[[{“fid”:”31643″,”view_mode”:”file_styles_artikel_halve_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_halve_breedte”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:””,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:””},”type”:”media”,”link_text”:null,”attributes”:{“class”:”styles file-styles artikel_halve_breedte media-element file-file-styles-artikel-halve-breedte”,”id”:”styles-4-0″}}]]
Mahmoud (29) komt uit Damascus. Hij is sinds eind september in Nederland. Het is de eerste keer dat hij deelneemt aan de tekenles.
“Ik heb een tekening gemaakt van een huilende Syrische vrouw. Ze staat symbool voor de vrouwen in het land, waaronder mijn moeder. Die heeft vijf zonen en twee dochter; maar niemand is meer bij haar. Ik weet ook niet of mijn broer nog leeft. We hebben twintig maanden niets meer van hem gehoord. Mijn moeder kan alleen maar huilen.” Mahmoud pauzeert even. “Nee, ik hoef geen zakdoek. Ik heb genoeg gehuild. Mijn tranen zijn op”, zegt hij met vochtige ogen in vloeiend Engels.
Eind september kwam Mahmoud in Nederland aan. Over de opvang en de activiteiten tot nu toe is hij positief. Hij vertelt dat Zwollenaren veel spullen hebben gebracht, waaronder basketballen, tv’s en een biljarttafel. Wekelijks worden er activiteiten georganiseerd zoals de tekenles. “Met tekenen kan ik mijn gevoelens uitdrukken. En er wordt hier gevraagd hoe het met me gaat. In Syrië gebeurt dat niet. Ik ben op de juiste plek.”
De Syriër vindt het fijn hoe mensen op straat hem benaderen, bijvoorbeeld laatst in Kampen. “Ik maakte foto’s op de brug en een paar oude mensen maakte een grap en begonnen een gesprekje. Ik voelde me daardoor even geen vluchteling, maar een medemens dat erkend wordt.”
“Wil je een foto maken van mij én de tekening?”, protesteert Mahmoud lachend, “straks wordt mijn moeder boos. De neus is lelijk. Het is de eerste tekening die ik heb gemaakt. Zet je dat er wel bij?”
[[{“fid”:”31644″,”view_mode”:”file_styles_artikel_halve_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_halve_breedte”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:””,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:””},”type”:”media”,”link_text”:null,”attributes”:{“class”:”styles file-styles artikel_halve_breedte media-element file-file-styles-artikel-halve-breedte”,”id”:”styles-4-0″}}]]
Profvoetballer Farried (28) woonde in Syrisch Koerdistan. Na een moeilijke reis van twintig dagen, kwam hij in aan Zwolle.
Op Farried’s tekening staat zijn dorp. Een huis, boom en rivier met daarboven de tekst ‘Syrië’ en ‘Vrijheid voor Koerdistan’. “Met heel mijn hart verlang ik naar mijn huis. Maar mijn thuis is nu in bezit van terroristen.
Farried verliet Syrië eind augustus samen met een vriend. “Het was een moeilijke tocht. De boot waar ik en achttien anderen inzaten, is ergens tussen Turkije en Griekenland gezonken. We hebben uren gezwommen voordat iemand ons redde. Een medepassagier is verdronken.”
Eenmaal in Zuid-Europa aangekomen, nam Farried de bus naar het noorden. Hij wilde eigenlijk naar Noorwegen reizen, maar dat lukte niet. “We reisden via Nederland naar Duitsland en daar hield de politie ons aan. We hadden de keuze, óf in Duitsland blijven, óf terug naar Nederland en een boete betalen van 450 euro.” Farried koos voor het laatste. Al begrijpt hij nog steeds niets van de boete. “Ik ben vluchteling en ik heb geen geld. Waarom moet ik betalen? Volgens de politie moet dat omdat ik Duitsland illegaal ben binnengekomen. Maar ik reisde door vijf landen en niemand vroeg me om geld.”
Inmiddels is de vluchteling sinds oktober in de IJsselhallen. Hij kan zich geen toekomst voorstellen in zijn geboortestreek. “De situatie daar is verschrikkelijk. Ik hoop hier een plek te vinden waar ik toekomstige kinderen veilig kan laten opgroeien. Ik heb alles achtergelaten: mijn familie, mijn huis en een stuk land.”
Over de tekenles die hij krijgt, is Farried tevreden. Ook al heeft hij er geen ervaring mee: Farried was was profvoetballer en speelde bij Furat op het tweede niveau. “Heb je laatst RTV Oost gezien?” Hij heeft met andere vluchtelingen een vriendschappelijke wedstrijd gespeeld tegen de amateurclub FC Zwolle. Met de tekening, kan hij wel uitdrukken wat hij heeft meegemaakt. “Als er iets verschrikkelijks gebeurt, moet iedereen het weten.”
[[{“fid”:”31558″,”view_mode”:”file_styles_artikel_halve_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_halve_breedte”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:””,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:””},”type”:”media”,”link_text”:null,”attributes”:{“class”:”styles file-styles artikel_halve_breedte media-element file-file-styles-artikel-halve-breedte”,”id”:”styles-4-0″}}]]
Zafer (45) kan niet echt van het tekenen genieten. Zijn gezin in Syrië loopt gevaar.
“Tijdens het tekenen, waren mijn gedachten ergens anders. Ik heb mijn familie achtergelaten en ben erg verdrietig. Ze lopen elke minuut gevaar.” Zafer heeft zes kinderen in Syrië, die nog naar school gaan. Zijn vrouw is net als hij docent. “Ik hoop dat de asielprocedure snel verloopt. Mijn gezin is klaar om te vertrekken. Als Nederland akkoord gaat, komen ze hierheen.”
Met zijn tekening wil Zafer aandacht vragen voor de situatie in zijn thuisland. Hij heeft daarom een Syrische vluchteling getekend in een tent die is gemaakt van een groot Syrisch paspoort. “Alle Syriërs zijn vluchteling. Het is echt een ramp. Er zijn zoveel doden gevallen en veel mensen zitten in de gevangenis. Er is geen water en elektriciteit en weinig eten.”
De IJsselhallen is volgens Zafer een goede plek. Al vindt hij het lastig dat er weinig privacy is. “Soms kan ik mezelf moeilijk onder controle houden.” Toch is hij tevreden over de opvang en de georganiseerde activiteiten. Hoewel hij liever gewoon zou lesgeven, dat is zijn hobby.
“Ik wil de Nederlandse overheidsorganisaties heel erg bedanken”, zegt Zafer, “de meeste mensen zijn vriendelijk en helpen ons. Ik dacht dat Europese landen ons als onbeschaafd zien, maar het tegenovergestelde is waar.”
