In 2017 werd de slogan ‘Me too’ – al jaren eerder bedacht door de Afro-Amerikaanse hulpverlener Tarana Burke – wereldberoemd nadat talloze slachtoffers van seksueel geweld de hashtag gebruikten om hun ervaringen te delen. Verschillende actrices die door de machtige filmproducent Harvey Weinstein waren misbruikt kwamen in The New York Times aan het woord. Onder hen ook Alyssa Milano, die een oproep plaatste op Twitter: “If all the women who have been sexually harassed or assaulted wrote ‘Me too.’ as a status, we might give people a sense of the magnitude of the problem.” En zo geschiedde.
Een terugblik. Waar staat #MeToo voor?
Eenzijdig beeld van slachtoffers
Veel vrouwen traden na de opkomst van de hashtag met hun verhalen naar buiten; maar al snel begon op te vallen dat met name witte, westerse vrouwen zich uitspraken. Hoe kan het dat verhalen van andere groepen nagenoeg onzichtbaar bleven?
Wereldwijd
Hoe ziet #MeToo er in verschillende landen uit? Ook in India, Pakistan en Italië is de beweging tegen seksueel geweld aan de orde van de dag, maar ze komt er veel tegenslag tegen.
Hoe ga je ermee om wanneer je partner naar voren komt met haar eigen misbruikverhaal? En waarom zwijgen mensen zo vaak als ze seksueel geweld hebben meegemaakt? Striptekenaar Amanda Majoor en schrijver Stijn Schenk illustreerden het.
#MeToo bij festivals
Seksueel misbruik van vrouwen is een openbare en structurele kwestie, toch blijven artiesten met een misbruikverleden optreden. Hoe kan dat?
Hoe nu verder?
Hoe kunnen we de cultuur van seksueel geweld tegen vrouwen die #MeToo heeft blootgelegd tegengaan? Door micro-activisme bijvoorbeeld; ofwel ingrijpen in de eigen omgeving, of door bij seksuele voorlichting structureel wensen en grenzen centraal te stellen.