Bij wijze van experiment schoof een Amsterdamse slager een jaar lang bij wildvreemden aan voor het avondeten. Hij kan nu bevlogen vertellen over hoe een maaltijd mensen bij elkaar brengt.
Na ruim een jaar staat slager Simon Dros (28) eindelijk weer te koken in zijn eigen keukentje in de Amsterdamse wijk Sloten. Een vegetarische maaltijd nota bene. Het is weer even wennen om zelf in de keuken bezig te zijn, geeft hij toe: “De mensen die mij het afgelopen jaar hebben uitgenodigd om te komen eten, konden vaak beter koken dan ik. Ik kook zelf eigenlijk alleen maar simpele, Hollandse pot. Aardappelen, vlees en groenten. Dat is wel een contrast met de culinaire hoogstandjes die ik afgelopen jaar voorgeschoteld heb gekregen.”
Onbekende gast
Het idee om een jaar buiten de deur te gaan eten begon, zoals dat zo vaak het geval is, als een grap. Nadat Simon rond de kerst van 2012 bij toeval een week lang niet thuis had gegeten, werd hij uitgedaagd om dat een jaar lang vol te houden. Een leuke uitdagingen met een stiekeme serieuze ondertoon, legt Simon uit terwijl hij in een pan met kastanjechampignons en roomkaas voor bij de pasta roert: “Niemand zet nog een bord klaar voor de onbekende gast. We koken net genoeg voor onszelf of voor onze familie. Mocht er opeens een gast aanschuiven dan is dat opeens een probleem. Ik hoorde laatst een verhaal van een meisje dat na school met een vriendinnetje mee naar huis was gegaan en rond etenstijd er gewoon uit werd gezet. Toen haar moeder haar kwam ophalen zat ze op de stoep voor het huis terwijl het gezin binnen zat te eten.”
Na de eerste maand buiten de deur eten begon het experiment pas echt serieuze vormen aan te nemen, herinnert Simon zich. Hij maakte een Facebookpagina, onder de naam Simon’s Social Experiment, en stelde wildvreemde mensen zo in staat om hem thuis uit te nodigen om te komen eten: “De eerste keer dat ik bij iemand ging eten die ik niet kende moest ik meteen helemaal naar Hilversum. Dat was heel vreemd, want in eerste instantie weet je niet hoe je je moet gedragen als je een hele avond gaat doorbrengen met iemand die je helemaal niet kent.” Op de facebookpagina postte Simon elke dag een foto van de eettafel met een klein verslag.
Intiem
Voedsel heeft in onze haastige maatschappij zijn rituele functie verloren, filosofeert Simon: “Mensen weten minder van hun eten en waar het vandaan komt dus dan is de verleiding groot om elke dag maar iets in de magnetron te gooien. Vaak omdat ze haast hebben of toch maar in hun eentje eten.” Dat terwijl samen de maaltijd gebruiken nou juist een goede manier is om mensen samen te binden, vertelt hij enthousiast: “Rond de feestdagen vorig jaar was ik te eten bij een iets oudere vrouw. Tijdens ons gesprek bleek dat ik een paar dagen later zou gaan eten bij een vriendin van haar. Ze hadden elkaar al tien jaar niet gezien of gesproken! Maar zo kwamen ze weer in contact met elkaar. Dat is toch geweldig om te zien in onze drukke maatschappij. Mensen hebben vaak niet eens tijd voor elkaar, laat staan voor nieuwe ontmoetingen.”
Samen eten is een goede manier om iemand goed te leren kennen, zegt Simon: “Als je iemand gedag zegt bij de tramhalte loop je daarna door. Maar als je bij iemand aan tafel zit moet je echt een paar uur met die persoon doorbrengen. Je zit tegenover elkaar en deelt eigenlijk iets heel intiems. Ik ben tijdens mijn jaar bij vreemden eten maar één keer iemand tegengekomen waar het echt niet mee klikte. Dat was een vrouw die alleen maar antwoordde met ja of nee. Dan stokt zo’n gesprek vrij snel. Aan de andere kant heb ik bij sommige mensen tot vier, vijf uur ’s ochtends op de bank gezeten met een glas wijn.”
Asielzoekers
Eén van de ontmoetingen die Simon het beste is bijgebleven, is de maaltijd die een groep uitgeprocedeerde asielzoekers in de Amsterdamse Bijlmer voor hem gemaakt had: “Ze hadden heel simpel gekookt, rijst met aardappelpuree en kip. Maar de levensverhalen die ik die avond hoorde maakte onze ontmoeting echt heel speciaal. Die jongens waren helemaal uit Irak of Somalië gevlucht om in Nederland op straat te belanden. Dat is best heftig om te horen.”
Dros neemt een slok van zijn biertje en staart uit het raam: “Ik heb helaas geen contact meer met ze. Zij waren vooral blij dat ik bij hen langs was gekomen vanuit persoonlijke interesse en niet omdat het mijn werk was. Ik heb geen idee of ze überhaupt nog in Nederland zijn.”
Energie
Nadat Simon zijn experiment op 7 februari tot een succesvol einde bracht, heeft hij zich eerst een week lang opgesloten in zijn eigen appartement, geeft hij lachend toe. Hij rolt een sigaret aan zijn eigen vertrouwde keukentafel en constateert dat zijn allereerste vegetarische maaltijd boven verwachting goed gelukt is: “Weet je, na een jaar lang elke dag bij wildvreemden langsgaan wilde ik wat tijd voor jezelf. Dat wil niet zeggen dat ik het vervelend vond om steeds bij vreemden langs te gaan. Je leert snel om jezelf thuis te voelen in huis bij mensen die je niet kent. Meestal vonden de mensen waar ik was het vreemder om mij opeens als vreemde gast aan tafel te hebben dan ik het zelf vond. Al is er natuurlijk een heel groot verschil tussen aan tafel zitten met één enkel iemand of eten bij een groep bierdrinkende studenten.”
Naast een heleboel bijzondere ontmoetingen heeft slager Simon aan het afgelopen jaar ook nieuwe culinaire kennis overgehouden, vertelt hij lachend terwijl hij nog een bord pasta zonder vlees opschept: “Dat vegetarisch koken was een jaar geleden helemaal nieuw voor me, terwijl je ook zonder vlees gewoon lekker kunt koken. Maar de belangrijkste les die ik uit mijn experiment geleerd heb is dat iedereen zijn eigen verhaal heeft. Door we in godsnaam weer eens samen wat gaan eten en naar elkaars verhalen luisteren. En dat hoeft echt niet alleen met mensen die je niet kent.”
