Vergeleken met de rest van het Caribisch gebied is Suriname een tolerant land als het gaat om homoseksualieit. Dat zegt Tieneke Sumter van het LGBT platform Suriname voor lesbische vrouwen, homo-mannen, bi- en transsexuelen. Maar tolerantie betekent nog geen acceptatie.
Sumter, voorzitter van het LGBT Platform en de trekker van de laatstgehouden Coming Out Week, zegt dat Suriname vergeleken met het Caribisch gebied een homo-tolerant land is. In tegenstelling tot dertien andere Caribische landen, waaronder buurland Guyana en Jamaica, heeft Suriname geen wettelijk verbod op homoseksualiteit. Cross dressing, je niet kleden naar je geslacht, is in deze landen eveneens verboden. En nog erger: in het afgelopen jaar werden er alleen al in Jamaica twintig homomoorden gepleegd. “In Suriname is zoiets ondenkbaar,” aldus Sumter.
Toch is homoseksualiteit in Suriname volgens Sumter nog lang niet volledig sociaal geaccepteerd. Sumter ‘vecht’ met haar LGBT Platform (een samenwerkingsverband tussen WomensWay, Suriname Men United, Foundation He+ HIV en sociale media organisatie Proud 2 Be) zowel voor sociale acceptatie als voor gelijke behandeling van personen met homoseksuele geaardheid. “Voor zover ik weet is Staatsolie het enige Surinaamse bedrijf dat samenwonende homoseksuele partners dezelfde secundaire voorzieningen geeft als heteroseksuele stellen.”
Gelijke rechten voor homoseksuelen
[[{“type”:”media”,”view_mode”:”media_large”,”fid”:”17095″,”attributes”:{“height”:1200,”width”:1600,”class”:”media-image media-element file-media-large”}}]]
Waar het LGBT Platform naartoe wil, is volledig gelijke rechten voor iedereen in Suriname, ongeacht de seksuele geaardheid. Dit proberen zij het hele jaar door te doen via voorlichting en projecten. Een voorbeeld van een project van LGBT is Informatie uit de Kast. Op belangrijke Surinaamse dagen, zoals op Onafhankelijkheidsdag, klapt het platform haar infostand uit, en geeft het voorlichting. Een ander doorlopend project van het platform is Recht op Recht, waarbij sinds de start vorig jaar dertien personen zijn opgeleid tot aspirant LGBT-woordvoerder en activist. Met dit project is heel wat teweeg gebracht. Een leerlinge op een vwo-school kreeg het als LGBT-woordvoerder voor elkaar dat er een apart lokaal kwam waar jongeren met een homosekuele geaardheid bij elkaar kunnen komen. Om gewoon gezellig wat te praten, maar ook om bij elkaar aan te kunnen kloppen voor onderlinge steun.
Soepele coming-out
[[{“type”:”media”,”view_mode”:”media_large”,”fid”:”17150″,”attributes”:{“height”:1200,”width”:1600,”class”:”media-image media-element file-media-large”}}]]
De 23-jarige Farid Khodabaks die ik tegenkom bij het feestje na de Coming Out Parade, leeft openlijk als homoseksueel. Hij zegt daar zowel privé als op de werkvloer geen problemen van te ondervinden. Toch was uit de kast komen zo makkelijk nog niet. “Ik wist op mijn twaalfde dat ik homo was, maar durfde het pas aan mijn moeder te vertellen toen ik 15 was. Dit terwijl mijn oudere broer het allang wist.”
Farid moest zijn moeder op een gegeven moment wel vertellen met wie hij elke dag urenlang aan de telefoon hing. “Zij ging ervan uit dat ik een relatie had met een meisje en dat zij mij belde. Maar toen ze er op een dag naar vroeg, zei ik dat ik met mijn vriend belde.
De volgende ochtend volgde er een gesprek. Farid moest aan zijn moeder uitleggen wat het verschil was tussen een homoseksueel en een transseksueel. “Mijn moeder dacht aanvankelijk dat ik een transseksueel was. Nadat ik haar had uitgelegd wat ik precies was, heeft ze er na een moeilijke eerste periode mee leren leven.” Farids ervaring is dat hij in Suriname ‘gerespecteerd wordt’. “Echte discriminatie heb ik pas ervaren toen ik in Cuba studeerde. Ik zat op een universiteit voor Guyanezen. Daar werd ik echt gepest.”
Trekker homo-emancipatie
[[{“type”:”media”,”view_mode”:”media_large”,”fid”:”17096″,”attributes”:{“height”:720,”width”:723,”class”:”media-image media-element file-media-large”}}]]
Een groot voorbeeld voor de jonge Farid en vele andere LGBT’ers is Richie Kanhai (34). “Als Richie er niet was geweest, hadden wij nu niets.” Kanhai is al jaren bezig met het sociaal samenbrengen van in de eerste plaats homomannen. Maar op de feesten die hij organiseert komt een gemêleerd publiek af. “Ik ben zes jaar geleden begonnen met de LGBT-avonden in club Mystique”, vertelt de flamboyante dertiger. De feesten zijn niet zomaar feesten. Ze vervullen een belangrijke rol in de emancipatie en coming-out van vooral homomannen, maar ook van lesbische vrouwen, biseksuelen en transseksuelen.
Tegenwoordig organiseert Kanhai ‘zijn ding’ in club Night Fever in Paramaribo-Noord. Het zijn clubavonden met een ongedwongen, amicale sfeer. Dansen, praten, drinken, lachen en een beetje gek doen: dat zijn de ingrediënten van de clubavonden die Kanhai organiseert. “Er gebeurt niets tegen iemands zin in. Iedereen die op mijn feesten komt, behoort of tot de LGBT-gemeenschap, is een familielid van een LGBT-er of draagt LGBT’ers gewoon een warm hart toe.”
Het meest recente en spraakmakende feest dat Kanhai recentelijk organiseerde, was in het grensstadje Saint Laurent du Maroni in buurland Frans-Guyana. “Geloof het of niet, maar ik heb voor hen een heel geslaagd LGBT-feest georganiseerd op een boot. Het was de allereerste LGBT-clubavond in Frans-Guyana.”, weet Kanhai, die met zich in het kielzog twintig Surinamers had meegenomen.
