Column, Opinie
Mensenrechten

Ik schaam mij voor het ongeluk dat mijn land Sierra Leone treft

Na een burgeroorlog en het dodelijke ebolavirus is Sierra Leone opnieuw getroffen. Dit keer door modderstromen in hoofdstad Freetown. Schrijver Babah Tarawally startte in Nederland een hulpactie voor zijn landgenoten. Voor OneWorld beschrijft hij wat hem daartoe bewoog.

Door 3 september 2017
politiek
Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Voor het slapen gaan maak ik dagelijks een wandeling in het park vlakbij mijn huis. Voor mij het tijdstip om de dag te evalueren; wat ging er niet goed en wat vond ik top. De antwoorden geven ‘s nachts richting aan mijn dromen. De dingen die niet goed gingen, komen terug als tweede try-out. Als ik alsnog weet te slagen, heb ik een zoete droom. Zo niet, dan heb ik een nachtmerrie. Maar deze avond overgoot wanhoop mij met onrustige gedachten en gevoelens. Ik schreeuwde het uit:

“Ik schaam me. Ik schaam me diep omdat ik opnieuw om geld moet bedelen. Wederom moet ik de wereld geld vragen om Sierra Leone te redden. Ik schaam me voor het ongeluk dat mijn land keer op keer treft, alsof er een vloek over is uitgesproken. Ik schaam me omdat de ellende van geen ophouden weet. Het land is ondergedompeld in treurnis. Waarom weer Sierra Leone? Het lijkt alsof elke plaag in het universum Sierra Leone moet treffen. Ik heb geluk gehad. Ik kon de oorlog ontvluchten naar Nederland en vanaf dit veilige oord zag ik hoe de oorlog aan zijn einde kwam. Ik zag vanuit dit veilige oord ook het vreselijke ebola-virus dat mijn familie, vrienden, kennissen en volk het vel over de oren trok. En nu zag ik veilig in mijn eigen huis de beelden van verwoestende modderstromen. Waarom?”

Het noodlot van Sierra Leone

Na tien jaar burgeroorlog en het dodelijke Ebola-virus van twee jaar geleden is Sierra Leone op 14 augustus opnieuw getroffen. Dit keer door alles verwoestende modderstromen, als gevolg van dagenlange abnormale regenval. Meer dan 1000 mensen kwamen om het leven en velen zijn nog vermist.

‘Sugar Loaf mountain’, een berg die onderdeel is van de kettingbergen die de hoofdstad Freetown in een halve cirkel omgeven, viel naar beneden. Vele huizen werden bedolven onder de modder. Mensen die aan het slapen waren, hadden geen enkele kans om te ontsnappen.

“

Ik was niet aanwezig op de set in Sierra Leone toen de ellende zich daar manifesteerde

Voorbijgangers keken me aan alsof ik uit de ruimte kwam.  Ik was hier in het park, maar mijn ziel leek in Sierra Leone te zijn. De beelden van treurnis herhaalden zich als een mantra in mijn gedachten. Ik wilde daar in Sierra Leone zijn om te helpen, maar zat hier met mijn vrije en comfortabele lichaam en een in wanhoop gevangen ziel. Meeleven op deze afstand voelde net alsof ik naar televisie keek met een afstandsbediening. Elke zender afspeurend naar nieuws en berichten. Ik was niet aanwezig op de set in Sierra Leone toen de ellende zich daar manifesteerde. Gelukkig niet, maar niets doen voelt onmachtig. Ik absorbeer op afstand de beelden van sociale media en televisie, bel met mijn familie en vrienden om een inschatting te kunnen maken van de enorme ravage en het verlies van mensenlevens.
“

In de heuvels rond Freetown zijn veel te veel bomen gekapt

Gelukkig is mijn familie veilig. Voor mij persoonlijk een puur stukje geluk in deze malaise. Een paar jaar geleden heb ik de keuze gemaakt om een stuk land op Sugar Loaf Mountain af te slaan, anders had ik ons familiehuis ongetwijfeld hier gebouwd. Om mij ervan te overtuigen het land te kopen zei de ambtenaar tegen me dat ik vanuit deze heuvels de stad goed zou kunnen bezichtigen en frisse zuivere lucht kon ademen. Twee dingen zaten me destijds niet lekker. Mijn oude moeder die nooit de heuvel zou kunnen beklimmen en afdalen met haar slechte knieën, plus het schuldgevoel dat ik zou overhouden aan het kappen van bosland voor eigen gebruik. De afgelopen jaren zijn er in de heuvels rond de hoofdstad Freetown veel te veel bomen gekapt. Dat werkt erosie in de hand waardoor deze tragedie heeft kunnen plaatsvinden.
“

Mijn schaamte en wanhoop maakten plaats voor boosheid

Terwijl ik ronddwaalde in het park, besefte ik dat in dit park de natuur zo veel mogelijk is nagebootst. De bomen, het slootje en de planten zijn aangelegd en worden regelmatig bijgehouden. Mijn schaamte en wanhoop maakten plaats voor boosheid. Ik werd boos op de overheid van Sierra Leone. Boos op de mensen daar en ook boos op mezelf omdat ik de oorlog ben ontvlucht. Eenmaal thuis in bed sloeg mijn woede om in daadkracht. Ik moest iets doen voor de onschuldige kinderen van Sierra Leone. Langzaam ontvouwden beelden zich als een toneelstuk.
“

Ik wil weeskinderen helpen die door de ramp alles zijn kwijtgeraakt

Ik zag mezelf op het podium staan in een volle zaal. Ik sprak de 500 aanwezigen toe: “De doden kan ik niet meer helpen. De volwassenen die deze tragedie hebben overleefd, hebben met hun woningen verkeerd gegokt. De huizen op heuvels zijn niet gebouwd door kinderen, maar door deze onnadenkende volwassenen en een onverantwoordelijke overheid. Mijn missie is om een kleinschalig initiatief op te zetten voor een groep weeskinderen die door de ramp alles zijn kwijtgeraakt. Ik vraag jullie hier om hulp. Slecht één tientje per persoon kan 5000 euro opleveren. Dit bedrag kan ik gebruiken om deze kinderen te voorzien van eten, medicijnen, onderdak en psychosociale therapie. Tien euro kunnen we allemaal best missen, toch?”

Ik kreeg applaus en de mensen verdrongen zich om mij heen met biljetten van tien euro.

Het antwoord ontvouwde zich in mijn droom.  Ik héb een podium; dat heet Facebook.  En ik héb bijna 3000 toeschouwers; genaamd vrienden. De volgende dag zette ik mijn post online en vroeg mijn Facebookvrienden om hulp.

Bron: twitter.com
Gisteravond wandelde ik opnieuw in het park. Zonder schaamte, wanhoop of boosheid maar met een missie! De actie heeft inmiddels 2000 euro opgebracht. Ik ben trots op mijn barmhartige vrienden, solidair met mij en met de weeskinderen van Sierra Leone. Dit gevoel geeft me de kracht om door te gaan en versterkt het vertrouwen in de medemens. Zoals Desmond Tutu ooit zei: “We need other human beings in order to be human. I am because other people are.”
Een bijdrage leveren aan de actie van Babah kan nog steeds: Ubuntu Society NL46RABO0163386803 o.v.v. Mudslide victims Sierra Leone

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Lees en steun

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons