Nieuwe COC-directeur: ‘Ik wil meer zwarte, trans en intersekse personen aan de top’

* Ricardo’s voornaamwoorden zijn zij/haar en hen/hun; in dit artikel kiest de auteur in samenspraak met Ricardo voor zij/haar.

Het was even zoeken naar haar rol. “Ik kom uit Curaçao”, vertelt Ricardo (roze-oranje-groen flanellen blouse, kort kapsel, vijf zilveren ringetjes in de oren). We zitten op haar dakterras om de hoek van het Amsterdamse Oosterpark, waar ze onlangs met vriendin (en diversiteitsconsultant) Nina is komen wonen. “Daar ben ik geboren en getogen, en mijn idee was altijd: probeer niet te veel op te vallen. Je mag queer zijn, als je maar normaal doet.” De scheldwoorden voor homo’s kende ze al voordat ze zich realiseerde dat ze op vrouwen viel.

Ze keek uit naar het moment dat ze in Nederland kon gaan studeren, een land dat ze vooral associeerde met de vele toeristen en stagiaires die het eiland overspoelden. “Zij komen naar Curaçao om te feesten, zijn open minded, gelukkig en vrij. Dat was het beeld dat ik van Nederland had.” De realiteit stelde haar niet teleur: “Ik kwam meteen in een fijne omgeving terecht, daar had ik geluk mee. Pas tijdens mijn master ben ik de queer gemeenschap gaan opzoeken, aanvankelijk voelde ik daar de noodzaak niet voor.”

“Wij lhbti’ers zijn als groep niet volledig vrij als er binnen onze gelederen mensen zijn die achterblijven”, voegt Ricardo daaraan toe. “Als er bij onszelf al geen oog is voor die andere punten van het emancipatieproces, hoe kunnen we dan van anderen verwachten dat ze ons serieus nemen? Die emancipatie is een estafetteloop. Ik heb nu het stokje overgenomen, maar ik ben hier door al die mensen vóór mij.”

Ricardo zou hun werk graag voortzetten. “Ik zou het mooi vinden als de besturen van elk van onze twintig regionale COC-verenigingen representatief zijn voor de héle queer gemeenschap. Dat betekent dat er ook zwarte personen, transgender mensen en intersekse personen op sleutelposities zitten. Het gebeurt al, maar nog niet genoeg.” De plannen daarvoor staan nog in de steigers, maar het is duidelijk dat de nieuwe directeur niet voor een one size fits all-aanpak gaat kiezen.

“Toen ik in het bestuur van Pride Amsterdam zat, benaderde Naomie Pieter ons met het idee voor een Black Pride. Er werd wat gemord binnen het bestuur; was dat nou nodig? Maar voor mij was evident dat die er moest komen: als onze eigen achterban erom vroeg, konden we dat niet negeren. We kunnen het ons als gemeenschap gewoon niet veroorloven om elkaar af te wijzen. We moeten oog hebben voor die stapeling van discriminatie die de emancipatie van een deel van onze gemeenschap vertraagt.”

Het goede voorbeeld proberen geven is in elk geval belangrijk, zegt Ricardo: “Inclusie is ook een kwestie van practice what you preach. We lobbyen bij de politiek voor de invoering van het transitieverlof, maar als werkgever willen we al inclusiever zijn voor transgender personen. Voordat de politiek zover is, kijken we intern al of en hoe we zo’n verlof kunnen faciliteren. Wij hebben ook collega’s die in transitie zijn of dat mogelijk nog willen. Dat gaat niet over één nacht ijs, want er hangt een prijskaartje aan en wie gaat dat betalen?”