Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
Toen ik moeder werd, sprak ik met mezelf af dat ik niet cynisch mocht worden; ik had immers de verantwoordelijkheid voor een nieuw leven op me genomen en daarmee mezelf ertoe verplicht om nooit op te geven. Maar hoe blijf je hoopvol? Hoe blijf je geloven dat de klimaatcatastrofe iets is wat we kunnen afwenden als de leiders van je land maar blijven treuzelen en uitstellen? Als je ziet dat we bijna geen tijd meer hebben om de aarde zoals ze is te behouden voor onze kinderen? Ik worstel met deze vragen.
Makkelijk is anders. Soms lees ik iets, een stukje in de krant, een boek, en ontglipt de hoop me. Zoals laatst, toen ik op academische nieuwssite The Conversation een lang artikel las van drie klimaatwetenschappers over de plannen om rond 2050 het punt te bereiken waarop landen als de onze netto geen CO2 meer uitstoten. Het idee is dat we zo de opwarming van de aarde onder de 1,5 graad kunnen houden, conform het Akkoord van Parijs.
“Onze klimaatkoers maakt zelfs rationele onderzoekers bang
De onderzoekers zijn tot een pijnlijk besef gekomen: het gaat niet lukken. En wel hierom: elk scenario dat leidt tot een CO2-neutrale samenleving leunt zwaar op technologie om CO2 af te vangen of uit de lucht te slurpen en daarna voorgoed op te slaan. Maar deze technologie is speculatief: ze bestaat nog niet of kan nooit op grote schaal toegepast worden. Achter de schermen noemen wetenschappers het Parijsakkoord daarom onmogelijk, onhaalbaar. De vertwijfeling van de auteurs is voelbaar. Dat raakte me: rationele onderzoekers die toegeven dat de huidige koers hen bang maakt.
“Hoop moet je verdienen, door politiek verzet
Alleen als we onmiddellijk onze CO2-uitstoot gigantisch laten dalen, valt de boel nog te redden. En daar lijkt vooralsnog geen enkele regering toe bereid. Maar als wetenschappers niet geloven in het Parijsakkoord en politici niet onverwijld groots en meeslepend ingrijpen, waar kan ik dan nog op hopen?
Het antwoord is: op mensen. Op mezelf. ‘Je kunt niet gewoon een beetje gaan zitten wachten op hoop’, zei Greta Thunberg. ‘Hoop is iets wat je moet verdienen.’ En dat verdienen, dat doe je door iets te doen. En dan heb ik het niet over een ledlampje indraaien, maar over politiek verzet. Gebruik je stem elke keer dat je de kans krijgt. Sluit je aan bij een actiegroep. Mail een Kamerlid, raadslid, waterschapslid, Provinciale Statenlid of andere volksvertegenwoordiger. Ga na corona weer met al je vrienden demonstreren. Bezet een kruispunt. Want hoop komt voort uit actie. Desnoods tegen de klippen op.
Deze column verscheen eerder in OneWorld magazine.
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
Terugkerende klant? Klik hier om in te loggen
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen
