Quinty Misiedjan: ‘Je mag overal grapjes over maken’

Halverwege een aflevering van muziekspelshow That’s My Jam vraagt presentator Quinty Misiedjan aan de band of ze even mag meezingen. De professionele zangeressen doen een stap opzij, de vier deelnemers – Trijntje Oosterhuis, Janice Blok, Donnie en Brace – juichen haar toe en ze begint vol overgave te zingen. Dit is haar eerste grote studioprogramma, en de 27-jarige is voor haar presentatie de hemel in geprezen door tv-recensenten om haar energie, vrolijkheid en zelfvertrouwen. En wat blijkt: ze kan nog zingen ook. Quinty – ze wil in dit interview graag met haar voornaam worden aangeduid – timmert al bijna tien jaar aan de weg als presentator, acteur en schrijver. Het begon allemaal op YouTube. Vlak na de middelbare school begon Quinty haar eigen kanaal, Quinsding, met komische sketches. In een mum van tijd had ze honderdduizenden kijkers – vooral tienermeisjes – en kwam ze in het vizier van de tv-wereld.

Je was zelf een tiener toen je met die sketches begon. Hoe kwam je op het idee?

“Ik was geobsedeerd door YouTubers. Het idee dat zij iets helemaal zelf maakten en uploadden – geen regels, ze hadden een idee en deden het gewoon – vond ik héél vet. Ik begon met vloggen toen ik nog op school zat. Na de middelbare school wilde ik geneeskunde studeren, maar ik werd twee keer uitgeloot. Ondertussen had ik een hele wereld gecreëerd met zelfbedachte personages en begon ik geld te verdienen met mijn filmpjes.”

Waar werk je nu aan?

“Ik schrijf nu aan een romantische komedie. Ik houd van intelligente romcoms, maar wel met een lekker zoetsappig verhaal. Als YouTuber was ik me al bewust van de kracht van fictie. Ik besloot op een dag dat Becca op date ging met een meisje – punt. Het was geen ding verder. Op die manier kun je iets normaal maken wat voor veel kids misschien nog niet normaal is.”

Ben je nog steeds bewust bezig met representatie van gemarginaliseerde mensen?

“Het gaat een beetje vanzelf – ik wil de wereld beschrijven zoals ik hem zie en het valt me direct op als een situatie niet representatief is voor die wereld. Ik ben vrouw, zwart en plussize – als je vinkjes wil aftikken zit je bij mij wel goed. Dus ja, het valt mij op als ik op een tv-set sta en iedereen achter de schermen wit is. Bij That’s My Jam was dat eindelijk eens niet het geval.”

Voelde je je daarom zo op je gemak bij That’s My Jam?

“Dat kwam vooral door het getalenteerde en professionele team. Geen divagedrag, geen baas boven baas, maar wél mensen die de leiding kunnen nemen. Het gaat nu veel over een veilige werksfeer, maar we moeten niet naar een wereld waarin we alleen maar elkaars handjes vasthouden. Dat er mensen staan te schreeuwen op de set is óók niet normaal, dat is wat een paar vreemde mannetjes ervan hebben gemaakt. Hier voelde ik dat het team openstond voor nieuwe ideeën, maar tegelijkertijd ook harde beslissingen kon nemen. Het was fijn om te zien dat dat niet zo lastig hoeft te zijn: gewoon je werk doen, een beetje lachen, en respect hebben voor elkaar.”

Heb je zulke autoritaire mannen wel meegemaakt?

“Zeker, er ligt veel druk op je in dit wereldje, en sommige mensen gaan daardoor schreeuwen. Eigenlijk zit daar onzekerheid onder. Dat is heel sad, maar ze moeten hun eigen onzekerheid fixen en niet op anderen gooien. Ik ben heel zelfverzekerd opgevoed door mijn moeder. Zij heeft me de wereld in geprezen, me geleerd voor mezelf op te komen en mijn grenzen aan te geven.”

Liefdevolle familie

Quinty groeide op in de Bijlmer, samen met een jonger broertje en een oudere zus. Ze hebben een Surinaamse vader en Nederlandse moeder, die de opvoeding vooral voor haar rekening nam. “Ze wist waar ze aan begon toen ze kindjes van kleur kreeg. Ze ging naar Suriname om van mijn tantes te leren hoe ze ons haar moest verzorgen. Ze spreekt vloeiend Surinaams en zelfs Aucaans, de taal die mijn opa en oma spreken. En ze had allerlei boeken over Suriname, zodat we veel over de geschiedenis leerden. Ik heb veel bewondering voor haar.”

