Verkrachte Pakistaanse vrouwen brengen familie schande

De film begint met een portret van de mooie, jonge Sara. Een hoog opgeleide onafhankelijke vrouw, die onlangs met de liefde van haar leven trouwde. Ze leidt een leven waar andere Pakistaanse vrouwen slechts van kunnen dromen. Tot ze tijdens een romantische uitstapje in het park door drie mannen wordt ontvoerd en verkracht. De gebeurtenissen daarna halen niet alleen haar leven, maar ook dat van haar familie compleet overhoop.

Dat voorval vond enkele weken eerder plaats, toen Sara genoeg had van de urenlange verkeersfile waar zij en honderden weggebruikers in verzeild waren. Ze wilde een daad stellen. Er moest maar eens een einde komen aan al die onnodige ‘vip’-behandelingen: de politie die voor iedere ‘omhooggevallen bestuurder’ doorgangswegen in de hoofdstad laat blokkeren, waardoor mensen vast komen te zitten.

In het oerconservatieve islamitische Pakistan laat geen man zich door een vrouw op deze toon aanspreken. De politicus zou haar wel eens een lesje leren. Zijn bodyguards krijgen de opdracht haar te ontvoeren. Zijn zoon mag zich drie dagen vergrijpen aan deze ‘heks’.

Uit de media ken ik de verhalen van meisjes in dorpen op het platteland die op gezag van de Jirga – de raad van ‘wijze mannen’ – voor straf worden verkracht omdat hun broer vreemdging of zich aan vrouw vergreep. Hele groepen mogen zich aan de zus vergrijpen, of ze moet naakt door de straat paraderen. “Vrouwen zijn niet meer dan een gebruiksvoorwerp”, hoor ik vrouwenactivisten te vaak zeggen.

Maar Sara laat het er niet bij zitten: ze gaat wél naar de politie. Er is aanvankelijk geen arts die haar inwendig wil onderzoeken. “Waarom zou ik mijn tijd aan jou verspillen? Ik heb zo vaak verkrachte vrouwen onderzocht. Maar als ze werkelijk voor de rechter moeten verschijnen, laten ze zich door de ouders van de dader omkopen. Of ze zijn te bang om door te zetten”, zegt de arts cynisch. Sara houdt vol.

De makers en de acteurs van Verna hopen met deze film vrouwen aan te moedigen ten alle tijden de daders aan te geven. Elke vier uur wordt er een vrouw in Pakistan verkracht. Nog geen 27 procent doet aangifte bij de politie. Achthonderd verkrachte vrouwen pleegden het afgelopen jaar uit schaamte zelfmoord.