Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
“Ik ben mijn hele leven al dik, net als de helft van mijn familie. Het zit in onze genen”, vertelt Lotte van Eijk (24). In haar eveneens dikke oma vond ze een bondgenoot in ‘het gevecht met de kilo’s’, zoals Van Eijk het licht spottend omschrijft. Samen gingen ze op dieet. Ze bezochten winkel na winkel op zoek naar leuke kleding die hen zou passen. “We slaagden vrijwel nooit. Dan kochten we maar weer een sjaaltje of een sieraad, om een al bestaande outfit mee op te leuken. Eén keer vonden we tussen de grijze en zwarte gewaden een roze tanktop in mijn oma’s maat. Ze durfde ’m eerst niet aan, ze vond zichzelf er te dik voor. Maar uiteindelijk werd het haar favoriete kledingstuk.”
OneWorld portretteert mensen die zich inzetten voor een betere buurt, school, of werkomgeving. De Verenigde Naties en miljoenen betrokken burgers spraken hiervoor de duurzame werelddoelen af (SDG’s), die we in 2030 moeten halen. Denk aan gendergelijkheid, géén armoede, betaalbare en duurzame energie en kwaliteitsonderwijs voor iedereen. De Goal Getters in deze rubriek gaan daar nu al voor. Geïnspireerd? Check hier wat jij kunt doen.
Toen Van Eijk vijftien was, kreeg haar oma de diagnose kanker. Daarvóór was ze meerdere keren weggestuurd bij de huisarts, die haar maagpijn en vermoeidheidsklachten aan haar gewicht weet. De behandelingen redden haar oma niet, maar maakten haar wel dunner. “Een van de laatste dingen die ze op haar sterfbed zei was: ‘Ben ik toch nog dun geworden.’ Die zin vatte het leven van mijn oma op een intens pijnlijke manier samen: alleen maar bezig met dunner worden en daardoor doodongelukkig. Dat was het moment waarop ik besefte dat ik het echt anders wilde doen in mijn leven.”
Offline empoweren
“Iemand liet weten dat ze dankzij mij weer in een bikini durfde
Van Eijk besloot haar uiterste best te doen haar lijf te omarmen zoals het was. In het derde jaar van haar studie fotografie aan de Willem de Kooning Academie begon ze haar Instagramaccount @Lovaeij, waar ze inmiddels 115.000 volgers heeft. “Als onderdeel van een onderzoek voor mijn studie besloot ik via dat account de wereld duidelijk te maken dat ik plussize model was. Ik schoot allerlei beelden van mezelf die je van mijn lichaamstype normaal gesproken niet ziet: veel lingerie, veel naakt”, vertelt ze. En het werkte: haar volgersaantal steeg explosief, er kwamen modellenklussen binnen en ze ontving veel positieve reacties van andere dikke mensen. “Iemand liet weten dat ze dankzij mij weer in een bikini durfde.” Bovendien keek ze ook milder naar zichzelf. “Mijn zelfliefde groeide door die zelfportretten.”
Het deed haar nadenken over wat haar volgende stap zou zijn. “Ik wilde iets tastbaars achterlaten. Iets wat andere mensen zou empoweren en wat niet enkel online zou bestaan.” Ze besloot een oude droom op te pakken. Op haar achtste wilde Van Eijk al een eigen kledinglijn, toen haar oma haar leerde naaien. Daar kwam toen niet veel van terecht: “Verder dan een half kussensloop kwam ik niet; ik bleek veel te ongeduldig voor handwerk. Tekenen was meer wat voor mij, laat mij maar lekker ontwerpen.” En precies dat deed Van Eijk een jaar of twintig later.
“Dikke mensen hoeven zich niet te verstoppen en hebben recht op toffe, kleurrijke, sexy, goed passende kleding
In augustus 2021 zag de eerste collectie van House of Lovaeij (naar de eerste letters van haar naam) het levenslicht. Die opereert vanuit de fat liberation gedachte: dikke mensen hoeven zich niet te verstoppen en hebben, net zo goed als dunne mensen, recht op toffe, kleurrijke, sexy, goed passende kleding. Op dit moment is de kleding verkrijgbaar in de maten S-4XL, vertelt Van Eijk, bij haar collectie is dat: maat 38/40 tot 62/64. “Zodra het enigszins kan wil ik dat beide kanten op uitbreiden.” Want Lovaeij is ‘door dikke mensen, voor iedereen’, zoals op de website is te lezen. De tweede collectie lanceerde ze in april 2022.
