Father Figure still Beeld: Bibi Fadlalla
Interview

Hoe Guilliano Pinas (27) vader van de Rotterdamse ballroom werd

Jonge lhbti+’ers van kleur die door de samenleving worden afgewezen, vinden in de Rotterdamse ballroomscene een tweede thuis. Documentairemaker Bibi Fadlalla legde hun verhalen vast in het poëtische filmportret Father Figure, met Guilliano Pinas – beter bekend onder zijn alter-ego Typhoon Angels – in de hoofdrol.

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Ik ontmoet documentairemaker Bibi Fadlalla (41) en Guilliano Pinas (27), hoofdrolspeler in Fadlalla’s nieuwe film Father Figure, in een Rotterdamse brasserie. Fadlalla leunt met haar arm over de rugleuning van een gestileerde mosgroene bank. Pinas zit kaarsrecht overeind, met zijn handen op schoot. Tussen ons in staat een marmeren ronde salontafel, daarop ligt een drankkaart met de belofte: ‘We serve a delicious bakkie pleur’.

Fadlalla zag Pinas voor het eerst optreden in het najaar van 2016, op een ballroom-event in Amsterdam. Pinas’ energie en dansstijl waren aanstekelijk en wekten Fadlalla’s interesse. En dus stuurde ze Pinas een berichtje via Facebook Messenger, om te vragen of hij in haar film wilde spelen. “Ik was best wel in shock”, bekent Pinas nu, drie jaar later. “Alhoewel ik in de ballroomscene zit, die erg expressief is, geef ik mezelf niet zo makkelijk bloot.”

Verhalen als de mijne worden vaak niet gehoord

Toch won de maatschappelijke urgentie het van Pinas’ persoonlijke reserves. “Verhalen als de mijne worden vaak niet gehoord. Ik besefte dat ik met mijn verhaal deuren kon openen voor andere mensen.” Hij reflecteert op zijn positie als jonge, zwarte niet-heteroseksuele1 man. “We hebben misschien wel ‘gelijke rechten’, maar we worden niet als gelijken behandeld in de maatschappij.” De ballroomscene is volgens Pinas inclusiever, ook ten opzichte van transgender mannen en vrouwen, die zelfs in de lhbti+-gemeenschap nog wel eens worden uitgesloten.
Father Figure stillBeeld: Bibi Fadlalla
Wat is de ballroomscene?

De ‘ballroomscene’ heeft zijn wortels in de underground cultuur van de zwarte en Latinx lhbti+-gemeenschap in New York van de jaren tachtig. De ballroomscene en diens populairste element, de dansstijl ‘voguing’2, zien we in Nederland steeds meer.

Het grote publiek denkt, ten onrechte, dat popster Madonna voguing heeft bedacht. Dat het toegekend wordt aan een witte, vermogende, heteroseksuele vrouw – alles waar de ballroomcultuur van oorsprong niet op was gericht – is daardoor voor lhbi+’ers van kleur een pijnlijke misvatting.

In het dagelijkse leven worstelen veel lhbti+-jongeren met hun identiteit en positie in de samenleving. Waar de samenleving deze groep voornamelijk afwijst om wie ze zijn, faciliteert de ballroomscene in het gezamenlijk vieren, bewonderen en aanmoedigen van alternatieve realiteiten en persona’s.

Met de documentaire Father Figure, die zondag 22 september op NPO 3 verschijnt, wil Fadlalla een verhaal vertellen over genderidentiteit en homoseksuele ervaringen vanuit het perspectief van lhbti+’ers van kleur. Ze vindt het belangrijk om een platform te bieden aan de ballroomgemeenschap. “Met name de zwarte gay-, queer- en transgemeenschap zie ik nog te weinig terug in mainstream media. Die wil ik met mijn films juist zichtbaar maken. Ik wil mensen van kleur voor het voetlicht brengen, zo van: ‘je wil misschien niet kijken, maar wij zijn er wel’.”

Typhoon Angels

Ondanks dat de ballroomscene steeds meer ruimte verovert in de mainstream media, is Pinas teleurgesteld in het grote publiek. Het stelt zich niet volgens hem niet open voor de sociaal-maatschappelijke context van ballroom. Ze zijn alleen geïnteresseerd in de entertainmentwaarde ervan. Het is een soort whitewashing3, het is uit de context gehaald en daardoor niet respectvol naar de mensen uit de ballroomscene. Want zij worden onderdrukt en komen bij elkaar omdat ze nergens anders zichzelf kunnen zijn. Die eigen plek voor mensen zoals ik, dát is waar wij voor staan.”

