“Zes jaar geleden kwam ik met mijn ouders hiernaartoe. Het plan was te sparen voor een goed huis in onze geboorteplaats. Maar ik werd verliefd op Khokon, trouwde in 2011 en ging met hem samenwonen.
Als naaister zette ik mouwen aan. Toen ik mijn machine aan het schoonmaken was, viel de elektriciteit uit. Ik kwam klem te zitten onder mijn werktafel en werd na ongeveer vijf uur bevrijd.Khokon werkte op dezelfde verdieping en gaf de kleding door voor verdere verwerking. Hij was zo dicht bij mij, maar werd pas na zeventien dagen gevonden. We hebben hem herkend aan zijn pasje en zijn kleren. Behalve mijn man zijn ook zijn zus en haar man om het leven gekomen. Daardoor kwam ik er niet aan toe mezelf te laten behandelen voor de heup- en rugklachten die ik sindsdien heb.
Ik woon weer bij mijn ouders, ik ben hun enige kind. Mijn vader is timmermansknecht, maar werkt niet. Behalve dat hij astma heeft, heeft hij ook een trauma opgelopen door alle gebeurtenissen. Mijn moeder is schoonmaakster.
Het leven is hard voor ons, maar als familie moeten we overleven. Ik werk weer als naaister, bij Shahil Fashion. De staat van het gebouw is beter, de opzichters zijn vriendelijk en we weten waar de nooduitgangen zitten. We hebben werkdagen van acht uur, bij drukte komt daar soms twee uur bij. De afgelopen maand heb ik 7500 taka verdiend, inclusief overwerk. Dat geld is nodig, want de maandhuur van deze kamer is al 2000 taka (ca. 19 euro).
Het geld dat sommige bedrijven als compensatie geven gaat naar mijn schoonvader, omdat Khokon en ik geen kinderen hebben. Wel heb ik 45.000 (425 euro) taka gekregen, in drie termijnen.
Als ik wat zou kunnen sparen zou ik het liefst met mijn vader en moeder teruggaan naar Jamalpur. Dan zouden we daar misschien een kleine supermarkt kunnen beginnen.”
foto: Tasmila Akhter
