Bewust geen seks is ook seksuele vrijheid

Terwijl ik de roltrap op stap, gaap ik diep. Ik sta klem tussen een meisje dat keihard Single Ladies luistert en een hardop bellende zakenman in donkerblauwe trenchcoat, als mijn telefoon trilt. ‘Ik vond het heel gezellig met je,’ staat er. ‘Maar ik ben een meisje tegen gekomen dat ik echt heel leuk vind. Dus als je nog eens wil afspreken, doen we dat gewoon als vrienden.’

Ik huil nogal snel; het hoogtepunt was die ene keer op een slechte dag in de bouwmarkt toen ze het laatste pallet laminaat niet voor me wilde reserveren, maar tijdens het herlezen van de sms voel ik niets. Ik denk alleen maar: ik had het kunnen weten.

Hoe lang we uiteindelijk hebben gewacht weet ik niet meer, maar toen het gebeurde was het liefdevol, zacht en een beetje onhandig. We zijn twee en een half jaar samen geweest.

Na dat eerste vriendje heb ik geen echt serieuze relaties meer gehad. Wel getinderd, eenmalige afspraakjes gehad en soms iets wat een paar maanden duurde, maar wat altijd vrijblijvend was. Dat leverde wel goede verhalen op. Zoals die jongen die het gepast vond om nog voor dat het einde van ons eerste biertje in zicht was, hardop in te schatten hoe groot mijn borsten waren. Ik kan me ook de nacht herinneren die zo slecht was, dat ik ’s morgens mijn eigen huis verliet om ergens anders te ontbijten en pas terug te keren toen ik zeker wist dat hij weg was.

En nu dus de sms-jongen. Dat hij nog in het huis van zijn ex woonde, had mijn alarmbellen moeten doen rinkelen. Nadat we op onze tweede date met elkaar naar bed zijn geweest, vertelde hij me dat ik wel het soort meisje was waar hij een relatie mee zou willen hebben. Maar nu nog niet; de timing was niet goed.

Dus besluit ik, terwijl ik het perron op loop en de trein in stap, voorlopig geen seks meer te hebben. Dat is nu twee jaar geleden.

En als je het, vrijwillig of onvrijwillig, niet hebt, dan is er iets mis met je. Als ik een paar maanden geen seks had, voelde ik me eenzaam en ongewild. Als er op stap iemand was die me mee naar huis wilde nemen, dan voelde dat als een bevestiging: zie je wel, ik ben best leuk.

Ik was me er niet van bewust dat dit lichaam van mij was en dat het mijn taak als eigenaar was om het te beschermen. Ik was, en ben, degene die de grenzen aangeeft en bepaalt wie mijn lichaam aan mag raken en op welke manier. Dat erkende ik destijds niet. Terugkijkend realiseer ik me dat ik geluk heb gehad: er is nooit iemand geweest die – te – ver over mijn grenzen is gegaan. Als dat wel het geval was geweest, weet ik niet of ik me ertegen had kunnen verzetten.

Het vraagt me aanwezig te zijn in mijn eigen lichaam, met al haar imperfecties, onzekerheden en herinneringen. Het vraagt me te voelen wat ik fijn vind en mezelf belangrijk genoeg te vinden om aan de ander te vragen dat te geven. En het vraagt me tegelijkertijd ook op zijn minst een beetje bezig zijn met wat die ander wil en fijn vindt.

Nu, bijna twee jaar later, weet ik dat ik deze keuze dit niet heb gemaakt voor een ander of om een ander te vinden. Dit ging, en gaat, om mij.

Het voelt namelijk niet alsof ik iets mis door geen seks te hebben. Toen ik aan het begin van mijn seks-stop een avond met vriendinnen was en er na een paar wijntjes de vraag op tafel kwam wie wanneer voor het laatst met iemand naar bed was geweest, voelde ik me aanvankelijk een sukkel als er meelijwekkende gebaren mijn kant op gemaakt werden. Natuurlijk kon ik er ook wel om lachen, maar soms lag ik ’s nachts in bed te malen of ik niet toch iets fout deed.

Eigenlijk zijn dat basisvoorwaarden, en geen hoge eisen. Het is zonde dat we dat soms lijken te vergeten in de zoektocht naar seks. Het mag, maar het hoeft niet.