De ballroomcultuur stelt lhbti+-mensen in staat om even ‘iemand anders’ te zijn en een claim te leggen op hun (gender)identiteit. “In de ballroomscene kun je je voordoen als een persoon die je in het dagelijks leven graag zou willen zijn”, beschrijft Pinas. Zijn eigen alter-ego heet Typhoon Angels. Op de vraag wat het verschil is tussen Typhoon Angels en Guilliano Pinas, somt hij enthousiast op. “Typhoon is zelfverzekerd, uitgesproken, een leider en heel zorgzaam.” Pinas pauzeert. Zijn brede grijns verandert in een bescheiden glimlach, met een iets zachtere stem praat hij verder. “Guilliano daarentegen is iemand die graag binnen zijn comfortzone blijft en liever niet wordt opgemerkt door anderen. Hij is behoorlijk introvert.”

De krachtige eigenschappen die hij toeschrijft aan zijn alter-ego Typhoon, zijn terug te zien in zijn onbegrensde toewijding voor het vaderschap als Pinas. Hij was pas 18 jaar toen hij vader werd van zijn zoontje: “Ik heb nooit een vaderfiguur in mijn leven gehad en ik heb altijd gezegd dat ik, als ik ooit vader zou worden, mijn zoon of dochter alles wil kunnen bieden wat ik nooit kreeg. Alles wat ik doe is bedoeld om de toekomst van mijn zoon veilig te stellen.”

'Als zij gelukkig zijn, dan ben ik dat ook'

Voor veel mensen in de lhbti+-gemeenschap bieden hun originele families niet de geborgenheid, steun en liefde die ze zoeken. Sommige worden zelfs door hun familie verstoten, met als gevolg dat ze op zoek gaan naar mensen bij wie ze zich wél thuis voelen en met wie ze een sterke band opbouwen. In de film belicht Fadlalla dan ook specifiek het belang van een ‘gekozen familie’ – beter bekend als ‘Huis’ binnen de ballroomgemeenschap.
Father Figure stillBeeld: Bibi Fadlalla
Huizen dienen als alternatieve families en bestaan voornamelijk uit zwarte en Latino homo’s, niet-genderconforme en transgender jongeren, en zijn bedoeld om huisvesting en veiligheid te bieden aan degenen die vaak uit hun oorspronkelijke huizen zijn getrapt vanwege hun geaardheid. Huizen worden geleid door Moeders en Vaders – meestal oudere leden van de ballroomscene – die dragqueens, homoseksuele mannen of transgender vrouwen kunnen zijn. Zij bieden de Kinderen in hun Huis begeleiding en ondersteuning.

Pinas is naar zijn Kinderen in de Rotterdamse Kiki House of Angels heel beschermend: “Als je aan een van mijn kinderen zit, dan zit je aan de welpen van een leeuw. Er worden van buitenaf aardig wat pijlen op ons gericht. Daarom is het belangrijk dat we elkaar supporten.”

Mijn gekozen familie begrijpt mijn leven beter omdat zij hetzelfde leven

Pinas heeft zelf een hechte relatie met zijn originele familie, maar zijn gekozen familie is minstens zo belangrijk voor hem. “Ik kan mijzelf niet helemaal laten zien zoals ik dat kan bij mijn gekozen familie. Het is niet zo dat mijn originele familie erop tegen is, ze begrijpen de wereld waar ik in zit alleen niet. Het is gewoon teveel gedoe. [lacht] Met mijn gekozen familie, mijn Angels, is dat anders; zij begrijpen meer van mijn leven omdat zij het zelf ook leven.”

Pinas stelt dat hij door vader te zijn – van zijn zoontje en van zijn Angels – het beste in zichzelf naar boven heeft leren halen. “Als ik geen vader was dan had ik geen energie om door te zetten”, zegt hij in de film. Waar veel van zijn generatiegenoten geluk halen uit individuele prestaties, baseert hij zijn geluk op dat van de mensen die hij het meest liefheeft. “Als zij gelukkig zijn, dan ben ik dat ook.”

Dit artikel verscheen eerder op OneWorld.nl in september.

Father Figure – een film over de Rotterdamse ballroomscene en voguing – ging in maart in première op Cinedans. Zondag 8 december is hij om 17.30 te zien op het International Queer and Migrant Festival.

Liefde, acceptatie & veel glitter

  1. Pinas voelt zich niet comfortabel met de categorie ‘homo’. Hij legt uit dat hij op mannelijke energie valt en daarmee is zijn seksuele voorkeur dus veel breder dan het label ‘homo’ toelaat. ↩︎
  2. Vogue, of voguing, is een gestileerde, moderne dansstijl die wordt gekenmerkt door een reeks poses gelijkend op een fotoshoot. Danswedstrijden gaan vaak gepaard met het ‘gooien van shade’; subtiele beledigingen om indruk te maken op de juryleden en het publiek. Er zijn momenteel drie verschillende stijlen: Old Way (pre-1990); New Way (na 1990); and Vogue Fem (circa 1995). ↩︎
  3. Whitewashing is synoniem voor culturele toe-eigening. Culturele toe-eigening is het gebruik waarbij witte mensen een cultureel kenmerk overnemen van een gemarginaliseerde groep. Soms zijn de culturele onderdelen onderwerp geweest van discriminatie en uitsluiting. ↩︎

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons