“Na jaren subsidie staat OneWorld voor het eerst op eigen benen
Naast directeur en creatief leider, werd ik van de ene op de andere dag ook mensenmanager en ondernemer. In plaats van met fotoshoots en kennismakingskoffiedates, was ik veel bezig met tarieven, personeelsgesprekken, strategiesessies, bestuursvergaderingen en businessmodellen. Schrijven, dat deed ik er haast naast.
Het was een achtbaan. En zeker niet alleen voor mij, maar voor iedereen in ons kleine team. Onze redactie werd uitgebreid en weer ingekrompen, het zakelijk team is veranderd, we zijn twee keer verhuisd, na twee jaar 100 procent vrouwendominantie hebben we er opeens een man bij én we hebben een schitterend nieuw logo, magazine en site (oordeel vooral zelf, ik vind ‘m prachtig).
“Media beschouwen zichzelf vaak als progressief, maar werken verandering en zelfreflectie tegen
Bij OneWorld zag ik de ruimte om werkelijk onafhankelijk – wij zijn immers niet ingekapseld in één groot moederbedrijf zoals een groot deel van de Nederlandse media – en vernieuwend te zijn. En dan heb ik het niet over digital storytelling of andere technische foefjes. Ik wilde stappen zetten in hoe en waarvoor wij als journalisten ons vak inzetten.
“OneWorld blijft termen uitleggen die sommigen bij voorbaat vermoeien
Wij willen zoveel mogelijk de dwarsverbanden tussen onze thema’s blootleggen: wat heeft klimaatverandering met armoede te maken? Wat heeft migratie met seksisme te maken? OneWorld is niet waardevrij; wij zetten onze journalistiek in vóór gelijkheid en tegen onrecht. Wij zullen onszelf daarom ook nooit als ‘neutraal’ omschrijven.
Afgelopen vrijdag lanceerden wij onze restyle en de publiekscampagne om meer betalende lezers te werven. Op die avond hebben we ook ons manifest, waarin bovenstaande journalistieke beslissingen in tien punten gegoten zijn, gepresenteerd. Dat was ook nodig omdat wij merkten dat zowel onze principes als onze identiteit niet altijd helder zijn. We zijn voor iedereen wat anders: een vacaturebank, sommigen denken dat we een NGO zijn, en anderen noemen ons hardnekkig een – en dit woord is vanaf nu verboden- ‘platform’ (volgens mij is dat iets waar je op staat).
“Onafhankelijke journalistiek is nog wel afhankelijk, van jou
Onze nieuwe koers heeft ons online duizenden nieuwe lezers opgeleverd; een jong, divers publiek dat snakt naar een medium dat niet aan valse neutraliteit doet. De keerzijde: zij (en misschien jij nu ook) lezen ons vaak enkel gratis. Tegelijk gingen voor sommige van onze betalende magazinelezers de veranderingen te snel. Zij zegden op. Dat is pijnlijk. Geregeld krijgen we ook een ontroerend mailtje: ‘Ik had opgezegd, maar vind jullie te belangrijk! Mag ik terugkomen?’
Die mensen zijn cruciaal. Want hoe vooruitstrevend wij ook zijn, hoe hard wij ook werken; ook wij moeten nog gewoon met het kapitalisme dealen. Zonder betalende lezers kunnen wij niet – met een piepklein team waar ik gigantisch trots op ben – dit mooie, noodzakelijke magazine maken. Onafhankelijke journalistiek is nog wel afhankelijk, van jou.
