Waarom moet ik ‘opbiechten’ dat ik transgender ben?

Uitkomen voor je genderidentiteit is iets anders, weet ik inmiddels ook uit ervaring, maar komt wel overeen. Men gaat er immers ook van uit dat je cisgender 1 bent, totdat je aangeeft transgender te zijn. De verantwoordelijkheid ligt dus bij jou als trans persoon, en is zelfs een verplichting: als je niet ‘uit de kast komt’, voelt het alsof je liegt of iets verbergt.

Het is logisch dat De Jager in haar video aangaf dat ze het haatte om ook na haar transitie steeds over ‘dat deel’ van haar leven te moeten vertellen. ‘You are like: that rough part of my life, I got through it, I survived, I did it. And now I can close it off. But you can never truly close it off for good’, zegt ze zichtbaar geëmotioneerd. Dat frustreert me: waarom moet zij nog steeds vertellen over haar transgenderachtergrond? Als de maatschappij de transgender identificatie echt zou accepteren, zou het irrelevant zijn om te vertellen dat ze bij geboorte een ander geslacht toegewezen kreeg.

Wat De Jagers coming-out hooguit duidelijk maakt en aan het debat toevoegt is het besef dat iederéén trans zou kunnen zijn. Hoe wrang het ook klinkt, de situatie waar De Jager zich in bevindt is een relatief geprivilegieerde: ze is ‘passing’, wat wil zeggen dat zij in het dagelijks leven doorgaat voor het gender waar zij zich mee identificeert. Helaas hebben niet alle trans personen dit privilege.

Wat me inspireert aan De Jagers boodschap is het idee dat ook de mensen van wie we het niet verwachten trans kunnen zijn. Dáárom zouden we als samenleving meer rekening moeten houden met trans mensen: ze zijn er, ook als ze de vinger nog niet op hun ongemak kunnen leggen, of zich nog niet veilig genoeg voelen om daar iets over te delen (als ze dat überhaupt al willen). We moeten niet wachten met het erkennen van trans personen totdat zij hier zélf voor uitkomen, maar ons altijd bewust zijn van hun bestaan.

We kunnen een voorbeeld nemen aan de moeder van Nikkie de Jager. Omdat zij écht luisterde naar haar kind, heeft De Jager kunnen opgroeien als meisje. Ik vind het pijnlijk om te bedenken hoe vaak ik als kind impliciet maar ook expliciet heb aangegeven een jongetje te (willen) zijn. Ik ben daar niet serieus in genomen. Dat neem ik mijn ouders en omgeving niet kwalijk, omdat zij geloofden dat ze mijn genderidentiteit aan mijn lichaam konden aflezen, maar zeker nu, na de extra ruchtbaarheid die De Jager aan transgender identificaties gegeven heeft, moeten we als samenleving beter weten. Het wordt tijd dat we transgender identificaties (ook non-binaire) eindelijk als even reële en legitieme opties gaan zien als het cis-binaire man-en-vrouw. Dan hoeft niemand meer iets op te biechten.