Ik heb nog nooit iemand zo enthousiast over de acacia horen praten. De acacia is een doornige boom zonder veel flair en Khaled plant ze in de futloze woestijn van Koeweit. Daar waar het ’s zomers 50 graden is en nooit bomen hebben gegroeid. Misschien is Khaled niet goed bij zijn hoofd. Ik ga het uitzoeken.
Op een donderdagochtend rijden we de woestijn in, via de drive-in van de laatste Starbucks voor Saudi-Arabië. Tijdens het begin van de rit praten we vooral over paarden, want Khaled blijkt springruiter. Hij komt veel in Nederland, want wij hebben de beste paarden. Dat wist ik niet.
Zijn nieuwe paard is gisteren in Koeweit aangekomen, er blijken vrijwel dagelijks paarden uit Nederland in te vliegen. Als een paard acht jaar oud is, is hij op zijn best. Dan ligt zijn karakter vast en weet je wat je aan hem hebt. En de paardensport is Nederlands meest succesvolle sport, afgezet tegen het aantal beoefenaars. Dat wist ik ook allemaal niet.
Ik beloof binnenkort naar een springwedstrijd te komen kijken. De regels zijn in elk geval eenvoudiger dan die van cricket en ik vind paarden best leuke dieren, vooral als ze wat ouder zijn. Intussen zijn we bij de Saudische grens aangekomen. Overal zand en elektriciteitsmasten. En af en toe een acacia.
Khaled wilde leven terugbrengen naar de woestijn waarin hij als kind speelde en slangen, schorpioenen, vossen en lieveheersbeestjes zag
Kampeerders
“Die heb ik twaalf jaar geleden geplant”, zegt Khaled. Hij kent elke boom, hij plantte ze. Het begon met een enkele boom achter het ‘chalet van de familie’, zoals Koeweiti’s hun strandhuis noemen. Dat zijn geen eenvoudig houten huisjes.
Khaled wilde leven terugbrengen naar de woestijn waarin hij als kind speelde en waarin hij in die tijd slangen, schorpioenen, vossen en lieveheersbeestjes zag. Op een dag realiseerde hij zich dat er geen lieveheersbeestje meer te bekennen was. Oorlog, verstedelijking en kampeerders verpestten de boel.
Kampeerders? Ja, de Koeweiti zet in de winter zijn tent op in de woestijn. Daar bivakkeert hij in zijn vrije tijd. Dat is niet ingegeven door een terug-naar-de-natuur-wens. Eerst stort hij beton voor de vloer van zijn tent, formaat circus. Dan installeert hij een generator, de koelkast, de televisie en het meubilair.
Aan het einde van het seizoen ruimt hij de tent op en laat hij het beton en bergen afval achter. Alles wat ooit rond die kampementen leefde, koos het hazenpad. En daar wil Khaled verandering in brengen met zijn acacia’s.
Bomensponsor
Het project loopt al een tijdje, maar de honderdduizenden bomen die hij in zijn hoofd had, staan er nog niet. Wel een paar honderd, in de vorm van een N. Dat zie je als je in een helikopter zou zitten. De N is van Nathan’s, een hotdogtent. Die wel bomensponsor wilde worden. De bomen staan achter de hotdogtent, die ook een filiaal in de woestijn heeft.
[[{“fid”:”31411″,”view_mode”:”file_styles_artikel_halve_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_halve_breedte”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:””,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:””},”type”:”media”,”link_text”:null,”attributes”:{“class”:”styles file-styles artikel_halve_breedte media-element file-file-styles-artikel-halve-breedte”,”id”:”styles-4-0″}}]] bomen-N van de hotdogtent.
Even verderop meer bomen. “We staan nu in de A”, meldt Khaled. De A van viva, een mobiele telefoonaanbieder. Die wilde ook wel bomen sponsoren, maar dan moesten ze wel letters vormen. Khaled is ook de lulligste niet, en overigens prima bij zijn hoofd, dus nu is er een V, een I, een V en een A.
Waterbox
Ik ken Khaled inmiddels twee uur en ben al erg op hem gesteld geraakt. Zijn enthousiasme is grenzeloos. Ook over de supersonische waterboxen, een Nederlandse uitvinding die lijkt op een kerstboomstandaard. Ik ga nu niet uitleggen hoe dat precies werkt, maar het komt erop neer dat de acacia met 30 liter water per jaar af kan. En na een jaar kan hij op eigen benen staan.
Wat hij ook graag wil zijn windmolens in Koeweit. En dan op elke minaret één. Zodat de moskee hip wordt, legt hij uit
Het is me allemaal wat. Ik word warempel enthousiast van die flairloze acacia’s. Enige nadeel: de acacia is een zakkenvanger. Voordat Khaled kwam, wapperden de zakjes gewoon Saudi-Arabië in, nu blijven ze hangen aan de doorns van de acacia. Daarom organiseert Khaled binnenkort een opruimactie.
Wat hij ook graag wil zijn windmolens in Koeweit. En dan op elke minaret één. Zodat de moskee hip wordt, legt hij uit. En zodat ze, als ze dan toch de hele nacht de lampen willen laten branden, ze daarvoor zelf hun elektriciteit opwekken. “Dit land heeft de hoogste moskeedichtheid ter wereld, dat zou toch een prachtig gezicht zijn.”
Ik staar wat sceptisch richting Saudische grens, nu voel ik me een spelbreker. Ik denk namelijk dat we ons voorlopig beter op de acacia kunnen concentreren. Dat lijkt me op dit moment het beste, ik heb het gevoel dat de regio even niet klaar is voor de hippe moskee.
