"Ik ben bang dat we pas na een grote natuurramp maatregelen nemen. Na een lange droogte, of een zware orkaan, waarbij veel slachtoffers vallen. En dan moeten wetenschappers ook nog hard kunnen maken dat de ramp het gevolg is van de klimaatverandering. Ik vrees dat het dan te laat is."
Actie ondernemen
Als het aan Martin Parry ligt, komt de wereld vandaag nog in actie. En als iemand weet wat de mens te wachten staat als hij op de huidige voet verder leeft, is het de Britse milieukundige wel. Parry is voorzitter van de werkgroep van de IPCC, de klimaatcommissie van de VN, die dit voorjaar een rapport uitbracht over de gevolgen van de klimaatverandering.
Het grote verschil met het vorige IPCC-rapport uit 2001 is, dat het een mondiaal probleem is geworden, zei hij gisteren op een klimaatconferentie in Den Haag. "In 2001 hadden we het nog over allerlei regionale effecten. Nu worden de gevolgen op elk continent gevoeld."
Maar voor Parry zijn dat eigenlijk details. Wat hem betreft leverde de IPCC al in 1995 het bewijs dat de mens het klimaat verandert. Sindsdien is het toekomstperspectief alleen maar somberder geworden.
"De uitstoot van broeikasgassen neemt steeds sneller toe. We volgen het zwartste scenario dat we ooit konden bedenken. En ik zie geen enkele aanwijzing dat er effectieve maatregelen worden genomen."
Nieuw onderzoek
Ondanks alle wetenschappelijke zekerheid heeft de IPCC een nieuwe onderzoeksronde gestart. "De grote vragen zijn nu: in hoeverre kunnen we ons aanpassen aan de gevolgen? En wanneer is het verstandiger de gevolgen te vermijden door de uitstoot te beperken? Kortom: wat is de ideale mix tussen aanpassen en vermijden?"
Dat is nog niet zo eenvoudig, legt hij uit. "Jullie Nederlanders hebben jullie eigen kustlijn vastgelegd. Dat is makkelijk verdedigen. Maar veel landen hebben een natuurlijke kustlijn en zijn daar economisch afhankelijk van. Wat doe je dan als de zee stijgt? Ik ben er bijna zeker van dat vermijden goedkoper is dan achteraf aanpassen. Het probleem is dat je de effecten daarvan pas over dertig, veertig jaar merkt. En als we er lang mee wachten, worden de gevolgen onbeheersbaar. Dan kunnen we ons niet meer aanpassen."
Lees meer bij Trouw
