Verzorgingsstaat geen magneet voor migranten

“Maar het huidige beleid gaat voorbij aan deze dynamiek. Migreren doe je één keer in je leven, en daarna ga je integreren, zo is de gedachte. Maar de realiteit ligt anders. Niet alleen voor Europese migranten, maar ook voor niet-westerse migranten.”

Ze wijst op de hoge emigratie-aantallen. “Dat zijn niet alleen maar Nederlanders die vertrekken, daar zitten juist ook heel veel vertrekkende migranten bij. Het idee bestaat vaak ook dat migranten enorm goed geïnformeerd zijn over de hoogte van uitkeringen, kinderbijslag, pensioenopbouw. Nou, dat blijkt niet zo te zijn, ze weten – net als veel Nederlanders – het ook niet, totdat ze er zelf mee te maken hebben.”

Uit het onderzoek blijkt ook dat migranten echt niet altijd onder de indruk zijn van de Nederlandse verzorgingsstaat. “We hebben bijvoorbeeld met Spanjaarden gesproken die bepaald niet in Nederland oud willen worden. Ze willen terug. Zij vinden de gezondheidszorg hier veel te duur en van slechte kwaliteit. Dat geldt ook voor de kinderopvang. In het thuisland zou hun moeder bijvoorbeeld op de kinderen hebben gepast. Het beeld dat bij Nederlanders leeft is vaak dat de Nederlandse verzorgingsstaat zo geweldig is, maar zo zien veel migranten dat helemaal niet. We vinden juist dat ze best kritisch zijn over hoe we het een en ander organiseren en we zagen dat er ook in hun herkomstland formele en informele voorzieningen zijn.”

“Ik zie voor mezelf ook nog een missie weggelegd om de jeugd aan te spreken. Ik vind het schokkend hoe bijzonder weinig aandacht er in het Nederlandse onderwijs is voor recente migratie of ons migratieverleden. Er wordt in één les wat aandacht aan besteed. Ook bij de hele ‘vluchtelingencrisis’ zaten docenten geregeld met de handen in het haar om deze thematiek in de klas te bespreken. Het leek daarbij wel of iedereen was vergeten dat we in de jaren negentig ook enorme migratiepieken hebben gehad. Dat was niet ergens in 1700, maar gewoon in 1990-1995. Het besef dat mensen komen en gaan, ontbreekt vaak. Kinderen en jongeren dit besef meegeven vind ik essentieel voor onze samenleving van de toekomst.”