Na een (welverdiende?) vakantie in Nederland landde ik afgelopen vrijdag weer in mijn thuisstad Buenos Aires. Terwijl de meeste mensen het liefst direct hun bed induiken na een transatlantische vlucht, had ik iets anders aan mijn hoofd: ik had de simkaart van mijn argentijnse mobiele telefoon in Nederland laten liggen. Oeps.
Als journalist onbereikbaar zijn is commerciële zelfmoord. Zeker nu het ene 'grote' nieuws na het andere uit Argentinië komt: zo ging het land onlangs failliet, werd de voorzitter van de 'Dwaze Oma's' herenigd met haar door de militairen geroofde kleinkind, en gaat het proces tegen Julio Poch – die verdacht wordt van het uitvoeren van de zogendaamde dodenvluchten – weer verder.
Even dacht ik eraan om de simkaart per post naar Argentinië te laten versturen. Die gedachte zette ik echter al snel uit mijn hoofd: veel poststukken die vanuit Nederland naar mij zijn verzonden zijn namelijk nooit aangekomen.
Ook zag ik nogal op tegen het aanvragen van een nieuwe simkaart met mijn oude nummer. Grote bedrijven zijn in Argentinië vaak alles behalve servicegericht. Ze hebben quasimonopolies en zien hun klanten vooral als lopende geldautomaten. Ook verplicht de wet je je te legitimeren bij de aankoop van een nieuwe simkaart.
Na een vlucht van veertien uur had ik gewoon geen zin in gedoe. Met frisse tegenzin ging ik naar een filiaal van mijn telecomprovider. Daar werd ik meteen begroet door een vriendelijke dame. Maar toen ik vroeg om een nieuwe simkaart keek ze me meewarig aan. "Nee, simkaarten verkopen we niet hoor!".
Hoe had ik ook zo dom kunnen zijn omte kunnen denken dat ik voor een simkaart terecht kan bij het bedrijf zelf? Dat ik vorig jaar voor €10 wel degelijk een simkaart had gekocht bij het bedrijf zelf (die handmatig op maat werd geknipt voor mijn telefoon) mocht niet baten. De jongedame verwees me echter naar de kiosk een paar deuren verder. Daar zouden ze wel simkaarten verkopen.
En ja hoor, ik had geluk: in de kiosk hadden ze nog één simkaartje liggen. Het zag er allemaal nogal schimmig uit: ik hoefde me niet te legitimeren, hoefde maar €1,5 te betalen en kreeg natuurlijk geen bonnetje. De kans is dan ook groot dat ik een gekloonde simkaart heb gekocht (je deelt je telefoonnummer dan met meerdere mensen).
Maargoed, ik liep dus wel de deur uit met een nieuwe simkaart, nog geen drie uur na mijn landing. Er is dus altijd wel een praktische oplossing voor je probleem in Argentinië. En ach, ik kom er de komende weken vast wel achter of en met hoeveel mensen ik dezelfde telefoonlijn deel…
