Afrika-correspondent Kees Broere over de ondernemersmentaliteit in Kenia: het enige wat telt is: nu.
Het kan er flink waaien, maar het uitzicht is de moeite waard. Aan de ene kant de knokige heuvels van Ngong, een symbool van Nairobi toen deze stad uit nog niet veel meer bestond dan zandpaden en de koffiefarm van Karen Blixen. Aan de andere kant het moderne Nairobi van hoge flats, prestigieuze kantoorpanden en winkelcentra.
Ik stond op de negende verdieping van Galana Plaza, op het terras van Kiza Restaurant and Lounge. Ook alweer nieuw, deze plek. Terwijl ik voor een late zondaglunch nog de zonnige hoek uitzocht vanwaaruit ik zowel de stad als de zaak kon overzien, kwam een vriendelijke en enthousiaste serveerder al op mij af.
Dat ik om drie uur ‘s middags geen whisky, maar een colaatje bestelde, was misschien wat teleurstellend
Nee, we hadden elkaar hier nog niet eerder gezien. Ja, we vonden het beiden leuk elkaar te ontmoeten. Hij Daniel; ik Kees. Al snel waren we bezig zijn werkplek te vergelijken met andere eet- en drinkgelegenheden in Nairobi. Kiza Lounge, met zijn opvallende reclames voor Moët Chandon champagne, wilde duidelijk anders zijn. Dat ik om drie uur ‘s middags geen whisky, maar een colaatje bestelde, was misschien wat teleurstellend.
Daniel had de vorige dag tot diep in de ochtend gewerkt (‘Het bleef maar druk, om negen uur was ik pas thuis.’), maar had er duidelijk weer zin in. Kiza Lounge, zo moest ik begrijpen, wilde een nieuw, sterk ‘Afrikaans imago’ uitstralen. Zag ik dat bamboehout boven de bar? Van die dingen dus. Waar kom je zoiets tegen? En dan moest het echte restaurant, een verdieping lager, nog komen.
Ik vroeg waar de naam ‘Kiza’ vandaan kwam. Dat vond Daniel een goeie vraag, die hij zichzelf nog nooit had gesteld. Maar wellicht, zo opperde hij, had het te maken met de twee andere Kiza Lounges die al bestaan. Eentje in Dubai, en eentje in Qatar, zo had hij gehoord. Maar deze in Nairobi was dus uniek. ‘Wij willen het beste geven wat Afrika te bieden heeft.’
Wie dat wil, heeft mij aan zijn zijde. Daniel nam mijn bestelling op en verdween richting de keuken.
Er was aan de inrichting duidelijk geld besteed, maar wat in de eerste drie maanden sinds de opening kapot was gegaan, was niet echt behoorlijk vervangen
Dubai, champagne, bamboe. Mij was nog steeds niet duidelijk welke richting Kiza Lounge in Nairobi nu eigenlijk uit wil. De tent maakte, ondanks zijn franje, op mij vooral een prettig vertrouwd Keniaanse indruk. En hoe kwam dat dan eigenlijk?
Door twee dingen. Er was aan de inrichting duidelijk geld besteed, maar wat in de eerste drie maanden sinds de opening kapot was gegaan, was niet echt behoorlijk vervangen. Ook hier, zoals op zo veel plekken in mijn thuisland, bleek onderhoud dus niet het sterkste punt te zijn. Onder het vernis van Moët Chandon was het gewone Keniaanse biertje hier en daar al te zien.
Het tweede was, dat allerlei plannen voor Kiza Lounge nog duidelijk in de ontwerpfase waren, maar dat men niettemin besloten had de tent al open te stellen. Want hoe eerder er verdiend kan worden, hoe beter. Dat ongeveer een kwart van het terras nog een bouwput was, het bleek de eigenaren noch de klanten te deren. Het enige wat telt is: nu.
Een collega van Daniel had over zijn t-shirt een colbert aan. Op zijn linkerborst zag ik een deel van de naam van Kiza Lounge, zijn werkgever. Daaronder stond ‘Africa’, en nog iets, wat ik niet kon lezen. Ik vroeg hem zijn jasje wat wijder open te slaan.
‘Africa Tomorrow’, zo stond er.
‘Kesho si leo’, zei ik.
‘Kesho si leo’, beaamde hij: morgen is niet vandaag.
