‘Het bootverhaal blijft me achtervolgen’

“Met uitzondering van het toeristische Dubai, hebben Europeanen vaak geen idee over Syrië en de omliggende landen. Mensen hier leren niets over het Midden-Oosten en haar rijkdom aan cultuur en geschiedenis. Sommige mensen denken zelfs dat Syrië in Afrika ligt. Vragen als: ‘had je een iPhone in Syrië?’ zijn typisch, maar tegelijkertijd neem ik het mensen niet kwalijk. Het is een gebrek aan educatie waar eerst aan gewerkt moet worden.”

Voel jij je verantwoordelijk om dit imago te veranderen?

“Jazeker. Toen ik net aankwam in Duitsland, zoals ik ook vertel in het boek, was ik niet blij met het woord vluchteling. Maar na een tijdje veranderde dit. Ik nam als eerste vluchteling deel aan het Olympic refugee team en merkte dat andere mensen hun dromen baseerden op mijn prestaties. De bestempeling van mij als vluchteling geeft andere mensen hoop, dromen en kracht. Wij vluchtelingen hebben de verantwoordelijkheid om andere mensen te inspireren en te laten zien dat anders-zijn niet slecht is.”

Je schrijft ook dat journalisten een held van je proberen te maken. Zie jij jezelf als held?

“Ik heb mijzelf nooit als held gezien. Ik dacht daar niet over na. Ik weet ook niet of ik een held wíl zijn, ik ben gewoon blij wanneer ik merk dat ik levens van andere mensen verander. Al is het alleen in hun manier van denken. Het maakt me niet uit of ík een held ben of niet, ik wil andere mensen helpen en doorgeven dat je een held kan zijn wanneer je dat zelf wilt.”

Zijn de afgelopen jaren niet enorm overweldigend geweest qua media-aandacht?

“Het was een gekkenhuis. Ik moet toegeven, na een tijdje bereikte ik een punt waarbij het geven van interviews een automatisme werd. Alles wat ik moest zeggen was zo ingeprent in mijn hoofd dat mijn antwoorden eentonig werden. Gewoon om het voor mijzelf dragelijk te maken. De vragen waren toch steeds hetzelfde. Sommige journalisten respecteerden bepaalde zaken ook niet.”

Bedoel je de vele vragen over hét bootverhaal? 

“Ja precies. De vragen bleven daar maar over gaan, zelfs nadat ik het heb opgeschreven. Het bootverhaal blijft me achtervolgen.”

“Ik vind het heel droevig. Ik ken mijn zus en ik weet hoe ze denkt. Ze zit gewoon zo in elkaar: ook al heeft ze zelf niets, ze moet en zal anderen helpen. Ze zet haar leven op pauze om mensen in nood te helpen. Zo is ze altijd geweest. Ze heeft een groot hart en ze is geboren met het talent om mensen te helpen. Ik ben enorm trots op haar, wat er ook gebeurt. Ik weet dat mijn zus sterk is en dat ze dat ook zal blijven. Ze zal mensen blijven helpen, waar ze ook is.

Vandaag zit ze precies één maand vast. We vertrouwen op de advocaten. Onze familie, vrienden, het management en ikzelf doen alles om haar te helpen. Iedereen helpt en steunt ons. We wachten af; kunnen niet veel doen. We hebben vertrouwen in haar en we weten dat ze alles met goede bedoelingen heeft gedaan: ze wil alleen maar mensen helpen.”

Het is bizar om te zien hoe jullie levens momenteel van elkaar verschillen.

“We zagen het altijd zo: zij hielp mensen aan de oppervlakte met haar eigen handen; ik wilde persoonlijk groter worden. Wat dat betreft verschillen we erg. Maar het inspireren van mensen zit in ons allebei.”

Wat wil je doorgeven aan de lezers van je boek?

“Het leven is niet altijd makkelijk, maar onthoud dat het op een dag goedkomt. Geloof in jezelf en blijf vooruitkijken. Droom! Als je ergens van houdt of voor wilt gaan, ook al heb je veel tegenslagen en tegenpartijen, ga ervoor, je zult er geen spijt van krijgen.”