waar mijn woonplaats bepaalt
hoe zuiver mijn longen zijn
vertroebeld is mijn blik die
niet langer ontwaken wil
met zicht op beton.
Vervaagd ben ik in een land
waar mijn naam bepaalt
naar welke school ik mag
dat kloppend groene hart
of de ruïnes langs
de drukste aders.
Verstild ben ik door grenzen
voor mensen die scheuren,
schreeuwen wanneer
ze de woeste wateren
van de Middellandse Zee
om luwte smeken.
Ontwricht ben ik in een land
waar mijn ouders hebben
gegraven en gewroet
in een gewonde aarde
gezocht naar nieuwe wortels
naar stevige grond om op te staan.
Vergeten zijn de mensen die de zee overstaken, hun lijf en leven in pand hebben gegeven, afdaalden in het diepe donker van de mijnen, wegen aanlegden, werkten in glas- en metaalfabrieken, nog steeds wonen naast die fabrieken in dichtbevolkte, met fijnstof vervuilde wijken, die geen milieurapporten lezen, maar wel ogen hebben, verteerd door heimwee, ongeletterd in het land der blinden, nooit gevraagd naar een mening, een verhaal.
Ze leggen hun oor op elk hart om te horen of het klopt. Of het klopt dit bestaan. Dromen zuurstof te horen stromen, diepgeworteld, kleine dromen. Dat hun kinderen ooit ontwaken op geheelde aarde van zuivere lucht met het zicht op het licht.
En misschien een stukje boom
dat voor altijd echt van hen is.
De Klimaatdichters zijn een beweging van tientallen Nederlandstalige schrijvende woordkunstenaars; zij zoeken naar woorden om de ongekende klimaatcrisis beter te begrijpen.
Voor de zomereditie van OneWorld Magazine schreven Amina Belôrf, Nisrine Mbarki, Shari Van Goethem en Willemijn Kranendonk ieder een gedicht. Ze onderzochten de dwarsverbanden tussen de klimaatcrisis en thema’s als racisme, migratie en gender. En wat heeft de natuuur te zeggen over haar eigen ondergang?
In december en januari verschijnen de gedichten op OneWorld.nl.
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
