In december staat iets belangrijks te gebeuren in Parijs. De COP21. De klimaattop waar regeringsleiders wereldwijd nieuwe afspraken gaan maken voor internationaal klimaatbeleid. Maria Kolossa maakt zich grote zorgen over de opwarming van de aarde. "We moeten dit voorkomen nu het nog kan."
De aarde warmt in een razend tempo op en wij blijven als mensheid maar doorgaan met business-as-usual. De CO2-concentratie in de lucht blijft maar stijgen. En het lijkt erop dat de politieke leiders in Parijs niet gaan doen wat nodig is. Het voelt als onrecht en daar wil ik iets aan doen. Ik wil laten horen dat ik het daar niet mee eens ben. Ik wil mijn mond opendoen. Via deze blog, mijn filmwerk tijdens de The Climate Miles en straks letterlijk in de straten van Parijs in december.
2 graden mag de aarde volgens VN-afspraken maximaal opwarmen – een uiterste grens om gevaarlijke klimaatverandering te voorkomen. Maar het noodzakelijke beleid blijft achterwege. Als ik goed luister naar de wetenschap, koersen we nu zelfs af op 4 tot 6 graden opwarming van de aarde eind deze eeuw. Catastrofaal. Onder andere het ijs op de Noordpool zal volledig smelten, de koraalriffen sterven en droogtevlakten vergroten. Voedselprijzen schieten omhoog, klimaatvluchtelingen nemen toe. Meer oorlogen. Ik vind het bizar om dit op te schrijven. Bijna alsof het niks is. Maar man, als ik toelaat wat ik nu net opschrijf, kan ik er eigenlijk nog niet eens bij. Zo ingrijpend, zo allesomvattend. Ik weet één ding in ieder geval heel zeker. We moeten dit voorkomen nu het nog kan.
Om wel te doen wat moet, binnen die 2 graden grens te blijven, mogen we niet meer dan een vijfde van de fossiele brandstofvoorraad verbranden. De rest moet simpelweg onder de grond blijven. Dus moeten we nu overstappen naar een economie die draait op 100% duurzame energie. In het rapport 'Nederland 100% duurzame energie in 2030. Het kan als je het wilt', zet Urgenda uiteen hoe het 5 keer anders kan op het gebied van wonen, vervoer, voedsel, produceren en energie opwekken. Een scenario met 100% duurzame energie blijkt goedkoper en schoner dan doorgaan op de oude voet, schept 150.000 nieuwe banen, biedt energiezekerheid en is een motor voor innovatie.
Ik voel, zie en hoor het alarm afgaan en ik ben er boos over dat politici niet doen wat nodig is
Maar. Onze economie draait op fossiel en politieke leiders zijn voorlopig nog niet van plan daarin adequate wijzigingen aan te brengen.
Ik voel, zie en hoor het alarm afgaan en ik ben er boos over dat politici niet doen wat nodig is. Want politieke omslag moet er komen. Daarom ga ik in december in Parijs mijn stem laten horen, samen met misschien wel een miljoen andere wereldburgers. Om internationale regeringsleiders te laten weten dat wij niet wegkijken en adequaat internationaal klimaatbeleid eisen.
Oost-Groningen
Onder mijn gevoel van onrecht over de huidige gang van zaken zit iets anders. Ik ben bezorgd. Bezorgd over onze leefomgeving. Ik ben opgegroeid in Oost-Groningen. Midden op het platteland. Tussen vier paarden, twee honden, een wisselend aantal kippen – want ook vossen -, onze kat Poeske, onze koe Maori en veel, veel vliegen in de zomer. Die ik dan ving met een potje en een papiertje om vervolgens uren naar te kijken als ik ze dan in hun potje had opgesloten met suiker en een flesdopje met water. Om ze daarna weer te vergeten en dan na een tijdje dood onderin het potje terug te vinden.
Mijn ouders, zus en ik woonden in een vrijstaand huis in de straat Kostverloren met een 200 meter lange onverharde oprijlaan. In de winter trotseerde ik deze met laarzen aan, want de blubber kwam echt tot je knieën, om vervolgens met meegenomen droge en schone schoenen naar school te kunnen gaan. Laarzen bleven in een plastic zak in de zelfgemaakte brievenbus achter. Geen centrale verwarming. 's Winters was het soms best afzien, maar het gevoel van de warmte van de houtkachel en voornamelijk de liefdevolle warme sfeer in de keuken met mijn familie overtreft alles.
Ik ben een pleegkind en heb het geluk gehad in een hele warme familie terecht te komen. Ben erg dankbaar dat Ton en Kirsten mij wilden en konden opvoeden. Ik zat in een nare situatie als baby. Mijn moeder heeft me verteld dat ik emotieloos was toen ik door hen op werd opgenomen in de familie toen ik 1 jaar oud was. Ik huilde bijvoorbeeld niet als ik pijn had. Maar doordat ik alle liefde van de wereld heb gekregen als kind ben ik nu wie ik ben. Ik voel. Ik leef.
