Dit jaar vier ik Pride wél

Het is de bekende schijntolerantie. Heteromensen zijn zogenaamd niet homofobisch, maar wel bang voor de ‘echte’ flikkers en potten die durven te dansen op een boot. Als samenleving wissen we biseksualiteit, panseksualiteit, aseksualiteit en vele andere uitingen van seksuele identiteit uit ten faveure van een simpelere keuze: hetero of homo. En als je homo bent, dan sta je ogenschijnlijk meteen op een boot. Er lijkt geen middenweg.

Deze bekrompen manier van denken vertaalt zich ook naar de metafoor van een kast om uit te komen. Het is letterlijk een hokje waar queer-tieners uit zouden moeten stappen. Het liefst met hapklare termen waar hetero’s hun gehele persona mee kunnen verwerken. Als het maar niet te veel letters bevat.

Maar uit de kast komen wist ook seksuele diversiteit en de fluïditeit ervan uit. Wie homo of lesbisch is, valt nooit meer op iemand van een ander gender. Non-binaire mensen worden structureel vergeten en wie biseksueel is, die weet het gewoon nog niet. Hokjes, hokjes, hokjes. Niet zo vreemd dat de queergemeenschap zoveel onderlinge strijd heeft; we worden van jongs af aan gewezen op onze verschillen; niet op onze overeenkomsten.

Uit de kast komen en trots zijn op seks met mannen hebben me niet geleerd om lief te zijn voor mezelf, om de stressvolle, saboterende zelfhaat te verslaan of mijn verscheidenheid aan emoties ruim baan te geven. De focus op trots en specifiek homoseksualiteit voelde even beklemmend als alles wat eraan vooraf ging.

Dat begrijpen deed ik pas toen ik andere mensen zoals mijzelf kon opzoeken. Queer, van kleur, en niet in één hokje te stoppen. Mensen die langzaam de aangeleerde zelfhaat vervangen met zaadjes van eigenwaarde, die kunnen groeien tot trots.

Laat de binaire heteronormatieve definitie van Pride voor wat het is. Pride is van ons. Alle queer en transgender mensen, van alle genders, seksualiteiten en etniciteiten. Voor de verstotenen, de strijders, de niet te definiëren en de stille krachten. Het gaat juist om de verscheidenheid binnen de gemeenschap, van de zwarte trans vrouwen die de beweging begonnen in de StoneWall Inn, tot de complexe beleving van queer-zijn anno nu.

We vieren alle identiteiten terwijl we het verdriet delen over diegenen die er vanwege die identiteit niet bij mogen zijn. We uiten vreugde voor onze kracht en woede tegen het onrecht. Pride is niet één emotie voor één hokje. Pride is niet alleen de commerciële botenparade waar te veel hetero’s aanwezig zijn.

Pride is er, zodat we elkaar kunnen opzoeken als LHBTQIAP+-gemeenschap in al haar diversiteit. En als je voelt dat die er niet is, of dat je daar niet bij hoort, dan kan dat kloppen. Er spelen nog vele privileges en uitsluitingsmechanismes die uit Pride gesloopt moeten worden.

Want we zijn niet één beklemmende groep, we zijn een regenboog aan verschillen. Zelfs als je er om wat voor reden dan ook fysiek niet bij kan of wil zijn, weet dan dat Pride ook voor jou gevierd wordt. Want ook jij biedt dagelijks verzet tegen een onderdrukkende heterowereld en verdient liefde die de zelfhaat verdrijft. Tot je bent zoals alleen jij wil zijn.