Inclusief en ethisch
Van Eijk vindt het belangrijk om zo inclusief en ethisch mogelijk te werk te gaan tijdens het hele proces. “Een familiebedrijf in Turkije produceert de kleding. De stof wordt digitaal bedrukt en ik laat slechts zoveel stof produceren als nodig is om de door mij bestelde kledingstukken te maken. Daardoor is er vrijwel geen restmateriaal. Kledingsamples (die in kleine hoeveelheden worden gemaakt om foutjes op te sporen voordat de echte productie begint, red.) bewaar ik, om zelf te dragen of later te verkopen bij een sample sale. Op mijn verzoek worden niet alle kledingstukken individueel in plastic verpakt. Er zit slechts plastic om de stapels, ter bescherming tijdens het vervoer. De bestelling verzend ik vervolgens in biologisch afbreekbare verpakkingen.”
Het proces van het opzetten van de kledinglijn was intensief: ontwerpen, de juiste producent vinden, stoffen uitzoeken, prints kiezen, doorpassen, een webwinkel opzetten, verzendmaterialen zoeken – alles deed Van Eijk zelf, met wat hulp van familie en vrienden. “Het lanceren duurde langer dan ik wilde. Eerst kon ik geen investeerders vinden. Daarna waren er problemen bij de fabriek vanwege corona, waardoor de lancering een halfjaar werd uitgesteld”, somt Van Eijk op. Maar uiteindelijk kwam het goed: de eerste collectie liep als een speer.
Kleding voor iedereen
Van Eijk wil mode maken die dikke mensen helpt zich te accepteren. Ze zorgt er bewust voor dat haar collecties bestaan uit kledingstukken die passen bij iedere fase van dat proces. De eerste collectie bestond uit relatief strakke kledingstukken waarin je verstoppen onmogelijk was. En hoewel die collectie – vooral de kleinere maten – goed liep, gaven sommige mensen aan daar nog niet klaar voor te zijn. “Ik besefte dat ik even een stapje terug moest doen. Niet iedereen voelt zich zo comfortabel in zijn lijf als ik. En dat snap ik, want vetfobie is nog altijd een ding. Als je je hele leven te horen krijgt dat je je moet verbergen, dan laat je dat niet zomaar los.”
“De mode-industrie moet niet meer voor jou bepalen hoe jij uiting geeft aan je gender
De tweede collectie, die in april uitkwam, is daarom bewust een verzameling designs die je de kans biedt te spelen met zichtbaarheid. “Bijvoorbeeld de conceal & reveal: een lang, losvallend vest die je kunt dragen over andere kledingstukken. Zodat je deze kunt gebruiken als een soort security blanket.” En ondanks dat Van Eijk het dikke lichaam gebruikt als muze, is haar kleding niet alleen voor dikke mensen. “We’re by fat people, for everyone. Anders sluit ik óók mensen buiten en dat is juist wat ik niet wil.”
Inspiratie voor haar kledinglijn doet ze ook op in haar queer omgeving. Hoewel veel van de kledingstukken die Van Eijk tot nu toe uitbracht meer ‘femme’ zijn, is ze van plan ook meer masculiene opties te bieden. “Zodat de mode-industrie niet meer voor jou bepaalt hoe jij uiting geeft aan je gender. Bovendien vallen veel trans personen tussen wal en schip met de pasvorm van al die binaire kleding die in de reguliere schappen hangt. Daar wil ik echt verandering in brengen.”
Van Eijk heeft grootse plannen voor de toekomst. “Het liefste wil ik een fysieke winkel openen. Waar je in een fijne omgeving lekker kleding kan komen passen”, vertelt ze. “Weet je, eigenlijk ben ik bezig met het doorbreken van intergenerationeel trauma. Ik wil winkelen weer leuk maken voor dikke mensen.”
