Dubai heeft een supersonische computergestuurde metro, Saudi-Arabië bouwt ook aan een nieuw metronet en de meeste landen van de Gulf Cooperation Council (GCC) zijn begonnen aan hun gedeelte van een spoorlijn die de Golflanden moet verbinden. Allemaal bedoeld om de wegen te ontlasten van te veel auto’s en te veel uitstoot.
Slagroom en augurk
Alleen Koeweit is nog niet zo ver. Openbaar vervoer en Koeweit zijn zoiets als slagroom en augurk. Laatst schreef een columniste – daarvan zijn er hier heel erg veel – dat het een schande is dat de bushaltes van de schaarse buslijnen geen airco hebben. Klinkt overdreven, maar is het niet. Bij vijftig graden in de zomer wil je niet onder een stalen afdakje staan. Of misschien wil je dat best, maar het gaat gewoon niet. Je bent dood voordat de bus er is.
Hij draait Indiase muziek, irritante muziek met hoge stemmen. Het lijkt op Kinderen voor Kinderen in fast forward
In de winter gaat het wel. Ik neem de proef op de som en stap in bus 999. Het busnummer betekent niet dat er nog 998 andere lijnen zijn. Het betekent gewoon dat iemand bij de Kuwait Public Transport Company (KPTC) dat een mooi nummer vond. En zijn collega’s ook, want volgens de website van de KPTC werken ze daar heel harmonieus samen. ‘This explains the unprecedented quality of services provided by the KPTC team.’
Mwah. Afgezien van de gammele bushaltes is de bus zelf ook niet je dat. Gewoon een oude bus. Met een chauffeur die heel hard rijdt en verkeersdrempels ziet als lanceerinstallaties. Hij draait Indiase muziek, irritante muziek met hoge stemmen. Het lijkt op Kinderen voor Kinderen in fast forward.
First class hamburgers
Naast me zit een Filipijnse jongen. Hij moet eruit bij het nieuwe filiaal van Elevation Burger. Hij heeft er een nieuwe baan, eerst werkte hij bij McDonald’s. “Dit zijn first class hamburgers, die van McDonald’s zijn goedkoop”, legt hij uit. Belangrijker is misschien dat zijn salaris omhoog is gegaan van 105 KD (± 280 euro) per maand bij de Mac naar 240 KD bij de Elevation. In zoverre doet de tent zijn naam eer aan.
Nee, er is geen kaart.” Op het internet misschien? “Misschien”, zegt hij
Later zit er een Indiër naast me die een A4’tje in zijn handen houdt. Het is van de Indiase ambassade, er staan telefoonnummers op die je kunt bellen als je slecht behandeld wordt door je werkgever. De man is op weg naar zijn broer, die zit in een politiecel. “Zijn visum was niet in orde, nu zit hij vast, het is heel erg.” De bus vervoert hardwerkend Koeweit en zijn problemen.
Aan het einde van de lijn staat een scharrig hokje van de KPTC. Ik vraag om een kaartje van de busroutes, misschien ga ik vaker met de bus nu het nog winter is. De Egyptische man kijkt me aan alsof ik om de nieuwste Louis Vuitton handtas vraag. “Nee, er is geen kaart.” Op het internet misschien? “Misschien”, zegt hij, en doet zijn oortjes weer in, hij zat te bellen met zijn familie.
Online busroutes
Op het internet staat geen kaartje. Er staat wel een lijstje met zestien routes. Als je er een aanklikt verschijnt een kaartje van Google Maps waarop met een dikke blauwe lijn is aangegeven hoe de bus rijdt. Haltes staan er niet op. De rest van de routes is ‘under processing’, waaronder vermoedelijk ook route 999. Op de site wordt een congres aangekondigd, het zal plaatsvinden in 2004.
De chauffeur kijkt telkens verbaasd in zijn achteruitkijkspiegel. Hij heeft niet vaak westerse passagiers, die gaan met de auto. Intussen razen we rotondes op, borden negerend waarop staat: ‘Right of way to cars approaching from left’. Bedoeld wordt dat degenen op de rotonde voorrang hebben. Ik neem het de chauffeur niet kwalijk dat hij dat in de gauwigheid allemaal niet kan lezen en interpreteren.
Controle
Een Egyptenaar in een leren jack en een trainingsbroek met gouden bies komt de bus in, hij controleert de kaartjes en heeft een schema bij zich waarop iets niet klopt. Hij foetert tegen de chauffeur, die schouderophalend voortjakkert. Voorin zit een vrouw in burqa, met haar kaartje is iets mis. Een zwartrijdster, schiet het door m’n hoofd, hoewel ik het zelf eigenlijk ook een flauwe opmerking vind.
Naast me is weer een Filipijnse jongen komen zitten. Zijn ringtone is ‘We wish you a merry Christmas’. Het schalt door de bus. Ik schiet in de lach, maar ben de enige. De rest van de passagiers kijkt stuurs voor zich uit. Zij zitten hier niet voor de lol, zoals ik, zij doen in Koeweit eigenlijk heel weinig voor de lol.