Nog even terug naar Kostverloren. In de zomer maakte ik urenlange buitenritten. Donald Duckjes lezen op de rug van onze paarden in het weiland. Ik viste vaak. Het liefste met mijn vader, maar die moest vaak aan het werk op ons akkerland waar we biologische groenten verbouwden. Ik zat uren bij de sloot die langs ons huis liep met mijn hengel en piertje aan het water. Te turen naar het wateroppervlak. Ik herinner me dat de natuur zich om mij heen ontvouwde. Langzaam durfden alle beestjes – die geschrokken waren door mijn komst – verder te gaan met hun zoektocht naar eten en soortgenootjes. Kikkers die kwaakten, vogels die floten. In de verte een boer op zijn trekker aan het werk op het land. Zon op mijn gezicht. Zittend in het gras op de Groningse klei.
Mijn generatie is de eerste generatie die de gevolgen van klimaatverandering zal ondervinden, en de laatste die er iets aan kan doen
Deze aarde beeft en trilt in Groningen door de gaswinning nu zelfs letterlijk. De leefomgeving waarin ik opgegroeid ben, is inmiddels al niet meer veilig. Omdat wij mensen zo nodig door willen gaan met de verbranding van fossiele brandstoffen en daarmee niet alleen Groningen, maar de hele planeet in gevaar brengen. Ik ben inmiddels 29 jaar, woon in Utrecht en maak mij ongerust. Zeer ongerust. Want ik hoop dergelijke ervaringen ook ooit mijn kinderen mee te kunnen geven. En ook al geef ik ze alle liefde van de wereld zoals ik die ook gekregen heb van mijn ouders, als er geen leefbare wereld voor ze is wordt het lastig. Dus kom ik in actie. Nu. Want mijn generatie is de eerste generatie die de gevolgen van klimaatverandering zal ondervinden, en de laatste die er iets aan kan doen.
Klimaatmobilisatie
Daarom werk ik al drie jaar vol passie bij duurzaamheidsorganisatie Urgenda. Maak ik video’s over de urgentie en de oplossingen, en heb ik daarnaast onder andere vorig jaar de People’s Climate March Amsterdam gecoördineerd. Een klimaatmars in aanloop naar de COP21. Wereldwijd stonden er meer dan een miljoen mensen op. Jong, oud, studenten, ondernemers, wetenschappers, topbestuurders, journalisten, vaders en moeders. En dit was nog maar het begin. De klimaatmars op 12 december in Parijs belooft wereldwijd de grootste internationale klimaatmobilisatie ooit te worden.
[[{“fid”:”41009″,”view_mode”:”default”,”fields”:{“format”:”default”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:”Leonardo DiCaprio”,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:”Leonardo DiCaprio”},”type”:”media”,”attributes”:{“alt”:”Leonardo DiCaprio”,”title”:”Leonardo DiCaprio”,”style”:”height:283px; width:581px”,”class”:”file-default media-element”}}]]
Bekijk hier Leonardo DiCaprio’s speech tijdens de UN Climate Summit met ook beelden van de People’s Climate March. Telkens weer krijg ik er kippenvel van.
Aankomende zondag ga ik al naar Parijs. Mijn baas, Marjan Minnesma, heeft het voortouw genomen om te voet gaan onder de naam The Climate Miles.
We gaan naar Parijs en vragen aandacht voor de actie die nodig is om gevaarlijke klimaatverandering tegen te gaan en de aarde leefbaar te houden voor volgende generaties. Verschillende mensen lopen mee, van studenten tot ondernemers tot wetenschappers tot bekende Nederlanders. We gaan het over de oplossingen hebben die voor het oprapen liggen, ’s avonds tijdens ‘The Climate Miles – Walkshow’. Met mijn filmwerk wil ik meehelpen klimaatverandering letterlijk een gezicht te geven. Wie zijn de mensen die zich nu hard inzetten voor die nieuwe duurzame economie? Wat doen ze? Wat raakt hen? Waar geloven ze in?
Ik geloof erin dat we catastrofale opwarming van de aarde kunnen tegengaan. Door ons te verbinden en actie te ondernemen. En ik ga naar Parijs om te staan voor hetgeen waar de stad bekend om staat. De liefde. Voor mijn ouders, de Groningse klei, voor mijn ongeboren kinderen, voor Moeder Aarde.
Wil je mee? Er wordt niet alleen gelopen naar Parijs vanuit Utrecht, ook kun je op de fiets en met de bus (ook vanuit Groningen!) in twee dagen heen en weer om bij de grote mars op 12 december in Parijs aanwezig te zijn. Om zij aan zij te staan voor onze toekomst. Samen.
