Toch maar een colaatje bestellen

Geld sturen naar de familie: zo onderhield de eerste generatie migranten de band met het thuisland. De jonge generatie pakt het eigentijdser aan. Drie nieuwe Nederlanders vertellen over hun inzet voor het land van hun (voor)ouders. “In Marokko ben ik een buitenlands meisje.”

Maaike Groeneveld | Queens of Content

Ik kies het beste van twee werelden

“Na mijn studie in Nederland wilde ik gauw weer terug naar Suriname. Dat viel even tegen. Ik was 23 jaar en gewend aan de snelle Amsterdamse levensstijl. In Suriname ligt het tempo lager. Moest ik de rest van mijn leven hier blijven werken? Dat zag ik niet zitten. Dus ging ik terug naar Nederland om verder te studeren.Samen met twee vrienden was ik ApuraNetworks, een netwerkorganisatie voor iedereen die geïnteresseerd is in Suriname, al begonnen.

Suriname heeft zo’n 500.000 inwoners, het equivalent daarvan woont in het buitenland. Dat zijn een miljoen mensen met kennis, vaardigheden en kapitaal. Met het online platform van ApuraNetworks probeer ik deze mensen bij elkaar te brengen: become part of a bigger picture! Is het credo. Het gebrek aan cardiozorg in Suriname is op dit moment een van de dingen waar ik iets aan probeer te doen. Samen met drie hartspecialisten wil ik via ApuraNetworks een cardionetwerk opbouwen. We zoeken samenwerking met ziekenhuizen om kennisuitwisseling en diagnose op afstand te faciliteren.

Mijn band met Suriname is niet veranderd sinds ik in Nederland woon, maar mijn werkmentaliteit wel. In Suriname check ik dagen mijn e-mail niet. Dat is voor mij in Nederland, zeker als IT ‘er, ondenkbaar. Mensen hebben in Suriname wat meer tijd voor elkaar. Het leggen van contacten gaat dan ook gemakkelijker dan in het zakelijke Nederland. Je zit sneller bij de juiste mensen aan tafel. Ik kan goed schakelen tussen beide culturen en manieren van werken, ik kies the best of both worlds.”

Oprechte hulp breekt barrières af

“Voor uitwisselingsprojecten halen we regelmatig Afghaanse studenten naar Nederland. Dan merk ik het verschil tussen hen en mij. Zij zijn nog zó terughoudend en traditioneel. Dat wij anders omgaan met bijvoorbeeld de man-vrouwverhouding en alcoholgebruik wordt niet altijd begrepen. Soms pas ik me aan, om ze op hun gemak te stellen. Bijvoorbeeld die keer toen we een zeer conservatieve Afghaanse arts naar Nederland hadden gehaald om hem hier verder op te leiden. Als hij in de buurt was, bestelde ik een colaatje in plaats van een wijntje. Ik houd liever de relatie goed, dan dat ik mijn eigen gewoonten doordruk.

De Afghanen verbazen zich over de hulp van Stichting Keihan. Ik woon al zo lang in Nederland, heb het hier goed, hoef hen niet te helpen. Het feit dat wij ons oprecht voor Afghanistan inzetten, breekt de barrières tussen ons af.

We richten ons op jongeren, de generatie die Afghanistan kan veranderen. De ouderen voeren alleen maar oorlog en focussen zich op geld. Ze hebben liever dat we spullen en geld doneren, dan dat we jonge mensen opleiden. Maar mijn motto is: je kunt iemand een vis geven óf hem leren vissen. Waar heeft een mens op de lange termijn meer aan?

Het is een zootje in Afghanistan, er heerst al zo lang oorlog en strijd. Vooral voor de oudere Afghanen in Nederland is dat heel frustrerend. Maar ik ben trots op wat we tot nu toe hebben bereikt. We leiden Afghaanse jongeren op, bevorderen de integratie van Afghanen in Nederland, maken onderwerpen bespreekbaar. Het zijn misschien druppels, maar dan wel druppels die niet verdampen.”

‘Wat denkt dat clubje meiden wel niet?’

“Ik ben niet opgegroeid in een gezin waar vrijwilligerswerk werd gedaan. Natuurlijk steunden we familieleden die het moeilijk hadden, maar vrijwilligerswerk is voor mij juist het helpen van mensen die je níet kent.

Tijdens een studiereis met de pabo – de HBO-opleiding die ik volgde om leerkracht te worden – bezocht ik een weeshuis in Marokko. Toen ik zag onder welke slechte omstandigheden de kinderen daar leefden wist ik meteen: hen wil ik helpen. Binnen een jaar was Stichting Daar el Atfaal, ‘huis voor kinderen’, een feit. We – ik en een aantal vriendinnen – begonnen met het helpen van een weeshuis in Oujda. Inmiddels ondersteunen we projecten in verschillende delen van het land.

We hebben te maken met directeuren, artsen en leraren: het zijn vaak mannen in Marokko. In het begin namen zij ons niet zo serieus. ‘Wat denkt dat clubje meiden wel niet?’, lazen we in hun ogen. Nu hebben we ons bewezen en weten ze dat we heel wat voor elkaar krijgen.

We gaan twee keer per jaar naar Marokko en hebben de Marokkaanse manier van samenwerken onder de knie. Die is informeler dan de Nederlandse. Wanneer mijn ouders naar Marokko gaan, zijn ze thuis. Dat ben ik niet. Marokkanen zien mij daar toch als een buitenlands meisje.

Met twee meiden vorm ik vanaf het begin af aan het bestuur. Een stichting opzetten en leiden is veel werk. Ik ben ook nog lerares en moeder van twee kinderen. Maar als ik zie hoeveel we betekenen voor de kansarme kinderen in Marokko, dan is het alle energie die ik erin stop meer dan waard.”