Toen Quinty drie jaar was, kreeg ze de diagnose atopie: een verzamelnaam voor eczeem, allergieën en astma. Jarenlang had ze constant pijn, totdat er eindelijk goede medicatie werd gevonden. “Het was heel heftig; elke beweging deed pijn, ik voelde constant spanning. Maar ik heb me nooit een zielig patiëntje gevoeld. Dat liet mijn moeder niet toe, ze had een houding van: we gaan gewoon door. Terwijl het voor haar ook heel zwaar was.” Op haar vijftiende scheidden haar ouders. Ze hadden het nooit breed en leefden het merendeel van haar jeugd van een uitkering. “Achteraf gezien was dat armoede, maar toen zag ik het niet zo – wat we in geld niet hadden, maakten we goed in tijd en liefde.”

Je bent een van de drie hosts van de podcastserie BIMS. Jullie snijden wekelijks een ander onderwerp aan, zoals mentale gezondheid of menstruatiearmoede, tegen de achtergrond van de Bijlmer. Wat was het idee?

“We wilden een tegengeluid bieden voor alle negatieve stereotypen over de Bijlmer en andere ‘achterbuurten’. Natuurlijk is er veel armoede, maar wij hebben ook baat bij zoveel diversiteit om ons heen. Als ambassadeur voor War Child ging ik naar Jordanië, waar ik een documentaire maakte over vluchtelingenkinderen. Ik kende de gebruiken van de Arabische families, kon hun namen uitspreken – zulke kleine dingen zijn heel veel waard.”

Daarnaast vuren jullie vooral grappen af. Gaan jullie weleens over de schreef?

“Ik vind van niet, maar het komt weleens voor dat een luisteraar het ergens écht niet mee eens is. Sommige mensen vonden bijvoorbeeld dat ik niet mocht zeggen dat je krankzinnig bent als je een naaktkat hebt. Maar ik vind dat je in principe overal grapjes over mag maken – het ligt er alleen aan hoe je het brengt. We lachen ook om onveilige scholen in de Bijlmer, but we lived it! Of we maken grappen over dat ik nog bij mijn moeder woon en niet m’n eigen was doe. We lachen om onszelf, dan mag je ook om elkaar lachen. Als ik ooit echt iets verkeerds zeg, dan zal ik de eerste zijn die excuses aanbiedt.”

Alles wat je doet is overladen met humor. Vind je dat belangrijk?

“Het zit in me, iemand aan het lachen maken vind ik het mooiste wat er is. Het leven is te kort om alles serieus te nemen. Daarnaast geloof ik ook in de kracht ervan; met emoties bouwen we herinneringen op en als je mensen laat lachen, blijft dat ze bij. Ook bij zwaardere onderwerpen neem ik graag luchtigheid mee. De serie Wacht ff waarin ik speel, is zowel grappig als serieus: het laat zien dat jongeren veel te lang op de wachtlijst staan van de ggz. Ik heb in 2021 meegewerkt aan Zeikwijven, waarin we het – met een knipoog – hebben over genderongelijkheid.”

Je schuwt dus ook de zwaardere thema’s niet?

“Steeds minder. Ik wil mensen bewust maken van de impact die ze in hun eigen buurt kunnen hebben: je hoeft niet groot te denken. Lange tijd wilde ik het alleen over onrecht hebben als het ver van mij af stond. Dan had ik het wel over vluchtelingen, maar iets als racisme, wat mij zelf raakt, vond ik moeilijker. Rond de Black Lives Matter-protesten merkte ik: dit raakt mij zo erg. Het idee dat ik in de VS doodsangsten zou uitstaan als ik door de politie zou worden aangehouden; de filmpjes op sociale media waarin mensen die op mij leken werden neergeschoten om niets. Ik dacht: ik heb 300 duizend abonnees op YouTube en maandelijks twee miljoen kijkers, wat als ik een keer geen komedie maak, maar me hierover uitspreek? Dus heb ik een video gemaakt waarin ik het een en ander uitlegde, zoals wat white privilege is, en waar Black Lives Matter voor staat. Daar kreeg ik heel positieve reacties op. Het hielp dat ze mij kenden als het meisje dat altijd grapjes maakt, dat ik een band had met mijn kijkers. Dan is het alsof een vriendin tegen ze zegt: dit doet mij pijn. Door een platform te bouwen kun je op een positieve manier bijdragen, en het luchtige met het zware combineren.”

Worstel je weleens met die balans tussen zwaar en luchtig? Hoe voorkom je bijvoorbeeld dat je dingen weglacht?

“Tijdens de laatste landelijke verkiezingsavond (toen de PVV de grootste werd, red.) hebben mijn vriendinnen gefilmd hoe ik kéihard aan het lachen was om de uitslag, omdat ik het gewoon niet kon geloven. Dat heb ik gepost, met een tekst erbij die juist heel hard was: dat de angst voor elkaar had gewonnen, dat dit natúúrlijk zou gebeuren als we jarenlang doen alsof migratie het grootste probleem is en onze politici keihard liegen over migratiecijfers. Op dat moment wilde ik even geen grappen maken. Veel mensen denken dat je niet te fel moet zijn als je bekend bent, maar het lijkt me hartstikke ongezond om je mening voor je te houden.”

Een langere versie van dit interview verscheen in juni 2024 in OneWorld Magazine.