‘Het zijn de ouders die er een probleem van maken’

Als Chaniel in groep 7 zit, wil hij het eigenlijk wel tegen zijn klasgenoten zeggen. “Het was een geheim, niemand wist het op dat moment. Als ik bij vriendjes ging eten, dan slikte ik mijn pillen en zei ik dat het vanwege ADHD was. Of dat het vitamines waren. Ik wilde van het geheim af en gewoon vertellen wat ik heb. Ik vond dat iedereen dat wel mocht weten.”

Chaniel legt het voor aan de directrice van de basisschool. “Zij vertelde me een verhaal over wat er was gebeurd met een kind uit Kenia dat er open over was geweest. Daar schrok ik van. Ze zei dat ik het maar beter niet kon zeggen vanwege de reacties van de andere kinderen en hun ouders. Dus heb ik dat ook niet gedaan. Wel heel jammer. Ook mijn ouders waren niet blij met de reactie van de directrice.”

Op de lagere school komt het er dus niet van om open te zijn over zijn status. Wel vertelt Chaniel het aan een paar van zijn vriendjes. “Die reageerden heel normaal. Ze vonden het geen probleem en zijn me niet anders gaan behandelen. Het zijn eerder de ouders die er een probleem van maken, omdat ze de situatie uit de jaren tachtig kennen, denk ik. Dat tijdperk zou wat mij betreft wat meer vergeten mogen worden. Een moeder van een vriend schrok behoorlijk toen die vriend het tegen haar zei. Mijn moeder heeft haar toen gebeld en iets meer informatie gegeven. Daardoor weet die andere moeder nu dat er geen risico is op overdracht. Ze vindt het nu geen probleem meer”, vertelt Chaniel.

Wel weten de docenten, of in ieder geval een deel van hen, van Chaniels leven met hiv. “Mijn moeder heeft dat in mijn dossier laten zetten, omdat ik af en toe naar het ziekenhuis moet. Daar werd toen heel luchtig over gedaan en er werd geen enkel probleem van gemaakt. Maar in de klas iets erover zeggen, mag ik dus niet. Wel had ik voorlichting mogen geven aan de leraren, maar daar had ik geen zin in. Als het niet voor de klas mag, dan doe ik het ook niet voor de leraren.”

Een keer wordt er in de klas gesproken over hiv en aids, tijdens de biologieles. “Wat er in het boek stond, was erg verouderd. Te veel jaren tachtig, zeg maar. Natuurlijk wilde ik op dat moment het liefst zeggen dat ik hiv heb, en vertellen hoe het écht zit. Ik heb toen maar mijn vinger opgestoken en gezegd dat ik iemand ken met hiv die me er veel over heeft verteld. En toen heb ik uitgelegd hoe het tegenwoordig is om hiv te hebben. Maar ik houd er eigenlijk niet van dat ik zo moet liegen.” Chaniel wil graag dat er meer aandacht komt op school voor hiv. “Als iedereen er meer over weet, kan ik wel open zijn over mijn status. Dat zou ik echt veel fijner vinden.”

Chaniel en zijn moeder vinden het jammer dat hij hierover niet open kan zijn op school. “Het zijn prachtige kansen die hij krijgt vanwege het feit dat hij piano speelt én leeft met hiv. En iedereen reageerde heel positief op zijn optredens. Zo jammer dat hij het dan op school niet kan vertellen”, zegt zijn moeder. “Ik heb het alleen tegen een lerares gezegd”, vult Chaniel aan. “En tegen een vriendin, maar dan op zo’n manier dat ze niet hoeft te denken dat ik hiv heb.”

Na zijn middelbare school wil Chaniel naar de Herman Brood Academie. Daar hoopt hij er volledig open over te kunnen zijn. “Ik verwacht eigenlijk wel dat het dan kan. Alle leerlingen zijn daar toch weer wat ouder dan hier, en hopelijk dus ook wat wijzer. En ik denk dat ze wat onafhankelijker zijn van hun ouders, en dus ook wat losser van de denkbeelden van hun ouders.”

Dit artikel is onderdeel van de serie Positief Contact in het onderwijs en verscheen eerder op de website van de Hiv Vereniging en is met toestemming doorgeplaatst. De achternaam van Chaniel is bij de redactie bekend.