Een haag van woedende slachtoffers

Bovendien: is het allemaal wel zo erg? Overdrijven de vrouwtjes het niet allemaal gewoon een beetje? Laten ze zich weer meeslepen in de nieuwste hype? Zo’n hype is ook nooit een keer iets leuks. Iets als pantoffels klaarzetten en lekker je bek houden. Altijd is het zoiets hysterisch als gelijke rechten of behandeld worden als mens. Gatver. Wie zit daar nou op te wachten? Youp in ieder geval niet. En hij is niet alleen.

En ook wij, de slachtoffers, de overlevers van seksueel geweld, gaan er in mee. Steeds weer komen we met onze persoonlijke verhalen. Onze harten scheuren we open om keer op keer onze trauma’s bloot te leggen. Om te zeggen: ja, zo vaak, zo veel en zo heftig was het. Zo bang ben ik op straat. En zo bang in mijn eigen huis. Steeds weer beantwoorden we beleefd alle vragen die volgen. Over wat we dan aan hadden, hoeveel we gedronken hadden, waarom we geen namen van daders geven, waarom we wél namen geven, of we het ons allemaal nog wel goed herinneren. Er zijn geen goede antwoorden. Alles wat we zeggen diskwalificeert ons als slachtoffer. Het is nooit goed genoeg.

Intussen is er volop aandacht voor #metoo. Maar het verhaal dat keer op keer herhaald wordt, gaat allang niet meer over ons. Niet over onze carrières die stuk liepen nadat we ons verhaal vertelden, of die überhaupt nooit van de grond kwamen erdoor. Niet over de relaties die de druk van onze trauma’s toch niet aankonden, de kinderen die lijden onder onze pijn.

Nee, dacht ik jarenlang. Dat wil ik niet. Dat ik stuk ben, is al erg genoeg. Nu pas, na het zoveelste bewijs dat de carrière van daders prima tegen een stootje kan – je kunt er tenslotte president van Amerika mee worden, of opperrechter – nu pas denk ik: ja.

Ik heb al die jaren de pijn gedragen. Niet van wat mij is overkomen trouwens, want die taal is onderdeel van het verhaal. Alsof seksueel geweld gewoon maar gebeurt, net als regen of een hittegolf en niet het gevolg is van een keuze die een dader maakt. Ik draag de pijn van wat zij mij hebben aangedaan. Hoeveel nachtmerries zullen mijn verkrachters hebben over hun acties? Ik vermoed geen. Ik heb ze voor ons allemaal. Ik maak elke nacht weer mee wat zij allang vergeten zijn.

Ik ben degene die jarenlang kamertjes van therapeuten vult met schaamte die niet mij toebehoort. Schaamte die van hen zou moeten zijn. En van iedereen die het hen mogelijk maakt om te doen wat ze doen. Die schaamte hoort bij jullie. Jullie die slachtoffers bevragen, niet geloven, door het slijk trekken. Jullie die vinden dat iets wat op je achtste gebeurd is op je achtentwintigste toch echt wel klaar moet zijn. Laat staan op je achtendertigste. Jullie die ons heus wel geloven, maar vinden dat we het verdienen. En die verder schijt hebben aan de levenslange schade die jullie doen. De schaamte die wij slachtoffers voelen, behoort jullie toe.

Maakt dat je bang?
Terecht.

Dit stuk verscheen eerder op de website van Anke Laterveer.