Hoe overzichtelijk onze eerste overstap naar een groener leven was (we zijn naar een ‘duurzame’ bank overgegaan), zo arbeidsintensief is de puzzel die we voor dit onderwerp probeerden op te lossen. Toch zijn er mensen kunnen leven met slechts één zak restafval per jaar. Hoe doen ze dat?
Het blijkt nogal een organisatie. Waar bewaar je al je afval en wat mag je waar weggooien? Om te beginnen zijn veel zakken, manden en bakken nodig. Die staan in onze keuken van 6 vierkante meter, het papier in de gang(kast) en de lege flessen op het balkon. Of omgekeerd. Inmiddels bestaan er vuilnisbakken met verschillende vakken (wij wachten momenteel op onze bestelde BinBang), maar vooralsnog is het zonder kliko’s, grote tuin, of berging een behoorlijk gesleep. En dan? Via de websites van de gemeente, Milieu Centraal of met de Recyclemanager-app vind je welk afval waar terecht kan, maar zo eenduidig is dit niet. Elke gemeente regelt dit anders, en de grote steden blijken op dit gebied flink achter te lopen. In Amsterdam is het nog niet mogelijk gft-afval te scheiden en pas sinds kort staan er containers voor plastic in de buurt.
De recycler betaalt (nog)
Met de jaarlijkse afvalheffing wordt ons nonchalant medegedeeld dat een jaar afvalverwerking ons €235 (eenpersoons) tot €313 (twee of meer) kost. Sommige gemeentes laten volgens het ‘diftarprincipe’ naar verbruik betalen, maar voor ons geldt dit bedrag ongeacht hoeveel restafval die we produceren. Eén vuilniszak per week kost al snel 5 euro per zak. Financieel levert een uitgebreide afvalstrategie ons dus nog niets op, maar idealiter zal de afvalheffing omlaag gaan als íedereen meer recyclet. Toch?
“Vooralsnog levert scheiden ons vooral kopzorgen op
Vooralsnog levert scheiden ons vooral kopzorgen op. Als we na maanden sparen met een volle zak nespresso-cupjes bij een aangewezen locatie de zak willen afleveren, blijkt dat deze Kiala-punten dit helemaal niet willen aannemen. Maandenoude koffie, schimmel en vocht mogen namelijk niet samen met Zalandopakketten in één kar vervoerd worden. Om de cups toch te recyclen moeten we vijf kilometer verder fietsen. Ach, nu zijn we helemaal van de cups afgestapt en zetten weer ouderwets filterkoffie. Was alles vroeger toch beter?
Leren composteren
Nu we papier, glas en plastic wegbrengen, kan de vuilniszak veel langer meegaan, ware het niet dat de geur van sinaasappel- en bananenschillen, uien en vissengraten alsnog noodzaken vaak de zak te verwisselen. We overwegen een konijn, die alle groenterestjes opeet, of zelfs een varkentje om in de tuin te laten scharrelen.
Met ruimte in de tuin kun je een composthoop aanleggen; zelfs voor de qua ruimte minder bedeelden blijken er verrassende oplossingen: een balkonton of wormentorenom gft-afval met behulp van hongerige tijgerwormen en hyperintelligente schimmels om te zetten in vruchtbare compost voor je planten of kruiden. We bezochten een wormenbak en het viel niet tegen. Maar gaat dat op een piepklein balkon ook passen? En kun je nog op vakantie of moet je straks ook nog voor je wormen een oppas zoeken? En zijn wij handig genoeg om zelf zo’n bak te maken of rijk genoeg er een te kopen?
We blijven twijfelen. We merken nu pas echt hoeveel loze verpakkingen we dagelijks doorworstelen. Plastic om folie om papier. Moeten we alle plastic hoesjes van tijdschriften scheuren voordat we ze weggooien? Per theezakje checken of deze composteerbaar is? Ons krantenabonnement stopzetten? En komt onze braaf ingeleverde kapotte mobiele telefoon echt niet op een afvalhoop in Afrika terecht? Wordt vervolgd…
Lees hier: Het quinoa-dilemma deel 1: waar stal je je salaris?
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
