Tegen veler verwachting in ben ik zeer Oranje-gezind. Waar ik normaal probeer genuanceerd te zijn, met oog voor verschillen en oor voor tegengeluid, ben ik verkocht zodra "onze mannen" het veld betreden. Beatrix heeft hetzelfde effect op mij.
De kleine finale afgelopen zaterdag viel samen met de verjaardag van mijn vriendin. Aanhang was van harte uitgenodigd en ik wilde mijn nieuwe vriendje graag tentoon stellen. Hij wilde mee naar een huis vol onbekenden, mits hij voetbal kon kijken. Geen probleem: er was een speciale TV-kamer met plofbank, nootjes, bier en de kat voor op schoot.
Eerlijke wereld
Voor de wedstrijd is er tijd voor taart, zelfgebakken en biologisch verantwoord. Ik spreek met mensen over hun vegetariër-zijn en de onhoudbaarheid van de voedingsindustrie. We showen tevreden onze tweedehands jurken, gemaakt zonder bont en kinderhanden. Om mij heen allemaal weldenkende, bewuste, vredelievende jonge wereldburgers. Allemaal zouden we tekenen voor een eerlijker wereld.
Op de vraag wat vrijheid voor mij betekent, antwoord ik opgetogen dat ik mij heel vrij voel in de keuze voor mijn beminde; ongeacht zijn afkomst, geloof en opvoeding en bij gebrek aan kaste-systeem of verbod, mag ik hand-in-hand verliefd zijn op de man naast mij.
Toneel spelen
Binnen de kortste keren vlucht de kat de kamer uit: het feestgezelschap verzamelt zich haastig naast, op en onder de bank als de wedstrijd gaat beginnen. Voetbal kijken is een soort toneel spelen. Het slechtste in jezelf, zonder dat je het meent, joelend een stem geven, met woorden die je moeder je nooit heeft geleerd. We doen hysterisch en rancuneus, we staan op voor volk en vaderland.
Ikzelf voorop: een strafschop tégen vind ik per definitie achterlijk en onterecht. Bij alles wat Jasper Cillessen doet, bedoeld of onbedoeld, juich ik, omdat hij nu eenmaal mijn favoriet is.. Zo fanatiek als we vóór Oranje zijn, zo eenkennig en harteloos zijn we naar de tegenpartij. Terwijl we daarnet nog heel aardige mensen waren, met vragen over integratie, ethiek en zonneënergie.
Als de strijd gestreden is, loopt de kamer leeg. In de woonkamer wordt gedanst en gevierd. De poes komt weer tevoorschijn. Achter mij hoor ik een diepe zucht, een gepijnigde stem. “Toch is dit heel zielig voor Brazilië”, zegt een van de fanatiekste brullers, “er zijn mensen dood gegaan voor de bouw van dit stadion…”.
Ik weet dat het waar is, en dat ik dit tijdens het juichen niet wilde weten. Vandaag ben ik weer betrokken bij de wereld. Ik hoop jullie ook.
