Wat? Ik naar Beiroet?
Vier weken geleden begint mijn War Child-avontuur. Het is ’s ochtend vroeg en ik zit in de trein, op weg naar mijn werk in Eindhoven. Op eens rinkelt mijn mobiel: iemand van het War Child televisieproductieteam. Of ik geïnteresseerd ben om als Friend – zo noemen ze de donateurs bij War Child – één van de War Child-projecten te bezoeken in het buitenland? En daarover een reportage wil maken voor de live friends-wervingsactie op NPO1 op 10 juni?
“Het is een reportage van drie minuten over de Child Friendly Space in Beiroet”, legt de vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn uit. “Marco Borsato en Nelleke van der Krogt zijn ook naar Libanon geweest en maken eveneens een reportage over Syrische vluchtelingen.”
Hmmm wat? Hoor ik dit goed? Mag ik naar Beiroet? Kom ik op TV? Ga ik met eigen ogen zien wat War Child doet voor Syrische kinderen?
“Ja, natuurlijk ben ik geïnteresseerd!”
Wat als een normale dag begon, is opeens een heel bijzondere dag: ik heb een belevenis in het vooruitzicht waar ik nooit over heb durven dromen.
Met War Child-medewerker Peter in het vliegtuig.
Best spannend
De wekker gaat. Het is 4 uur ‘s ochtends. Mijn spullen zijn gepakt. Ik ben klaar voor vertrek. Kort daarop staat Peter van War Child voor de deur. Hij haalt me op van huis en samen reizen we naar Libanon.
Spanning in mijn buik. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten. Ik besef dat ik vrijwillig naar een gebied ga wat ‘onrustig’ is. De angst om niet levend terug te komen stop ik diep weg. Maar, tja.. dat soort gedachtes komen toch in mij op.
In het vliegtuig vertelt Peter met veel passie over zijn werk. Hij vertelt in welke gebieden War Child werkt en waarom hij dat zo belangrijk vindt. Boeiende verhalen. Ik krijg steeds meer zin om alles te gaan zien. Al voelt het wel dubbel. De plek die we gaan bezoeken, heeft met oorlog te maken en daar is niks leuks aan.
Met de filmploeg in Beiroet. (Foto: chantal Fortes)
Zoals op ‘t journaal
In het hotel krijgen we een security briefing van de veiligheidsmedewerker van War Child. Hij vertelt over Beiroet, over de gebieden waar gevochten wordt en hoe je je moet gedragen. Libanon is een Arabisch land en daar houd je natuurlijk rekening mee.
Wat je alleen op het NOS Journaal ziet, is nu opeens werkelijkheid. Ik ben in een gebied waar in de buurt gevochten wordt, waar ISIS zit. Een gebied waar massaal vluchtelingen naar toe gaan, en waar we gaan filmen. Een surrealistische werkelijkheid.
Spelen, gillen, gek doen
De dag van de opname. Met het camerateam gaan we naar de War Child-Friendly Space, een ruimte in het gebouw naast de VN-Vluchtelingenorganisatie UNHCR. Bij aankomst zien we direct een megalange rij van gevluchte Syrische families buiten staan. Al deze families zijn hun huis kwijt, al deze families zoeken hulp. Heftig om te zien. Ik voel verdriet. Waarom is het in de wereld zo oneerlijk?
War Child-medewerker Sarah heet ons van harte welkom. Ze neemt ons mee het gebouw in en vertelt precies wat hier allemaal gebeurt. Elke week komen hier zo’n tweeduizend vluchtelingen om zich te registreren. Dat registreren is nodig om hulp te krijgen. Terwijl hun ouders zich registreren, zorgt War Child dat de gevluchte kinderen even kunnen ontspannen. Dat ze kunnen spelen, gillen en gek doen.
"Ik wil de kinderen vasthouden, knuffelen en het liefst weghalen uit deze situatie". (Foto: Chantal Fortes)
We gaan naar binnen. Er heerst een vrolijke sfeer. Er zijn twee groepen: één met peuters en kleuters, één met basisschoolkinderen. Ik besef: deze kinderen hebben alles verloren en verschrikkelijke dingen gezien. Ik wil ze vasthouden, knuffelen en het liefst weghalen uit deze situatie. Vol passie en enthousiasme werken de War Child-medewerkers met de kinderen. Mooi en ontroerend om te zien. De kinderen zijn even in de wereld waarin zij thuis horen. Spelen met andere kinderen, lachen, geen zorgen, even kind zijn en een moment van blijdschap.
Hoe bijzonder is het deze momenten van blijdschap worden gecreeërd? Al is het een moment, het is een moment om nooit meer te vergeten in deze barre tijden. Het is fijn om te zien dat met mijn steun een initiatief als deze bestaat. Want stel je voor dat jij moet vluchten met je kinderen, dan ben je blij dat er iemand is die helpt.
Dit is War Childs 'Friendly Space'. (Foto: Chantal Fortes)
Onder de indruk
Gedurende de dag filmen we de War Child-activiteiten en praten we met de kinderen en ouders. De cameraploeg, Peter, ik, allen zijn we onder de indruk. Ik hoop dat mensen in Nederland met deze reportage zien en voelen wat het is om vluchteling én kind te zijn.
Benieuwd naar de reportage van Chantal? Kijk woensdag 10 juni om 21.20 uur op NPO1 naar ‘Friends for War Child’. In dit anderhalf uur durende programma laat War Child zien hoe het is om als kind in oorlog op te groeien. Speciaal voor deze uitzending zijn Marco Borsato en zijn dochter Jada (12), Tooske Ragas, Dotan en Nelleke van der Krogt op pad gegaan naar Libanon en Colombia.
