WIDM-kandidaat Babs: ‘Vrouwelijke producers worden vaak niet serieus genomen’

“Als jong meisje gaf ik optredens in de huiskamer; ik vond het toen al geweldig om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Dat veranderde toen ik in de puberteit kwam en flink gepest werd. Ik deed er alles aan om mezelf te verbergen op school; ik droeg mijn lange haar letterlijk voor mijn ogen.

Al rond mijn zevende wist ik dat ik zowel meisjes als jongens leuk vond, maar die gevoelens stopte ik weg. Ik dacht dat ik moest kiezen, dat er iets mis was met mij als ik dat niet kon. Tot een meisje op de toneelvereniging vertelde dat ze biseksueel was en ik – vijftien jaar inmiddels – besefte: dit bestáát dus, en het heeft een naam! Het was een keerpunt: ik kreeg mijn zelfvertrouwen terug, knipte mijn haar af en werd zowaar populair op school. Ik durfde weer te dromen van een leven in de schijnwerpers.

Een van mijn nummers die heel snel op papier stond heet ‘Een beetje bi’. Dat gaat over mijn verlangen naar een wereld waarin gender niet uitmaakt en iedereen aangetrokken kan zijn tot elkaar. We gaan er vanaf de geboorte vanuit dat iemand hetero is, maar ik vraag me af wat er gebeurt als we dat niet zouden doen en het volledig open zou liggen. Soms ontmoet ik iemand die zegt 100 procent straight te zijn. Hoewel ik dat geloof, vraag ik me dan af: er moet toch wel één iemand op de wereld van hetzelfde geslacht zijn die je aantrekkelijk vindt?!”

“Ik schrijf mijn muziek niet alleen zelf, ik produceer het ook. Het is moeilijk om serieus genomen te worden als vrouwelijke producer. Ik heb meerdere keren meegemaakt dat ik aankwam voor een studiosessie met nog onbekende mensen en ze ervan uitgingen dat ik de zangeres was, of iemands vriendinnetje. Hun reactie op mijn muziek was vervolgens: ‘Wow, oké, dat had ik niet verwacht.’ Nota bene tijdens mijn auditie voor de opleiding tot producer aan het conservatorium werd mij gevraagd of ik de muziek wel echt zelf had gemaakt. Dat overkomt mijn mannelijke collega’s nooit.

Mijn teksten zijn confronterend en bevragen gender- en heteronormen, maar mijn muziek is vrolijk, positief en dansbaar. Ik wil het welzijn van lhbti+’ers graag op een positieve toon aankaarten, omdat ik geloof dat je anderen op die manier makkelijker aan het denken zet. Mensen die helemaal niks met deze thema’s hebben, worden er door de dansbare muziek tóch in gezogen. Ik heb bijvoorbeeld een liedje over persoonlijke voornaamwoorden, ‘Die/Hun’. Toen ik dat uitbracht, kwamen er mensen naar me toe die zeiden: ‘Ik heb hier nooit over nagedacht, goed dat je dit zegt.’ Ze kijken niet langer weg. Dat is precies wat ik wil: iets veranderen. Hoewel dat ambitieus klinkt, heb ik er echt vertrouwen in dat dat op deze manier kan.

Het is confronterend om in de spotlight te staan, want de muziek die ik maak is heel persoonlijk en er is altijd een kans dat mensen het niet leuk vinden. Maar het voelde als thuiskomen; op het podium kan ik helemaal mezelf zijn. Dat ik nu zo vrij kan zijn, komt doordat ik een heel warme familie heb die me altijd heeft gesteund. Mijn vader rijdt mijn tweelingbroer – die als MC met mij op het podium staat – en mij naar elke show. Na afloop staat hij ons op te wachten in een T-shirt en pet met daarop ‘Babs crew’ en ‘roadmanager’. Met tranen in zijn ogen, omdat hij zo trots is. Hij weet door welke struggles ik ben gegaan in de puberteit. Nu heb ik mezelf gevonden.”

Dit interview verscheen in oktober 2022 in OneWorld Magazine.