‘Al is het maar een muggenprik, we doen het toch’

Shell is sinds 1988 verantwoordelijk voor 1,2 procent van de industriële broeikasgassenuitstoot wereldwijd, stelt het Carbon Majors Report 2017. Hoewel het bedrijf het klimaatakkoord van Parijs zegt te omarmen, gaat het over de hele wereld door met boren naar olie en gas.

Milieudefensie wil dat het bedrijf eindelijk verantwoordelijkheid neemt voor het klimaatprobleem. Iedereen die Shell wil uitdagen kan zich aansluiten door mede-eiser van de klimaatzaak te worden. Deze drie mensen zetten hun naam onder de dagvaarding, en zijn daarmee officieel mede-eiser van de zaak.

Voor hem was het even wikken en wegen voor hij de petitie ondertekende. “Ik heb eerst serieus getwijfeld of een zaak aanspannen tegen een bedrijf wel de juiste oplossing is. Veel mensen hebben een auto, bijna iedereen wil met het vliegtuig op vakantie. Waarom zouden we een bedrijf dat ons benzine levert de schuld geven? Het is deels onze eigen keuze.”

Bedrijven aansprakelijk stellen is maar één aspect van de strijd voor een beter klimaat, vindt Lamberink. De aanpak van de overheid moet ook anders. “Ik merk dat de regering een zwak heeft voor commerciële belangen. Zo hoeven veel bedrijven geen belastingen te betalen. Kijk naar kerosine. Daar zit nog altijd geen belasting op.”

Lamberink negeert opmerkingen van sceptische mensen die vinden dat een individu weinig impact heeft. “Ik merk dat mijn gedrag toch wel effect heeft op mensen om me heen. Als ik dacht dat een individuele actie geen zin heeft, dan zou ik deze petitie niet hebben ondertekend. Samen kunnen we iets groots in beweging brengen.”

Maar dat was niet de voornaamste reden om de petitie tegen Shell te ondertekenen. “Ik doe het omdat ik begaan ben met vrouwen uit landen die onder de gevolgen van de klimaatverandering lijden, vooral in droogte- en overstromingsgebieden. In veel Afrikaanse en Aziatische landen zijn het vaak vrouwen die voor het voedsel moeten zorgen. Ze hebben meestal een stukje land waar ze groenten op verbouwen. Maar als er bijvoorbeeld minder regen valt in het woestijngebied waar je woont, dan kun je je familie niet van voedsel voorzien. En ook niet als je alles kwijt bent geraakt na een overstroming in Bangladesh.”

Reneman werd ontslagen toen ze op haar 25^e een kind kreeg. Sindsdien zet ze zich in voor vrouwenrechten. Ze sloot zich aan bij De Nederlandse vereniging voor vrouwenbelangen en was lid van verschillende feministische actiegroepen.

Hoewel ze beseft dat er naast Shell veel meer bedrijven zijn die verantwoordelijk zouden moeten worden gesteld, is ze blij dat de actie er is. “Als het maar vaker gebeurt. Want als je niets doet, dan gebeurt er ook niets. Al is het maar een muggenprik, we doen het toch. Muggen kunnen bijzonder irritant zijn.”

Effah heeft een sterk verantwoordelijkheidsgevoel: “Ik wilde iets bijdragen. Ik voel me zo machteloos als ik dingen maar zie gebeuren. Dan wil ik meedenken aan een oplossing. We zouden sowieso meer als een onderdeel van de aarde moeten leven in plaats van de baas over alles te willen zijn en alles geleidelijk aan kapot te maken.”

Dit artikel is mede mogelijk gemaakt door ActionAid.