Met een grote groep mensen uit Nederland arriveren we in het nog resterende bos aan de rand van de mijn. Vooraf is er breed gemobiliseerd, om met zoveel mogelijk mensen een rode lijn tussen de bosrand en de mijn te vormen. Het wordt een herhaalde daad met de boodschap ‘tot hier en niet verder’. Om iedereen de kans te geven iets te leren over de biodiversiteit die het bos herbergt en hoe het is om in een bosbezetting te leven, worden rondleidingen door het bos aangeboden. Wij worden gekoppeld aan een van de bewoners van het bos. Op bepaalde plekken staat hij stil om iets te vertellen en vragen te beantwoorden.
Foto: Nick & Lena
Wie knapt er niet op van een boswandeling? Onze levens overpeinzend onder de bescherming van het loofdak; verkwikt door de geur van composterende bladeren; genietend van de serene rust, die alleen door krakende takken of vogelgezang wordt beroerd. Zo’n gebied was dit ook, gedurende vele duizenden jaren. Maar het bos moet weg, want er zit geld in de grond. Het kapseizoen is weer in volle gang en RWE en de overheid hebben de aanval op de bosbezetting geopend. Wij hebben enorm veel respect voor de mensen van ‘Hambi’, die al jarenlang de ene na de andere aanval van beveiliging en politie te verduren hebben. Al helemaal omdat we de verhalen kennen van langdurige opsluiting en mishandeling van activisten. Het is de vraag hoelang de bezetting nog stand zal houden, maar zolang het verzet tegen bruinkool blijft groeien is de strijd nog niet gestreden.
Zolang het verzet tegen bruinkool blijft groeien is de strijd nog niet gestreden.
Na een eindje slingeren over bospaadjes komen we aan in Oak Town, een cluster boomhutten waarin het hele jaar door activisten wonen. Een logische strategie, want hoog in de bomen kan de politie en ander kwaadwillend volk je niet zomaar lastigvallen en bovendien is omzagen uitgesloten zolang er mensen inzitten. Hoog boven de bosvloer hebben zij zich uiterst praktisch en huiselijk ingericht, getuige de geplastificeerde foto’s die onder bijna iedere boomhut hangen. Het was niet de eerste keer dat Lena en ik een bosbezetting bezochten. Onze eerste ontmoeting met deze effectieve vorm van verzet was op de ZAD in Frankrijk — de anarchistische enclave die in een proces van jarenlange strijd tegen een vliegveld is uitgegroeid tot een levendige gemeenschap die nog altijd stand houdt.
Boomhut in Oak Town. Foto: Nick & Lena
Via Oak Town vervolgen we het pad, tot het bos plotseling ophoudt. Ik zit nog middenin een gesprek als ik doorheb dat we de schaduwrijke wildernis achter ons hebben gelaten en een pas geveld bos hebben betreden. Het gehavende landschap reikt van de bosrand tot aan de rand van de mijn, waar een reusachtige graafwielbagger bovenuit steekt. Verontwaardiging alom. Dit is het lot dat ook de rest van het bos zal treffen. Verontwaardiging ook over de niet aflatende politie-inzet voor een privaat bedrijf, want als RWE ‘haar’ bos kapt staat er steevast een kostbare politiemacht paraat. Zonder hen kunnen ze het kennelijk niet rooien. De overheid houdt RWE overduidelijk de hand boven het hoofd. Immers, zonder politieapparaat geen kaalslag.
Foto: Nick & Lena
De bosbewoner die ons op sleeptouw neemt vertelt dat de bodem binnenkort van haar wortels zal worden ontdaan en dat er daarna zal worden gespeurd naar explosieven uit de Tweede Wereldoorlog. Inmiddels drommen de ongeveer 1500 – overwegend rood-geklede — mensen samen op het modderige bomenkerkhof. In een vreemdsoortige rouwstoet slenteren we naar het topje van een grote heuvel, waar voor iedereen een warme maaltijd wordt opgeschept. Er worden protestliederen ten gehore gebracht en toespraken gehouden. De manifestatie kan eindelijk beginnen. Voorzichtig komt er beweging in de massa en uiteindelijk vormt zich een lange menselijke slinger, precies op de plek waar voorheen de snelweg liep, die toen al door lokale activisten tot ‘rode lijn’ — tot hier en niet verder — was uitgeroepen.
We worden elke keer bevangen door een unheimisch gevoel.
Als de manifestatie is ontbonden rijden we nog even langs het dichtstbijzijnde uitkijkpunt, om de omvang van de bruinkoolmijn op ons in te laten werken. We hebben het wel vaker gezien, maar toch raken we iedere keer weer bevangen door een unheimisch gevoel als we door de streek rijden en die gapende groeves aan de horizon zien opdoemen. Machteloosheid — omdat je weet dat geen enkel bos en geen enkel dorp in de nabijheid van deze ‘vretende kraters’ voor de honger van RWE gevrijwaard zal blijven —, maar ook strijdvaardigheid, omdat je weet dat het aan ons is en dat wij al zouden hebben verloren als wij het bijltje er nu al bij zouden neerleggen. De bruinkoolmijnen van RWE zijn immers de grootste bron van CO2-uitstoot in Europa en de enige manier om klimaatverandering te stoppen is door ze te sluiten.
Foto: Herbert Sauerwein
Foto: Nick & Lena
Dit jaar zullen er meerdere acties en actiekampen tegen de fossiele industrie plaatsvinden. Belangrijke gebeurtenissen om nu alvast in je agenda te zetten zijn Ende Gelände (in het Duiste Bonn in augustus en in het Duitse Rijnland in november) en de eerste massale actie van burgerlijke ongehoorzaamheid voor klimaatrechtvaardigheid in Nederland, op 24 juni in de haven van Amsterdam. Sta op tegen klimaatverandering en doe mee!
