact met twee andere vrouwen van de partij. Hun vader, man en zoon zitten in de gevangenis, waardoor ze naar voren worden geschoven in de partij. De drie vrouwen voelen haarfijn aan wat ze wel en niet kunnen zeggen en wijken geen moment van hun overtuigingen. Maar terwijl ze hun interviews regelmatig stopzetten om ervoor te zorgen dat alles naar hun zin verloopt draait de camera gewoon door. De film is frustrerend, voor maker en kijker, maar tegelijkertijd intrigerend. Lukt het Bustnes om werkelijk dichter tot de vrouwen te komen?
