Hoe een rechter een patiënt misleidt

Wat bezielt een rechter in de hoedanigheid van voorzitter van een klachtencommissie van een psychiatrische instelling om een voormalig patiënt te misleiden? En wat bezielt de Raad van Bestuur van deze instelling om de rechter de hand boven het hoofd te houden? Activist Frank van der Linde valt van de ene verbazing in de andere.

Begin 2015 werd ik gebeld door Karin (niet haar echte naam) en ze vertelde mij een ongelofelijk verhaal. Ik besloot met haar af te spreken. Ze vertelde me over de laatste achttien jaar van haar leven. Een verhaal dat niemand gelooft. En ondanks dat ik inmiddels wel wat gewend ben, moest ik toch ook wel even slikken.

Ik besloot bepaalde elementen uit het verhaal voor te leggen aan een bevriende relatie waar ik veel vertrouwen in heb. ‘Zou zoiets in Nederland kunnen gebeuren?’ Zijn antwoord was bevestigend. Om te voorkomen dat ik haar valse hoop zou geven – namelijk dat ik haar echt zou kunnen helpen – besloot ik om niet direct volledig in de zaak te duiken. Het zou me maanden werk hebben gekost en zo’n proces zou Karin de hoop geven dat ik echt iets voor haar kan doen. Ik besloot daarom ‘tegen de zaak aan te duwen’. Als dit zo’n grote doofpot is, dan moet mijn bemoeienis tot onrust gaan leiden bij de betrokkenen. Die onrust kan ik waarnemen, en dan kan ik dieper in de zaak duiken.

Over de klachten tegen de politie ten aanzien van de inval en het platspuiten/opsluiten schrijf ik een andere keer, als er meer bekend is. Maar ook bij de verpleging in de Rembrandthof ging het een en ander fout. En Karin diende daarom een klacht in. Half december volgde de hoorzitting, en ik ging met Karin mee om haar bij te staan.

De ‘onafhankelijke’ klachtencommissie werd voorgezeten door mevrouw H. van Lokven-van der Meer. Ze stelde zich voor als rechter in het dagelijks leven. Op het internet kunnen we zien dat ze onder andere rechter was bij de rechtbank Rotterdam. Voorts heeft ze diverse interessante nevenfuncties. Een mooie carrière lijkt me zo.

In de hoorzitting is ze echter uiterst hautain, en bewijsmateriaal waaruit blijkt dat de verpleging fouten heeft gemaakt wordt niet ontvankelijk verklaard. Aan het einde van het gesprek vraagt ze aan mij of ik het gesprek heb opgenomen. Ik antwoord bevestigend, en mevrouw Van Lokven-van der Meer verordent mij de opname te verwijderen, hetgeen ik weiger. In Nederland mag je namelijk gesprekken opnemen zonder dat je de andere aanwezigen daarvan op de hoogte hoeft te stellen. Zolang je zelf maar bij het gesprek aanwezig bent.

Ze zette zware druk op mij door de rechtmatigheid van het maken van geluidsopnames ter discussie te stellen door te verwijzen naar een recente uitspraak van de Hoge Raad. Ik begon te twijfelen… Het is toch een rechter die dit zegt… En ondanks dat ik als activist nog weinig vertrouwen heb in de overheid, ben ik nog wel steeds gevoelig voor rechters. De laatste baken waar ik me nog graag aan vasthoud. Anders zijn we echt teruggekeerd in het wilde westen, waar het ging om het recht van de sterkste, macht, contacten en geld.

Ondanks de druk van de rechter verwijderde ik de opname niet. Ik mailde direct na het incident mijn advocaat, en die bevestigde onomwonden dat het opnemen van gesprekken rechtmatig is. Ik mailde mevrouw Van Lokven-van der Meer en vroeg om opheldering. Twee dagen later mailde ze me terug en in haar brief (pdf) refereert ze aan een advies van een procureur-generaal aan de Hoge Raad. Niets recentelijke uitspraak van de Hoge Raad dus.

Wat bezielt een rechter om bij een klacht van een voormalig 'patiënt' die opgesloten zat omdat ze waanideeën zou hebben, de boel zo fundamenteel te manipuleren? Maar er is meer… Mevrouw H. van Lokven-van der Meer is helemaal geen rechter meer… Ze ging in november met pensioen. Een fout die an sich nog niet zo’n drama is, maar wel als je vervolgens mensen onder druk zet vanuit een aangemeten positie. Juist omdat ik dacht dat het om een rechter ging, had ik de opname bijna verwijderd. En dan hadden we geen enkel verhaal kunnen halen. En had deze blog, als ik die toch gepubliceerd zou hebben, mij zonder meer een aangifte tot smaad opgeleverd. De geluidsopnames beschermen me nu.

Geluidsopnames maken is een paardenmiddel. Ik ben er ook niet blij mee dat het tegenwoordig zo vaak moet. Maar ons systeem wordt steeds perverser, wellicht omdat het huidige systeem haar einde nadert. En daarbij houdt bijna iedereen elkaar de hand boven het hoofd, omdat niemand zijn positie wil verliezen. En meestal komen mensen daarmee nog weg ook.

Ik mailde de raad van bestuur van GGZ Centraal, waar de Rembrandthof onder valt, bestaande uit mevrouw T.J. Heeren en de heer A.C. van Esterik. Ik zegde het vertrouwen in de klachtencommissie op, vroeg opheldering en een voorstel voor een nieuwe behandeling van de klachten.

Mevrouw T.J. Heeren en de heer A.C. van Esterik stuurden mij vervolgens de huisregels (pdf) voor patiënten die in de Rembrandthof zitten opgesloten, en stelden zich vierkant op achter mevrouw H. van Lokven-van der Meer. De huisregels dus waar de patiënten zich aan moeten houden als ze daar opgesloten zitten. Alsof ex-patiënten die komen klagen over de Rembrandthof gedurende de hoorzitting weer even opgesloten worden, en voor de tijdsduur van de zitting onder het regime van de Rembrandthof komen te vallen. Dan is het een godswonder dat Karin niet ook weer medicatie kreeg toegediend tijdens de hoorzitting. De 'waanideeën' van Karin over overheidsinstellingen zijn er voorlopig niet minder op geworden.