Identiteit

#MeToo: waar blijft de ware solidariteit, mannen?

De #MeToo heeft veel losgemaakt. Justine van de Beek, mede-oprichter van stellingdames.nl, deelt haar mening over de discussie. 

Door 20 oktober 2017
#metoo Diversiteit feminisme Geweld tegen vrouwen online politiek Seks & gender Seksueel geweld seksueel geweld tegen vrouwen
Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
“Ik ook.” In een nieuwe bewustwordingsactie over seksueel geweld tegen vrouwen delen wereldwijd grote aantallen moedige vrouwen hun ervaringen onder de hashtag #MeToo. In Nederland kenden we twee jaar geleden een soortgelijke actie met de hashtag #ZegHet, geïnitieerd door Anke Laterveer. Via deze actie’s wordt getoond hoe wijdverspreid geweld tegen vrouwen is, en wordt de drempel voor slachtoffers om zich uit te spreken over hun misbruik hopelijk lager. Voorop staat: zij die ervoor kiezen hun verhalen te delen, verdienen alle lof en respect. Er schuurt echter wat bij deze acties.

Ergens voelt het namelijk als een uitbuiting van vrouwelijk lijden voor consumptie. Waarom moeten wij onze meest kwetsbare, pijnlijkste ervaringen delen om mannen wakker te schudden dat ook wij een menselijke behandeling waard zijn? Waarom is de modus operandi van veel mannen onwetendheid, en erkennen zij opeens geweld tegen vrouwen pas als het in de vorm van hartverscheurende waargebeurde verhalen wordt geuit? Wanneer het hun eigen vriendin, zus of moeder betreft?

“

Ergens voelt het namelijk als een uitbuiting van vrouwelijk lijden voor consumptie.

Het probleem is: mannen wéten dat seksueel misbruik verkeerd is, maar ze weten niet wat seksueel misbruik precies inhoudt. Feministische satirewebsite Reductress raakte die kern pijnlijk met hun stuk: “Man Who Sexually Assaulted You Likes Your Facebook Post About Assault”. Een sympathie-like is makkelijk. Andere mannen als bad guys neerzetten en je walging over hen uitspreken ook. Maar ga je jezelf kritisch in de spiegel bekijken? Nadenken over die keren dat je een vrouw mogelijk een onveilig gevoel hebt gegeven, of gezien hebt dat dat gebeurde? En hoe ga je dat in de toekomst voorkomen?

Want hoe kan het eigenlijk dat elke vrouw slachtoffer is of slachtoffers kent, maar vrijwel geen enkele man stelt zelf dader te zijn of daders te kennen? Bijna de helft van de Nederlandse vrouwen heeft fysiek of seksueel geweld meegemaakt. 9 van de 10 daders is een man. Zoals Anke Laterveer tweette: “Newsflash. Er zijn in Nederland geen 12 aanranders die onderling de provincies hebben verdeeld.”

“

Het probleem is: mannen wéten dat seksueel misbruik verkeerd is, maar ze weten niet wat seksueel misbruik precies inhoudt.

Bovendien: wat halen vrouwen er zelf eigenlijk uit? Zij riskeren met het naar buiten komen met hun verhaal dubbel trauma: ze zouden het zelf uitgelokt hebben, hun verhaal hebben aangedikt, het allemaal doen voor de aandacht of voor geld. De trope van de leugenachtige bedriegster is nog alive and kicking. In die zin is het begrijpelijk dat veel vrouwen zwijgen.

Maar als zij zich niet direct uitspreken, wordt het hen ook verweten. Waarom zou je het zo lang verborgen houden? Zoals Matthijs van Nieuwkerk in zijn programma tegen een slachtoffer zei: “Dus de hashtag was voor jou aanleiding om na 30 jaar ook een duit in het zakje te doen.” Als je je dader met naam benoemt, dan maak je je schuldig aan bewuste reputatieschade, aan een heksenjacht. Als je de dader niet bij naam noemt, ben je te vaag. Op elke manier ben je zelf verdacht. Uitspreken over je misbruik proberen acties zoals #MeToo en #ZegHet te vergemakkelijken, maar het blijft een grote tol eisen van slachtoffers.

Mannen spreken zich nu uit over vormen van misbruik waaraan zij zich schuldig hebben gemaakt of waar ze stille getuige van waren, bijvoorbeeld via de hashtag #Ihave. Dat is een stap in de goede richting. Graag zie ik dat bewustzijn ook offline. Vrijwel elke man die mij ‘s nachts op straat nariep, achterna liep, mij tijdens het uitgaan in mijn kont kneep of bij mijn middel greep, had een zwijgende vriend naast zich. En elke man die in situaties waar we enkel met zijn tweeën waren mijn grenzen overschreed, maakt deel uit van een vriendengroep waarin kleedkamerpraat over vrouwen vast niet onderbroken wordt. Waar blijft hun solidariteit? Voorbij de like, de retweet, op naar ingrijpen. Pas dan kan je rekenen op mijn schouderklopje.
In dit stuk schrijf ik over mannelijke daders en vrouwelijke slachtoffers van seksueel geweld. Natuurlijk zijn er ook mannelijke slachtoffers en vrouwelijke daders. De groep mannelijke slachtoffers is echter aanzienlijk kleiner en de daders van geweld tegen mannen zijn voor het leeuwendeel mannen. Geweld tegen mannen (ook door vrouwen) verdient absoluut eigen aandacht, maar niet als excuus om het niet te hebben over het structurele probleem van geweld tegen vrouwen. Voor meer info hierover, zie dit factsheet van Centrum Seksueel Geweld.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —  € 8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —  € 6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
 Totaal
Subtotaal in winkelwagen € 0,00
Besteltotaal € 0,00

  • € 0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Lees en steun

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons