Vorige week kreeg OneWorld-correspondent Wilma van der Maten een telefoontje van de school van haar dochter in Pakistan. Of ze haar kind op wilde halen vanwege een terreurdreiging.
Het was wel even schrikken toen de telefoon ging. Het was de school van mijn dochter. Of ik haar wilde komen ophalen. Niet de juffrouw was ziek of mijn kind onwel. Er werd rekening gehouden met een nieuwe bomaanslag op een school ergens in Islamabad of in de zusterstad Rawalpindi. Er waren grote hoeveelheden explosieven gevonden. Vliegvelden en regeringsgebouwen werden in de hoogste staat van paraatheid gebracht. In paniek renden ouders naar school om hun kinderen op te pikken. Plotseling zaten we midden in een verhaal waar ik als journalist vaak over bericht. Ik werd er een onderdeel van.
In paniek renden ouders naar school om hun kinderen op te pikken
Aanvankelijk deed het verhaal de ronde dat de scholen dicht gingen omdat het te koud was. Het is inderdaad winter. Veel overheidscholen hebben geen kachel. Maar de zon scheen de hele week. Het is zelfs behagelijk buiten zonder jas aan. Toen ik nog in India woonde, zag ik tijdens de koude maanden de kinderen regelmatig met hun onderwijzers op het gras zitten.
'De Taliban gaan weer beginnen'
Op de tv vertellen opgewonden journalisten dat de regering rekening houdt met nieuwe terreuraanslagen tot in de relatief rustige en veilige hoofdstad Islamabad toe. ‘De Taliban gaan weer beginnen’, is de boodschap. Het leger had ze met bombardementen vanuit de lucht beschoten. Dorpen en steden in Noord-Waziristan, waar het hoofdkwartier van de Taliban was, gingen er compleet aan. Miljoenen mensen sloegen op de vlucht. De Taliban die tijdelijk weg konden komen, snelden de grens over richting Afghanistan. Vanuit hier bereiden ze nieuwe aanslagen voor.
Op het dak van de school van mijn dochter staat al maanden een sluipschutter met zijn mitrailleur in de aanslag
Als moeder wilde ik naar de auto rennen, om mijn kind zo snel mogelijk veilig thuis te brengen. Als nuchtere Hollander vroeg ik me af of ik eigenlijk wel aan die paniekzaaierij mee moest doen. Op het dak van de school van mijn dochter staat al maanden een sluipschutter met zijn mitrailleur in de aanslag. Achter de muren waken tal van zwaar bewapende mannen. Bovendien het is een oude villa waarin drie klassen zijn ondergebracht. Het instituut heeft niet één groot gebouw maar is over de hele stad verspreid. Mijn dochter in haar rood witte uniform en geblokte schotse broek, haalde haar schouders op toen ze haar moeder zag. Sinds ze in Pakistan woont, moest ze al drie keer haar klas uitrennen omdat het hele gebouw vanwege een aardbeving stond te schudden. Terreur staat gelukkig nog veel te ver van haar vandaan.
Ik voel opnieuw diep mee met de ouders die twee weken geleden hun kinderen op de universiteit in Charsadda verloren toen er tieners met geweren en explosieven de school binnen vielen. Jongeren die behoren tot een afsplitsing van de grotere Talibanbeweging. Een militante organisatie die jarenlang door de geheime dienst van Pakistan is getraind om aanvallen in het vijandige buurland India te plegen. Het monster is uit de kooi en keert zich nu tegen de Pakistaanse staat en zijn bevolking. Moslims doden moslims. Kinderen doden kinderen. De geest is uit de fles.
Conflict tussen India en Pakistan blijft voortslepen
In de avond voeren we een verhitte discussie met vrienden. De meerderheid vindt dat Pakistan pas werkelijk van het terrorisme afkomt als alle militante bewegingen, ook die in opdracht van de geheime dienst aanslagen in het vijandige India plegen, worden ontmanteld. Hun leiders horen in de gevangenis. ‘Maar India valt ons ook aan. Wie zegt dat achter de school in Charsadda niet de Indiase geheime dienst zat?’ Deze propaganda gaat er echt als zoete koek in. Na de opdeling van het Britse rijk in India en Pakistan in 1947 vechten beiden al jaren met elkaar om de Indiaase deelstaat Kashmir. Zolang dit voortslepende conflict niet wordt opgelost, blijft de dreiging van een nieuwe oorlog in de lucht hangen. President Obama vanuit Amerika waarschuwt opnieuw Pakistan het terrorisme aan te pakken. Maar Amerika is de grootste terrorist, vindt een groot gedeelte van de hoog opgeleide bevolking. Obama is een bemoeial.
Moslims doden moslims. Kinderen doden kinderen. De geest is uit de fles
Wat een verschillende krachten in dit land, waarin iedere beweging, politicus en radicale geestelijke zijn eigen belang heeft. Het is bekend dat de meeste extremistische islamitische leiders de Taliban steunen omdat ze vechten voor de sharia, een islamitische staat. Ze delen dezelfde agenda. Een kind meer of minder maakt ze niet uit. Ook al is de hoogste leider van de Taliban zelf een vader van drie kinderen.
Wat heeft dit land geleerd in de afgelopen jaren? Op alle voorpagina’s vandaag staat het bericht dat de werkloosheid onder mannen in de leeftijd van 15 tot 29 jaar in twintig jaar niet eerder zo hoog is geweest. Een miljoen jongens gaan niet naar school of zijn werkloos. We hebben er weer één miljoen nieuwe terroristen en criminelen bij, staat cynisch in een van de kranten te lezen.
‘Of Pakistan nog wel veilig is’, informeert mijn bezorgde moeder. Ze zag ons al niet graag naar het gevaarlijkste land ter wereld gaan. Maar waar is het nog wel veilig stel ik haar als tegenvraag. Mijn dochter en haar vriendin zijn aan het fietsen buiten in het park. Ze vinden het prima dat de school dicht is. Ze zuchten diep omdat ze maandag weer naar school moeten.
