“De wereld zal in 2050 zo’n 60 à 70% meer voedsel moeten produceren om tegemoet te komen aan de toegenomen vraag.
Gezonde, biodiverse ecosystemen zijn niet alleen noodzakelijk voor de bestuiving van gewassen en stabiele watervoorziening, maar ook voor het in toom houden van ziekten en plagen door natuurlijke vijanden, voor bescherming tegen erosie, instandhouding van bodemvruchtbaarheid en het verminderen van de impacts van natuurrampen.
Concurrerende belangen en klimaatverandering
“Terwijl de mondiale bevolking toeneemt, groeit ook de concurrentie om land en water.
Maar ook binnen de landbouw neemt de concurrentie toe. In Zuid-Amerika trekken familiebedrijfjes die voedsel produceren voor de lokale markt vaak aan het kortste eind ten opzichte van grote industriële bedrijven die producten zoals soja produceren voor de buitenlandse markt. Deze grootschalige uitbreiding van landbouwgrond leidt tot verlies van biodiversiteit en zorgt ervoor dat de natuur steeds minder goed in staat is haar belangrijke rol in ons voedselsysteem te vervullen.
Transitie naar duurzame voedselsystemen
“Arme boeren beschikken vaak niet over voldoende kapitaal om hun productie aan te passen.
Duurzame voedselsystemen zorgen voor behoud of herstel van natuurlijke elementen in het productielandschap, zoals natuurlijke bosverbindingen langs rivieren, zodat diersoorten zich kunnen verplaatsen, of draslanden voor het tijdelijk opvangen van water. Dergelijke groene infrastructuur draagt bij aan gezonde ecosysteemdiensten en veerkrachtige landschappen, die beter in staat zijn zich aan te passen aan extreme weersomstandigheden. Daardoor zijn de oogsten op landbouwpercelen met hogere diversiteit tot 70% stabieler dan bij uniforme monoculturen, zoals oliepalmplantages, sojavelden en soortenarme graslanden.
Kortom: duurzame voedselsystemen kennen beter functionerende ecosysteemdiensten, zijn weerbaarder in geval van veranderingen en kennen –vooral op de lange termijn- een stabielere productiviteit dan industriële landbouw op basis van monoculturen of visserij die ecologische grenzen niet respecteert.
Waar wachten we op?
Nu komt het erop aan dat deze door overheden worden vertaald in nationaal beleid en door boeren en bedrijven in de praktijk worden gebracht. Ook maatschappelijke organisaties hebben daarbij een rol te spelen, door ervoor te zorgen dat het belang van voedselzekerheid hoog op de agenda blijft en bekender wordt bij een breed publiek. Wereldvoedseldag is daar alvast een goede gelegenheid voor!
