Schrijver Marcel van Roosmalen en fotograaf Jan-Dirk van der Burg bezoeken bijeenkomsten van mondiale Nederlanders. Dit keer waren ze in het Politiek Café in theater De Nieuwe Regentes in de wijk Segbroek in Den Haag. Ze werden gegrepen door de lieve mensen en een ontroerende rij burgerinitiatieven.
Een betere wereld begint bij je wijk: One World, One Hood!
Het zijn de mensen die een wijk maken.
Daarom zet OneWorld in mei de kleine en grote HoodHeroes in het zonnetje.
Bekijk en deel onze artikelen, foto’s en filmpjes over deze wijkhelden.
Op een maandagavond bezocht ik met fotograaf JanDirk het Politiek Café in theater De Nieuwe Regentes in de wijk Segbroek in Den Haag. Het thema: duurzaamheid in de wijk. We hadden al vaker dergelijke avondjes bezocht, maar dit keer werden we voor het eerst getroffen door het enthousiasme van de buurtbewoners. Allemaal ten diepste geïnteresseerd in plannen om de aarde mooier te maken.
Hommels
Een van de hoofdgasten was Europarlementariër Gerben-Jan Gerbrandy (D66) die, nadat hem door de hieperdepieperinterviewer van dienst de bijzondere vraag ‘Waar wordt u nu echt heel, héél blij van, qua duurzaamheid?’ was gesteld, antwoordde met één woord: “Hommels.” Hommels, de stofzuigers van moeder natuur. Naast me herinnerde een wat oudere man zich spontaan het spreekwoord ‘Hommel in de was, natuur in z’n sas’.
Ondanks zijn performance en soms wat onstuimige uitspraken, vond ik het direct een lieve man
Ik had nog nooit van Gerben-Jan Gerbrandy gehoord, maar ondanks zijn performance en zijn soms wat onstuimige uitspraken, vond ik het direct een lieve man. “Duurzame ontwikkeling is superieur!”, schalde hij, en tegen een kluitje scholieren: “Ik moedig jullie aan om te mikken op een baan in de duurzame sector.” Tegenover deze duidelijke actie om zoveel mogelijk duurzame zieltjes te winnen, stond die merkwaardige liefde voor hommels, die puur was. Je zag ’m gewoon zitten op een zomerse dag, een glas wijn op een bijzettafeltje, de stropdas nonchalant in de blouse verborgen en dan het geluk van zo’n aanvliegend insect.
Stekkerdozen
Er was nog een politicus in de zaal: Joris Wijsmuller van de Haagse Stadspartij. De interviewer van dienst had hem nog maar één vraag gesteld – ‘Wat hebt u vandaag gedaan?’ – of hij was al een half uur bezig. “Ik heb vergaderd, ik heb vergaderd en ik heb vergaderd”, zei hij met een diepe zucht, waarna hij begon op te sommen met wie, van hoe laat tot hoe laat en waarover hij had vergaderd. We troostten ons met de gedachte dat het allemaal was om Den Haag zo groen en duurzaam mogelijk te maken. “Ik zeg, en dat durf ik ook hardop te zeggen: in 2030 rijden er in Den Haag alleen nog maar elektrische auto’s.” Iemand vanuit de zaal: “Begin dan maar vast met het neerzetten van stekkerdozen.”
Daarna volgde een ontroerende rij buurtinitiatieven. Zoals de man die EnergyParty’s organiseert: een leuke avond met een hapje en drankje, waarbij de energierekeningen ter tafel komen om te vergelijken. “Dat is, en dan zeg ik het op z’n Haags: gezellug!!”
Het groene hesje
Er was een ‘duurzaam aanspreekpunt’, ze loopt dagelijks in een groen hesje door de wijk Segbroek en beantwoordt duurzame vragen. Alleen hield het aantal vragen en vragenstellers nog niet over. Ook die avond droeg ze het groene hesje over haar kleding. Ze ging staan en vroeg: “Ben ik zichtbaar en opvallend genoeg?”
Persoonlijk vond ik de groep DuurSaam het liefst, dat kwam door de mevrouw die namens de groep heel braaf uitlegde dat ‘DuurSaam’ een samenvoeging van de woorden ‘Duurzaam’ en ‘Samen’ was. Op Koningsdag mochten ze van een groot automobielbedrijf een elektrische auto lenen die ze dan om beurten konden gebruiken. Hoeveel uitstoot die actie ging opleveren, was nog niet berekend.
