Er zijn van die ogenblikken in het leven waarvan je kunt zeggen: nu of nooit. Je zegt ja of nee. Niet alleen met je mond, maar ook met daden. In het leven van een politicus komen zulke momenten veelvuldig voor. Aanname van de amnestiewet was zo’n moment. Het uitblijven van aanname van de anti-corruptiewet is een ander moment.
“Corruptie in de poltiek is wat Suriname achterhoudt.” Dit hoor je te pas en te onpas op plekken en gelegenheden waar je je eigenlijk zou willen concentreren op andere dingen. Tijdens het boodschappen doen op de markt. Tijdens het drinken van een biertje met vrienden in het café. Iedereen heeft er de mond vol van. Dit is al langer aan de hand; op 25 februari 1980 werd in naam van het tegengaan van corruptie door de politiek een staatsgreep gepleegd.
Verkiezingsbelofte
Het volk dat de couplegers steunde, kwam bedrogen uit. In eerste instantie leek de corruptie te zijn beteugeld, om vervolgens gestaag weer aan te wakkeren. Na de militaire periode keerde begin jaren negentig langzaam maar zeker de democratie terug. De partijen van de generatie die tijdens de militaire periode waren weggevaagd, verschenen weer op het politieke toneel in naam van herstel van de democratie. Herstel van in ieder geval het democratisch staatsbestel kwam er, maar de corruptie binnen de politiek en ambtenarij ging onverminderd door.
Tot de verkiezingscampagne van 2010. Desi Bouterse, ditmaal niet als coupleider, maar als voorzitter van de Nationale Democratische Partij, verkondigde voor de tweede maal in zijn politieke carriere de strijd tegen corruptie aan te binden. De partijen die de ‘oude politiek’ vertegenwoordigen en daarom equivalent waren aan corruptieve praktijken, moesten plaatsmaken voor een nieuwe politieke wind van gelijke verdeling van rijkdom voor iedereen. Te beginnen met een corruptievrije samenleving. De anti-corruptiewet moest en zou er komen. Er werd zelfs een speciale parlementscommissie van rapporteurs ingesteld bestaande uit zeven parlementariers.
Quorumspook
Nu, bijna 4 jaar na de laatst gehouden verkiezingen, ligt de anti-corruptiewet nog altijd ter aanname in het parlement. Men had eerst ruim drie jaar nodig om deze wet op te stellen. Toen het document eindelijk geschikt genoeg bevonden was, was er plots het quorumspook. Er is een meerderheid van 26 parlementariers nodig om de wet aan te nemen. Hoewel de coalitie alleen al bestaat uit 34 parlementariërs, is de wet toch niet aangenomen, omdat er tot drie keer toe domweg te weinig parlementsleden aanwezig waren bij de stemming.
Drei ai
Het gonsde al gauw in de samenleving dat er sprake zou zijn van opzet. Ik moet bekennen: zelf ben ik ook geneigd tot deze conclusie. De realiteit is dat je als burger van Suriname met lede ogen toeziet hoe juist de afgelopen regeringsperiode het graaien door de politiek en ambtenarij uitgroeide tot onvoorstelbaar grote properties. Drei ai. Droge ogen. Zo noemen Surinamers dit. A zeggen, maar B doen. En dat zonder schaamte.
De grote afwezige
De kleine en jonge oppositiepartij DOE van dominee Carl Breeveld had net als Bouterse en zijn NDP tijdens de verkiezingscampagne van 2010 de anticorruptie belofte hoog in het vaandel had staan. In tegenstelling tot de NDP deed DOE na de verkiezingen stappen in de richting van een corruptievrije politiek, door bijvoorbeeld een petitie hierover aan de president aan te bieden.
Ook bij DOE is er sprake van het beruchte ''A zeggen en vervolgens B doen''. Bij de aanname van de amnestiewet was Carl Breeveld, de enige parlementarier voor DOE, de grote afwezige. “Ik moest lesgeven in Hawaii, dat was al gepland,” is het excuus van Breeveld. Een matig en slap argument als je het mij vraagt. Het is je goed recht om op dat moment nee te zeggen, maar ik wil maar aangeven hoe beslissend het moment was voor alle Surinaamse volksvertegenwoordigers om bij stemming over de amnestiewet te besluiten om aanwezig te zijn en zich uit te spreken: tegen of voor. Zeggen dat je van plan was om tegen te stemmen en verklaren dat je hebt geadviseerd aan de coalitie om de wet aan te nemen zoals Breeveld veel later liet weten, is onvoldoende. De keuze om weg te blijven, staat wat mij betreft gelijk aan de keuze om voor te stemmen. Vooral wanneer je kijkt naar de reden van afwezigheid. Die cursus in Hawaii is belangrijk, maar van cruciaal belang voor Suriname was en is die amnestiewet.
Wanneer dan wel?
Op het ogenblik is de parlementsvoorzitter, Jenny Geerlings-Simons in het buitenland. Haar zoon ligt doodziek ergens in Nederland. Mama Jenny vertrok daarom met de hoogste spoed naar haar kroost. Logisch. Zoiets moet je doen als moeder. Weer zo’n beslissend moment. Nu heeft Ruth Wijdenbosch, de ondervoorzitter de leiding in het parlement. Ruth Wijdenbosch, is lid van oppositiepartij NPS, de partij van oud-president Ronald Venetiaan. In plaats van de kans te nemen om onder haar leiding de anti-corruptiewet er door te drukken, besluit Wijdenbosch na overleg met Geerlings-Simons om voorlopig dan maar geen parlementsvergaderingen meer te houden.
Kennelijk is er meer aan de hand dan de anti-corruptiewet. Het feit dat er al geruime tijd heel moeizaam vergaderingen plaatsvinden en het quorumspook blijft rondwaren terwijl de oppositie klaagt van een ondemocratische houding door de parlementsvoorzitter, duidt op een diepe crisis.
Hoe staat het nu eigenlijk werkelijk met de democratie in Suriname?
Als burger van dit land heb ik totaal geen boodschap aan zulke ontwikkelingen. Niet zolang ik en vele andere burgers lijdzaam moeten toezien hoe staatsgelden worden weggemoffeld en ondertussen een groeiende rij burgers wacht op uitbetaling van de overheid voor geleverd werk. Niet zolang mensen elke dag in een file staan om hun kinderen naar school te brengen die leskrijgen in een klaslokaal met oude banken en stoelen, en verouderd lesmateriaal van onderbetaalde leerkrachten. Waarna diezelfde ouders naar het werk rijden over kapotte wegen met een bijna lege benzinetank, en aan het einde van de maand een salaris overhouden dat amper genoeg is om de meest dringende rekeningen te betalen. Dat zijn ook de ouders die na hun eigenlijke werk een tweede of zelfs derde baan hebben, met alle gevolgen voor van dien als het om de opvoeding van de kinderen gaat. Wat ontzettend zuur dat al die parlementariers zo dralen met de aanname van die anti-corruptiewet en met elkaar overhoop liggen om politiek gewin.
Waar ze het kennelijk stilletjes met elkaar eens zijn is die anti-coruptiewet. De huidige oppositie maakte er al geen haast mee toen zij aan de macht waren. Als je de huidige coalitie hoort praten en beloven vraag je je als burger af: wie is er nu gek?!
Dit is een link naar de anticorruptiewet die nu in behandeling is in het parlement. Alleen de eerste paar regels van de wet zijn afgebeeld:
http://www.dna.sr/media/49135/Anticorruptiewet.pdf Afbeelding/ Het quorumspook van de site populisme.info
